In tijden van een slecht lopende economie is het voor een werkgever van het grootste belang werknemers te kiezen die hun loon meer dan waard zijn. Die met hun capaciteiten kans zien dat loon om te zetten in dubbele winst voor het bedrijf. Gelukkig zijn er tegenwoordig zorgvuldig in elkaar gezette sollicitatieprocedures. Gekoppeld aan waterdichte protocollen. Deze filteren de perfecte werknemer er in no time uit.
Ook onze werkgever neemt geen enkel risico en steunt volledig op het gestandaardiseerde systeem van mensen werven.

Zodoende ben ik een onderdeeltje van een soepel lopende, geoliede machine.
Ieder heeft zijn taak en draait zijn riedel af. We vertrouwen elkaar blindelings en hebben aan een half woord genoeg. Voor hele woorden is geen tijd. Voor onderhoud ook niet, maar dat is nauwelijks nodig omdat alle radertjes in perfecte staat zijn.
Wij draaien volgens planning, met nauwkeurige afstemming in volmaakte harmonie.

En dat kunnen we. Sterker nog, daar zijn we op geselecteerd. Stuk voor stuk.

Op eentje na. Zij draait haar eigen programma. Dit poppetje zit met getuite lipjes lekker mooi te wezen terwijl wij, haar collega’s, als razende roelands om haar heen tollen. Ze zwiept haar haren elegant naar achter, waarbij de Zwitsal dampen serieus de concurrentie aangaan met de geur van de eeuwig ratelende printers. Wij bestuderen en analyseren problemen. Zij de structuur van haar huid en de gesteldheid van haar kunstof nagels.
In een klein spiegeltje.

Omdat ons kantoor drie verdiepingen telt en niemand te beroerd is om taken voor een ander te doen, fietst dit popje overal doorheen. Niemand die ook maar in de gaten heeft dat ze eigenlijk geen fluit uitvoert en maar een beetje ronddartelt. Ondertussen suggererend dat ze het vreselijk druk heeft en op instorten staat.

Dit vrachtje werd met de kruiwagen van haar oom in de laatste fase van de procedure binnen gereden. Alwaar zij met een pruilend mondje en een vlot babbeltje haar bedje spreidde. De kruiwagen laveerde handig tussen psychologische testen en kaders door, en de sollicitatiecommissie besloot vervolgens dat iq, sq en eq van ondergeschikt belang waren aan mooie glanzende lipjes en een zwoele oogopslag.

Het is een schat van een meid, dit popje. Gezellig, lief, luchtig en vrolijk. Menselijk.

De winstmarge van ons bedrijf zal ze niet verdubbelen. Zeker niet.
Maar ik vind het prima dat de protocollen toch niet zo waterdicht blijken te zijn als ze bedoeld waren.
Dat er af en toe gewoon een menselijke vergissing wordt gemaakt.

Categorieën: Maatschappij

12 reacties

Mosje · 16 juli 2004 op 17:38

Haha, mooi geschreven stukje!
Wie kent ze niet? Die popjes. In elk kantoor waar ik kom loopt er wel een rond.
(Van een weet ik dat ze in de avonduren wel bij wil verdienen)
😛

Mup · 16 juli 2004 op 21:13

Verrassende wending, wilde als reactie al roepen, en wie is er nu gelukkiger, het popje of haar collega’s, maar dat hoeft dus niet 😉

Groet Mup

Li · 16 juli 2004 op 22:09

Leest lekker weg, deze column.

En Mosje heeft helemaal gelijk. Ik ken er in mijn omgeving ook een aantal.En dit soort typjes denkt vaak ook nog dat ze onmisbaar zijn…:-D

[quote]Dit poppetje zit met getuite lipjes lekker mooi te wezen terwijl wij, haar collega’s, als razende roelands om haar heen tollen.[/quote]

Als je het druk hebt, erger je jezelf dan nooit aan haar 😕 Knap hoor!

Li

Louise · 16 juli 2004 op 23:20

[quote]Als je het druk hebt, erger je jezelf dan nooit aan haar [/quote]
Heel eerlijk gezegd wilde ik eens een column schrijven vanuit een ander perspectief en leek het me wel aardig om eens niet de ik persoon te zijn 😀 😀

Nee hoor, ik heb geen kunstofnagels.

En of ik me erger? Ach, het is zo extreem dat ik het ook wel weer aandoenlijk vind.

Veel erger is (en daar denk ik nu pas aan) dat ik hier mijn stukje ineens zie staan en ik geen verzonnen nick of dito plaatje heb. Het zweet brak me net letterlijk uit en ik hoop maar dat het tijdstip van deze lancering (begin van het weekend) me gaat redden… 🙁

Ma3anne · 16 juli 2004 op 23:23

Louise, Popje mag zich vereerd voelen, dat jij een column aan haar hebt gewijd. Staat toch niks verkeerds in. 😀

Hartstikke leuk verhaal.

Louise · 16 juli 2004 op 23:30

Eigenlijk wel hè? Dat laatste is ook echt uit de grond van mijn hart.

De hele column trouwens 😀

pepe · 16 juli 2004 op 23:30

Mooi beeld geef je weer, ongetwijfeld herkenbaar voor bijna elk bedrijf.

Je hebt nu eenmaal werkende en luxe paarden overal.

Dees · 17 juli 2004 op 08:48

Hey Louise!

Allereerst een compliment voor de titel. Het komt overigens wel van iemand die vroeger echt alle Suskes en Wiskes in huis had.

😉

Je column steekt goed in elkaar. Lekker menselijke column ook en ik zie alle razende Roelanda’s helemaal voor me terwijl er een naast de printer haar nagels staat te vijlen.

Je alinea-indeling is prima. Ik vraag me alleen af of de enters binnen de alinea door jou erin zijn gezet, of op de een of andere manier tijdens het plaatsen er zo in zijn gekomen. Dat zie je steeds vaker, op het net. Ik vind het de leesbaarheid meestal niet ten goede komen. De duidelijkheid overigens wel, dus het is maar net wat je wil…

Overigens heb ik meer te maken met de mannelijke equivalent van popje. Hij heet ‘relaxte gozer’ 😛

viking · 17 juli 2004 op 09:41

Valt toch best mee..? Ik heb ooit voor een bedrijf gewerkt waar niet alleen dit soort poppetjes rondliepen maar waarin de werkpaarden tijdens de bezuinigingsrace er uit werden geflikkerd. Poppetje draaide een keer met haar bevallige reet en haar positie zat weer geramd…

Louise · 17 juli 2004 op 14:41

[quote]Allereerst een compliment voor de titel. Het komt overigens wel van iemand die vroeger echt alle Suskes en Wiskes in huis had. [/quote]
Meen je niet? Heb ik een titel van een Suske en Wiske boek? Niet de bedoeling. Dan wordt het
Popje fopt protocollen.

Wat de alinea indeling betreft, moet ik je helemaal gelijk geven. Ik ben nogal eens over enthousiast met enter. De vierde alinea (en dat kunnen we…) moet natuurlijk achter de derde geplakt worden. En de op een na laatste, aan de laatste.

Wat jij schreef Viking, is natuurlijk wel heel triest. Hoewel ik me wel meteen ernstig afvraag over wat voor een soort bedrijf dat ging 😉
In sommige bedrijfstakken zijn popjes waardevoller dan werkpaarden natuurlijk.

Irma · 18 juli 2004 op 03:44

[quote]Alwaar zij met een pruilend mondje en een vlot babbeltje haar bedje spreidde.[/quote]

Haar bedje? Ik ben die popjes weleens tegengekomen, maar die spreidden niet hun eigen bedjes. Dus het kan nog erger… 😉

Mooi geschreven weer!

Hans · 19 juli 2004 op 10:48

Hoe richt je een bedrijf ten gronde:
1) Via Balkenende dat is het meest vervelende
2) Via computers dat is het meest zeker
3) Via vrouwen Dat is het leukst 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder