Plaatjes

Zaterdagmiddag twee uur, spitsuur bij de grootste grutter van ons land.
Ik hebmijn vracht boodschappen, genoeg om twee kredietcrisissen te overleven, op de transportband gezet en mijn winkelwagentje alvast door het kassapad gewurmd om op tijd aan het eind van de meedogenloze zwarte rol met lege tassen klaar te staan . Ooit heb ik nog geprobeerd in de winkel al te sorteren op koelkast, diepvries en keukenla, droog bij droog, nat bij nat, stevig onderin, breekbaar bovenop.
Door de snelheid die de caissières sinds het barcodetijdperk ontwikkeld hebben is dit een bij voorbaat verloren strijd die nog eens wanhopiger wordt door de kreet; ‘Heeft u een bonuskaart’, juist op het moment dat mijn Macho Bugles worden verpletterd door een zak perssinaasappelen. De toon waarop ze haar vraag tot mij richt geeft de ware aard van haar boodschap luid en duidelijk weer; ‘Sukkel, kun je ook een beetje opschieten.’
Op het moment dat ik mijn portefeuille tevoorschijn haal om de blauwe kortingskaart te pakken – waarom lijkt het trouwens of er steeds minder in de bonus is dan vroeger – trekt er iets aan mijn broekspijp.
Meneer heeft u ook voetbalplaatjes.
Voetbalplaatjes.!
De harddrug van de gewone man, die junks maakt in alle leeftijdsgroepen.
De Satan gaat in onze tijd gehuld in pakjes zilverfolie met daarin 5 stickertjes van jongens in korte broeken die als enig levensdoel hebben om een bal in het net van een tegenstander te deponeren.
Voetbalplaatjes..!
Op Marktplaats doen dichte zakjes 50 cent tot een euro per stuk. Telkens als ik er weer een aantal incasseer moet ik de neiging te lijf gaan om mijn zo langzamerhand enorme stapel voor €50 te koop te zetten. Moreel zak ik door de vloer bij die gedachte, ethisch voel ik me besmet en vervuild door Albert Heijn.
‘Meneer heeft u ook voetbalplaatjes?
‘Nog niet’, mompel ik. Met deze vage mededeling laat ik keurig in het midden of ik hem de begeerde kleinoden na ontvangst wel of niet ter hand zal stellen.
Vervolgens wordt mijn aandacht door administratieve handelingen in beslag genomen en nog voor ik mijn antwoord definitief moet geven, heeft de kleine verzamelaar besloten daar niet op te wachten en is hij als een gier bij andere kassa’s neergestreken.
Wanneer ik, opgelucht, heb afgerekend hoor ik hem ergens achter mij zijn door routine aangetaste vraag nog ‘n keer aan iemand anders stellen.
‘Meneer, heeft u ook voetbalplaatjes? ’
‘Nee en als ik ze had dan kreeg je ze nóg niet.’
De barse stem van een dikke gebrilde vijftiger bereikt ook andere boodschappende vaders. Er wordt begripvol en meesmuilend gelachen, Dát snappen we, hufters als we zijn.
Jongetje, het spijt me, stuur je adres aan Trawant, Europa, Wereld, Heelal en je krijgt per kerende post zóveel voetbalplaatjes dat je al die wanstaltige volwassenen met de verkoop van je dubbele exemplaren volledig leeg kunt trekken.