Poezenleed

Ik deel mijn huis met mijn zoon en twee poezen.
Ik weet dit omdat mijn zoon en mijn twee poezen me de oren van mijn kop eten. Mijn zoon stort zijn was in de douche en de poezen maken de bak vuil. Verder maken mijn poezen er een gewoonte van op mijn telefoon te slapen zodat ik me er achterlijk naar kan zoeken als ik heb ergens hoor gaan.
Meestal is mijn zoon bij zijn vriendin en slapen mijn poezen
80 % van de dag dus eigenlijk heb ik het rijk alleen. Mijn poezen mogen wel ieder jaar met mij mee op vakantie.
Dat vinden ze fijn…. Denk ik. Ze zien alleen de auto reis nooit zo zitten. Ik probeer ze dan ook altijd te verassen en ze beet te pakken in hun transport kistjes te proppen maar meestal hebben ze dat door. Dan zijn ze onvindbaar. Het halve huis kan ik dan achter hun aanrennen, zoeken tot ik ze in de kladden kan pakken. Na een korte strijd weet ik ze dan in die kistjes te stampen.
Dit keer moesten ze nog een hondsdolheidprikje. Dus een ritje extra met de autonaar de dierenarts. Na ze gevangen te hebben zette ik ze in de auto. Direct bij de eerste verkeersdrempel liet de Rooie van de zenuwen alles lopen, een poes is tenslotte ook maar een mens. Snel terug.
Hokje en poes schoon gepoetst, rit twee naar de dierenarts. Gelukkig waren we tamelijk snel aan de beurt. We hebben een goede en lieve dierenarts. Dat is iets wat ik wel weet maar de poezen denken daar heel anders over.
Ach meneer Vos haalt u ze maar uit de hokjes.
Ik moest ze er uit scheuren. Met alle nageltjes klampten ze zich vast. Maar goed ik won. Poes en kat kregen alle twee, twee prikjes, twee paspoorten, twee gezondheidscertificaten en vanwege de nieuwe Europese regelgeving werd er ook nog eens bij ieder beest een chip onderhuids geplaatst. Omdat ze in Frankrijk ook nog eens muizen eten kwamen er nog twee anti wormen kuurtjes bij. Rooie heeft last van blaasgruis en dan moet er speciaal voer bij de dokter worden ingekocht.

Na de behandeling gingen de poezen spontaan in hun hokjes terug. Ze dachten waarschijnlijk alles beter dan bij de dierenarts te moeten blijven.
De dokter stond een poosje te rekenen. Ik betaalde en even later zaten we gedrieen in de auto.
Rooie, Bettie en ik we dachten alle drie het zelfde.
De dierenarts…. Kijk en daar werden wij nou effe niet goed van.