Plaatjes/kiekjes & prentjes

“Misschien kan jij de foto’s maken?”. Zalig, heb je eindelijk eens een feestelijke trouwerij, onderscheidingsceremonie, diploma-uitreiking, begrafenis of crematie, moet jij aan de bak. Voor zulke zinloze verzetjes blijf ik liever diep onder het eendendons in mijn donkere kamer. Op partijtjes belief ik, net als iedereen, vrijheid, voedsel en bier. Veel schuimend bier. In ongelimiteerde hoeveelheden. Liever geen plakjes cake of verfrommelde broodjes met transpirerende kaas. Alcohol graag. Ik word namelijk erg gezellig met een teug teveel op. Handtastelijk, luidruchtig, een tikkie overmoedig. Vooral als een ander de afrekening voor zijn kiezen krijgt. In de te bespreken misère was weglopen voor verantwoordelijkheden, die de mijne helemaal niet waren, lastig. Een vriendin van een vriendin werd 50. Geen enkele reden tot een feestje. Mijn meisje had toch een flitsend festijn georganiseerd. Dat moest even analoog, we praten over de periode nét na de geboorte van een buitenechtelijk kind van Bernard, voor het nageslacht vereeuwigd worden. “Ik ken dat mens helemaal niet!”, bracht ik naar voren. Haar dreigement was dat onze ontladende feestjes geminimaliseerd zouden worden tot 1 keer per maand. Een slappeling met een beetje drive gaat dan al snel overstag. Een rolletje van 36 opnamen leek me meer dan toereikend voor een bekende van een bekende. Zonde, zonde, feitelijk. Van mijn tijd en materiaal.

Ons ‘modelletje’, fors op gewicht, presenteerde zich tergend lelijk, vadsig en ordie. ‘t Meiske van 50 kwam bij het partycentrum aangezoefd in zo’n verlengde witte limousine. Vooral bekend van maffiosi en Bert van de Evangelische Omroep. De opnamen van dikke dijen vol cellulitis bij het verlaten van de ‘mini’ leken mij hilarisch, historisch materiaal. Zoveel zonnebankbruin vlees samengeperst in zo weinig textiel. De triomftocht door het etablissement sloeg alles. Honderdtwintig kilo omhoog gesjord door zeker 15 man. Flitslicht weerkaatste tegen het propere, hagelwitte onderbroekje en zette alle partijgenoten verblindend in de schijnwerper. Een volle neef droeg een versje op rijm voor waarvoor een kleuter zich intens zou schamen. Een verre nicht, zo lesbisch als de hoofdredactrice van de Opzij, had ieders aandacht toen zij stotterend verhaalde over tantes imposante liefdesleven. Zoiets druk je af. Als foto! Zo ook de dampende massa. Krijsend zingend vanaf rondgedeeld papier. Langzaam maar zeker schoot ik het filmpje vol. Uiteraard bewaarde ik het laatste restje voor de apotheose: Miss 50 ladderzat! Kwijlend, lispelend en meer vlees tonend dan de groothoeklens verwerken kon. De totale anarchie: het feestvarken op haar knieën in de urine boven een herenurinoir. De totale consumptie van de fuif zocht zich bruisend een weg naar buiten. Héérlijk! Bij de laatste golf kwam een kunstgebit mee. Net toen iemand de pot doorspoelde.

Ze zag er nu simpelweg uit als 70. Bloeddoorlopen ogen en macabere make-up. Ook de besprenkeling met verzuurde witte Muscadet van de fotograaf en zijn camera stond niet in het programmaboekje. Een onherkenbare smurrie. Kortom, ik schoot een tamelijk briljant beeldend overzicht van een avondje amusant wangedrag. Toen er in de verte een haan begon te kraaien wilde het feestvarken een verse gedistingeerde, rijke, ronde, zachte Bourgogne. “Ik breng mijn 51ste geheel feestend door!”, lalde ze. Tijdens de afsluitende polonaise stortte ze, als in vertraging, dreunend ter aarde. In haar val sleepte ze een tafel met gevuld glaswerk mee. En plette in een moeite door een Cavalier tegen een radiator. Deze rashondjes, speciaal doorgefokt voor libidoloze dames zijn opgewekt van aard, innemend, intelligent, gehoorzaam, zachtaardig en actief. Mooi, deze niet meer. Onze gastvrouw bleef amechtig hijgend in de ligstand. Het werd tijd om haar richting huis en bed te transporteren. Omhoog gesjord en ondersteund door potige kerels verliet ze het strijdtoneel. Haar voeten trokken een slepend spoor in het aangeharkte grind. Mijn creatieve vriendin meldde later, héél veel later: “Ik heb maar gezegd dat het bij de ontwikkelcentrale is zoekgeraakt!” Verdomde lullig, fotograferen zonder rolletje…