Pleegkindjes

Hoe ik op een koele donderdagavond door verlaten gangen loop. Ik ben best wel gelukkig met het meisje dat ik was. Vroeger was zeker niet beter dan vandaag en heimelijk vind ik morgen nog altijd mooier. In het raam flitsen Cars-boekentassen en prinsesachtige mutsen. Drie meisjes en een jongen. Hij, buschauffeur op een treintje, zij, dansend in het natte gras. Al waren ze echte zusjes en al was ik niet meer dan een sneeuwvlok die zachtjes tegen hun wangen tikte. ‘Tantieeeee…’
Mijn speelplaats-anonimiteit bereikt op slag een historisch dieptepunt en krijgt op dat vlak concurrentie van mijn lichamelijke toestand. Daar sta ik dan, in volle glorie, met nog net geen Bumba-boekentas in mijn maag en de kwijlsporen van vier monden op mijn gezicht. Gebrek-aan-etiquette-vooroordelen en iets te langdurige blikken zweven over de speelplaats maar ik kan alleen maar denken aan echte, plakkerige liefde en het nut van een cursus ‘hoe vier kindjes heelhuids in een Audi Jeep te krijgen’.

’s Avonds schrijf ik uit frustratie de zin ‘Happiness is nothing more than a bad memory’ op het verkleurde bloemetjeskeukenbehang. In een andere kamer leest de minder-dan-twee-weken vriend een Frans verhaaltje voor over een clowntje dat Bobo heet. Hij weet niet hoe ik verlang naar ‘un garçon pour la vie’, een jongen die de woorden in mijn ogen leest en waarvan zij de naam kunnen onthouden. In plaats daarvan zeg ik dat ik juli voel naderen als een vechtend stel onweersbuien in mijn hoofd.

In gedachten vervloek ik het volwassen meisje in mij.