Piotr Nipkow’s gulden vliesje

Een rondje kan soms vierkant aankomen. Dat ervoer discuswerper Piotr Nipkow tijdens de Agrarische Spelen in Rio de Contas. De regerend wereldkampioen had voor de gelegenheid een bijzondere ECO-discus meegenomen. Zodra deze in de zon werd gelegd groeide er spontaan gras op. Dat kon dan na verloop van tijd, als het gras lang genoeg was, gemaaid worden met een speciaal daarvoor ontwikkeld snoeimes. Piotr noemde dat mes altijd zijn ‘gulden vliesje’. Waarom? Daar is tot op heden nog niemand achter gekomen. Maar wie weet? Misschien ontdekken we het in dit verhaal.
Zou mooi zijn toch?

Het handige van het grasmatje op de discus was de grip. Het voelde comfortabel en zacht aan. Het liefst liet Piotr de discus de hele dag in de zon liggen, totdat het jonge gras wat over de randjes groeide. Dan voelden de randjes van de discus niet zo scherp. Hij hand namelijk best gevoelige handen. Pianohanden. Bovendien had Piotr dan ook meer grip. Een essentiële voorwaarde, bij het tot stand brengen van een goede worp. Naast de wind, een goede conditie en de motivatie uiteraard.

De bezoekers en deelnemers aan de Agrarische Spelen hadden veel belangstelling voor de discus van Piotr. Sponsors en bedrijven zagen ook de potentie van deze bijzondere groeischijf. Aan aandacht ontbrak het Piotr dan ook niet. Daar baalde hij eigenlijk van. Had hij mogelijk toch te veel hooi op zijn vork genomen, door zijn laatste uitvinding zo door te ontwikkelen? Het leidde vreselijk af van het doel waarvoor hij kwam. De eerste discuswedstrijdwinnaar worden van de Agrarische Spelen.

Helaas was Piotr niet zo succesvol in de wedstrijd. Sterker nog, hij bakte er helemaal niets van. Het ergste van alles was dat ie ook nog eens werd uitgelachen. Hard, keihard. Vierkant in zijn gezicht. Waarom? Omdat Piotr de gewoonte had zijn discus toe te zingen. Vlak voordat hij wierp. Nou ja toezingen, het was eerder een gedicht voordragen, toedichten aan het onderwerp van zijn grote liefde. Diep van binnen was Piotr eigenlijk een filosoof. Wijsgerig als de Grieken. Vooral de discus-Grieken.

Een lange weg,
je gaat maar
en je gaat maar,
weg.

Na dit mantragedicht wierp Piotr, voor zijn gevoel en naar zijn idee, de discus altijd als een wervelende tornado het veld in. Maar helaas, nooit ver genoeg. Dat was zijn malheur.

Ja, ja. De rondjes discus kwamen in Rio de Contas eigenlijk wel hard aan. Vierkant hard. Boeren zijn best wel grof. Maar wel eerlijk. Daar is niets van te zeggen. Van gif vrat Piotr na zijn eerste worp de hele grasschijf kaal. De schijf die met een kleine speelgoedtractor naar hem retour was gebracht. Het diende uiteindelijk niet zijn doel, zo had hij zojuist ervaren. Winnaar worden met dat ECO-ding zou hij nooit.

Een schijfspecialist, genaamd Mora Weed, probeerde hem nog te troosten. Te veel gras op een schijf geeft te veel weerstand in de lucht. Aldus Mora. De schijfspecialist was edoch wel geïnteresseerd in Piotr’s nieuwe uitvinding. Het principe ‘cradle to cradle’ stond hoog in het vaandel bij het bedrijf van Mora Weed. Hij moest maar eens komen praten.

Maar dat heeft Piotr uiteindelijk nooit gedaan. De discus in zijn derde worp kwam niet verder dan zijn oren. Hij verloor plotsklaps van schrik het hoofd en hart. Zijn laatste wedstrijd, uiterst slecht beslecht. Te rusten werd hij snel gelegd, uit voorzorg en als gevolg van tropische hitte.

Op een klein kerkhofje in Rio de Contas ligt hij thans begraven, met boven hem een treffende tekst:
‘De wereldkampioen is verslagen
door een stel oranje blagen’