Plakboek

Als ik besluit, om op een regenachtige zaterdagmiddag, eindelijk eens de zolder op te ruimen. Val ik van de ene verbazing in de andere.
Het in ongelofelijk wat een mens allemaal bewaart, mompel ik.
Maar al gauw kom ik er achter, dat de meeste rommel van mezelf is. Bij de eerste koffer wat het al raak. Ik vind na jaren mijn oude school rapporten terug. Verstoppen dacht ik, als mijn zoon ze ziet, dan verlies ik al mijn geloofwaardigheid.
En hoef hem nooit meer te zeggen dat hij z’n best moet doen.
Maar verder zoekende in de koffer zie ik mijn zwemdiploma liggen, in een flits zie ik mijn grootmoeder langs de kant van het water staan, om me mijn handdoek aan te geven, mooi gezwommen meisje, hoor ik haar nog zeggen.
Trots dat ik het gehaald had, rende ik naar mijn kleedhokje om mij om te kleden.
Toen mijn naam werd omgeroepen, liep ik snel naar voren toe, en nam mijn diploma in ontvangst.

De foto die ik tegen kwam, was van mijn school. In een zelf gemaakte lijst.
Twee rijen kinderen en de meester aan de kant.
Ik had van mijn moeder mijn zondagse kleren aan gekregen, doe er voorzichtig mee, want anders loop je zondag voor schut hoor, riep ze me nog na, het resultaat was een winkelhaak in m’n jurkje.
En een klap voor mijn hoofd van mijn moeder ik voel hem nog.
Op de onderste rij van de foto stond het jongen waar ik gek op was.
Zijn naam weet ik niet meer. Maar iedere dag kwam hij mij van huis ophalen.
En voor een zakje snoep deed hij mijn huiswerk.
Opeens vind ik een stapeltje foto’s met een zwart bandje er om.
Als ik het bandje eraf haal, worden mijn ogen groot van verbazing. Van ieder jaar dat ik met mijn ouders op vakantie ben geweest is er wel een foto.
Niet dat we ver weg gingen, want de bestemming was altijd naar het strand, waar mijn ouders een zomerhuisje hadden.
Mijn vader die meestal weg was staat er dan ook niet veel op, mooi denk ik, want vrienden waren we niet.
Mooi zeg ik nog maar eens zachtjes, om mijn gedachten kracht bij te zetten. En als of hij over mijn schouder heen kan kijken hou ik de foto’s dichter tegen me aan.
De hele familie gaat aan mijn ogen voorbij, even voel ik mij weer zo’n tien jaar oud. En tussen mijn vingers voel ik wat zand, wat tussen de foto’s vandaan rolt.
Is het verbeelding of hoor ik het ruisen van de zee, kan niet denk ik. Maar ik geniet er wel van. Stom eigelijk maar als je wat ouder wordt, dan begrijp je het allemaal beter…… zeggen ze.
En als ik naar de foto’s kijk, dan denk ik. Zou ik nu net zo zijn, als al die mensen op de foto.
Je zou eigenlijk alle personen uit moeten knippen, en de goede bij elkaar plakken.
Maar zolang de natuur dat nog niet kan, zal ik het ook maar niet doen. In mijn gedachten heb ik jaren terug al mijn eigen groepsfoto gemaakt.
Ook al leven ze nog wel, de slechte heb ik maar begraven. En ik schrik niet eens van die gedachten.
Gauw alles weer opruimen. Andere keer maar weer verder denk ik. Beneden hoor ik stemmen, vertrouwde stemmen, die me weer tot de realiteit brengen.
Ik denk dat iedereen zo’n koffer met herinneringen zou moeten hebben.
Als je maar wel je eigen plakboek in je gedachten houd.