Nadat ze jaren bij ons ingewoond had, besloten mijn ouders om Oma op de lijst te zetten voor een kamer in het bejaardenhuis. Het werd haar ook allemaal een beetje te veel: zes opgroeiende kinderen die niet altijd even stil waren, zodat er nooit een rustig moment voor haar was.
Toen hij thuis kwam met de fiets zag hij dat ze was vertrokken. Hij zag dat ze weg was en nooit meer terug kwam. Eenmaal in huis, zag hij dat ze grondig bezig was geweest. Alle spullen die van haar waren, waren weg. De cd-speler was verdwenen en op de plaats waar de breedbeeldtelevisie had gestaan, was een akelig kale hoek ontstaan.
“Jeetje, wat kinderachtig, om naar aanleiding van zo’n stom akkefietje te vertrekken”, dacht hij terwijl hij op de bank ging zitten, de stoelen waren ook weg.
Van de week reed ik door een straat en daar zag ik ze zitten. Twee dames achter het glas! De één met een nog mooiere bos haar dan de ander. Ze zaten daar maar te wachten op klanten, het was een trieste aanblik. Ofschoon de dames zeker niet lelijk waren denk ik niet dat hun uiterlijk iets zal bijdragen aan het verkrijgen van klanten.
