Prestatiedrang

In de Westerse wereld is er een grote kans, dat je geboren wordt met alle mogelijkheden om iets te bereiken in de korte tijd, dat je hier op aarde ronddwaalt. Met strenge ouders ontstaat er eerst een soort van moeten, maar wanneer je zelf keuzes mag maken bestaat er een mogen. Tijdens de nieuwe periode van het mogen, willen de meeste mensen alsnog presteren, ook al is er niemand die hun er op aanspreekt. Er is dus blijkbaar een andere motivatie, die zorgt voor de prestatiedrang in de Westerse wereld.

Ondanks de mogelijkheden is het niet makkelijk iets te bereiken, als iedereen iets wilt bereiken. Er heerst een competitieve sfeer, die in het volwassen leven vooral naar bovenkomt op verjaardagsfeestjes of een reünie van de vroegere school.

Op een reünie komt meestal niet altijd naar voren dat het slimste jongetje van de klas het beste leven heeft gehad. Het slimste jongetje heeft vaak niet zijn hart gevolgd en meteen gekozen voor de beste baan, maar de beste baan is niet altijd de leukste baan. Natuurlijk is het leuk om de baas van een bank te zijn, met een bankrekening waarbij je een pinautomaat met breedbeeld nodig hebt om je saldo op te vragen. Maar waarschijnlijk is het jongetje dat altijd de klas uit is gestuurd het gelukkigste. De jongen volgde altijd al zijn eigen weg en heeft nu ook zijn hart gevolgd. Wanneer je iets doet wat je echt leuk vindt, doe je dit ook goed en bereik je alsnog wat in het leven.

Er is dus die prestatiedrang, ook al komt die op verschillende manieren naar buiten in de bevolking. Waar komt het vandaan? Is het een defensief mechanisme tegen het weten dat het leven een einde bevat. In de tijd dat je hier bent wil je iets nalaten. Mocht het leven nooit eindigen dan zou je denken, het komt morgen wel, zonder hierbij een schuldgevoel te krijgen.

Soms lijkt het makkelijker om gewoon alcoholist te worden en niks te bereiken, maar dan komt de volgende ochtend opeens het schuldgevoel naar boven. In plaats van alcoholist word je liever lichtelijk autistisch zodat je het leven richt op één bepaald onderwerp en je daarin zorgeloos specialiseert. Ook dat lijkt geen magnifieke oplossing in sociaal opzicht. Daarom schipperen wij mensen, die nog iets moeten bereiken ergens tussen autist en alcoholist. De ene dag ben je op foute feestjes aan de drank, terwijl je op de andere dag gepassioneerd bezig bent met hetgeen dat je wilt bereiken. Het enige wat altijd aanwezig is, dat is de angst om niks te bereiken. Je sterft en krijgt nooit meer een tweede kans om wel wat te presteren.

Hoe zou dit gevoel zijn als je in reïncarnatie gelooft? Dan denk je zeker te weten dat er altijd een tweede kans is. Je hoeft niet zo nodig te presteren in dit leven, er is altijd nog een volgend leven. Maakt dit gelovigen van bijvoorbeeld het hindoeïsme en boeddhisme dan niet minder productief in het leven?