De open plek aan het einde van het pad, in een loofbos. Laten we zeggen dat het juli is, augustus misschien. Het licht is er warm en tastbaar, tweedimensionale banen waarover je naar de zon zou kunnen lopen als je de juiste spreuken en rituelen maar kende. Pluisjes zweven loom rond op de thermiek die veroorzaakt wordt door de draaiing van de aarde en de vleugels van Broeder Vlieg. De humuslaag die de bodem van het pad bedekt is koel en zacht onder mijn voeten. Er is een kleine suggestie van vocht, herfstblad dat traag verteert net onder het oppervlak. Eéncelligen zweven rond in de donkere koelte, eeuwig blind en etend, maar ons universum overlapt vandaag niet met het hunne.
Op weg naar de open plek en haar beloften loop ik over het pad. Haast heb ik niet; op de een of andere manier verdwijnt dat wanneer je je zintuigen laat resoneren op de grondtonen van de aarde en haar natuur. Lekker gevoel! Hier tussen eik, berk en beuk (en een spaarzame grove den) is het schemerdonker, ook overdag, en terwijl mieren arbeiden en vogels baltsen, besluit ik even stil te staan en te genieten van een onversneden stukje heden.
Een meter of honderd voor me uit ligt de laatste bocht, de open plek nog aan mijn zicht onttrokken (maar ik weet dat hij er is). Ik kijk naar de indirecte zonnestralen die de toegangspoort van boom en blad mooi uitlichten. ‘Bladgoud’ denk ik nog, en dan is daar zonder aankondiging het moment waarop een prettig soort innerlijke chaos ontstaat, meer een kriebeling dan een worsteling. Zo’n gevoel waar je net je vinger niet op kunt leggen omdat het autonoom is en niet helemaal rationeel.
Mijn lichaam, altijd het primitieve deel, wil gáán en zwelgen in de beloften die verborgen gaan in het zonlicht net voorbij de bocht. Maar het amalgaam van ratio en emotie dat schuilgaat in mijn schedel houdt spieren, pezen en botten in bedwang. Dit gevoel wil ik nog even vasthouden. Weten dat er iets op het punt staat te gebeuren (het ontglipt je nu nog wát precies) maar je weet dat dit stukje toekomst onafwendbaar is, en dat het overweldigend zal zijn.
Mijn netvlies stuurt de beelden naar het puntje van mijn tong.
Ik zie de toekomst bijna heden worden. Maar nu nog niet. Nu nog even niet.
9 reacties
Anne · 16 december 2006 op 10:09
Mooi moment heb je uitgekozen, dat wel. De eenvoud van de gebeurtenis heb je echter, lijkt het wel, willen overcompenseren met complex taalgebruik. Een tikje minder wollig zou naar mijn idee de tekst ontzettend ten goede komen. Het moment en wat het je deed blijft echt wel overeind.
arta · 16 december 2006 op 13:07
Ik vind het juist door het woordgebruik een heel bijzondere column!
Erg mooi!
🙂
Dees · 16 december 2006 op 13:52
Sommige schrijvers hier zijn woordenknutselaars. En dat kan verrassend zijn. Maar als het teveel geknutsel wordt, haak ik af. Soms wordt geknutsel gekunstel(d). En dat doet voor mijn gevoel iets af aan het waarheidsgehalte van het stukje. Wel leuk dat je weer aan de schrijf bent. Benieuwd naar de volgende (mag nog in 2006, wat mij betreft ;-))
archangel · 16 december 2006 op 14:06
Het is een stukje dat ik in een opwelling heb geschreven toen ik op mijn werk zat te wachten tussen twee experimenten door; in die zin is er dus weinig gekunstelds aan want ik heb het in een paar minuten op het beeldscherm geknald 8-). Wel had ik het best nog even kunnen laten liggen en wat kunnen bijschaven, dat geef ik gerust toe. Het zou de [i]flow[/i] en het woordgebruik misschien ten goede zijn gekomen. Maar ach, ik had toch al weinig credits meer op CX (tenzij misschien als meest luie columnist) dus ik dacht: [i]what the hell[/i]… 😛
pally · 16 december 2006 op 15:10
Als jij dit zomaar even op je scherm knalt tussendoor, dan lijdt het geen twijfel dat jij een heel goede schrijver bent.
Ik ben het wel eens met de mening dat je hier jammer genoeg een beetje bent doorgeschoten.
Ik zie door de dichte bomen de open plek niet meer, zeg maar…..
Als tamelijk nieuwe CX-er hoop ik meer van je te lezen,
Pally
SIMBA · 16 december 2006 op 16:41
Vaak zijn de stukjes die je in een opwelling schrijft wel de beste! Misschien niet altijd het mooiste en beste taalgebruik…maar met veel gevoel.
Ik vind dit een mooi stukje, beetje mysterieus.
Ik heb alleen nog nooit een grove den gezien die spaart :-D[quote](en een spaarzame grove den)[/quote]
Bitchy · 17 december 2006 op 11:30
[quote]Ik zie de toekomst bijna heden worden. Maar nu nog niet. Nu nog even niet.[/quote]
Deze zin wil ik van je stelen!
Mug · 17 december 2006 op 12:09
Zozo, de aartsengel is weer op aarde geland? Inderdaad al veeeeel te lang niets van je gehoord(lezen). Ik denk dat je wel eens betere stukken hebt geschreven, maar toch weer een mooi plaatje hoor! Misschien moest je weer even wennen aan het schrijven?
Hoop dat we op je volgende stuk geen 9 maanden hoeven te wachten….
KawaSutra · 18 december 2006 op 19:21
Lekker gevoel inderdaad, Archangel. Nu even lastig om me weer een paar maanden terug te verplaatsen maar de emotie heb je goed met woorden kunnen vangen.
Blijf vooral schrijven.