In de oertijd plukten we vruchten en jaagden op wilde dieren. Tegenwoordig jagen en jachten we in de supermarkt en trendy winkelcentra. Een hele industrie – reclamemaffia volgens een Franse schrijver – is in de weer om ons te verleiden: consumeer meer, meer, meer! Produceren consumeren, produceren consumeren, hersenspoelt deze miljardenindustrie ons. Tót de overproductie veel spullen onverkoopbaar maakt: crisis! Wij, consumenten en producenten (alle werkenden bij elkaar) betalen het gelag, níét de financiële maffia die de crisis veroorzaakt.

Wat heeft dit te maken met mijn figurantenrolletje als ‘consument’ in het zojuist afgelopen openluchttheaterspektakel ‘Don Quichot in Holland’ op de Maasvlakte? Alles. Ik was een maand lang met plezier een van de vele spelers. In een bepaalde scene moesten de consumenten helpen bij de productie en dat was hét moment voor mijn persoonlijke voetnoot. Ik moest dozen stapelen. Eenvoudig, routinematig, robotiserend, ongeschoold, geestdodend, duf, saai, vervelend, kortom: veelvoorkomend werk. Modern Times in de 21ste eeuw. Mijn verzet was simpel maar effectief: ik stapelde de dozen aan de buitenkant van de fabriek, op een smalle richel. Geheid dat na een bepaalde hoogte de zwaartekracht won. Maar ik bleef als een robot doorgaan met stapelen. Een Hollandse maar toch universele Sisyphus… Dit gedoe lokte de ‘woede’ uit van de ‘ordebewakers’, zodat er een kat en muis spel ontstond tussen ordehandhaver en ordeverstoorder. Die laatste is het zand tussen de raderen van een waanzinnige productie/consumptiemaffia, die hier, uit winstbejag, teveel produceert, terwijl elders, door datzelfde winstbejag, honderden miljoenen mensen hongeren.

Zo kon ik binnen de context van ‘Don Quichot in Holland’ mijn eigen, door Bertold Brecht geïnspireerde, experimentje uitvoeren: met theater misstanden aan de kaak stellen. Mijn eigen, niet door Bert ‘Cervantes’ Barten (de maker/regisseur), geschreven voetnoot, die ik bij deze excuses aanbied voor mijn eigengereidheid en de evt. overlast, maar tegelijk bedank ik hem voor dit geweldige theaterspektakel.

© Jan Bontje

Categorieën: Maatschappij

6 reacties

Kuin · 17 juli 2009 op 07:13

Yeah, right… maar die benaming ‘reclamemaffia’ van die Franse schrijver had je zelf ook kunnen verzinnen. Daarmee geef je hem (wie het ook is) veel te veel eer. Zo noemt mijn moeder het al jaren namelijk, onderwijl een gewillig slachtoffer spelend in diezelfde reclamemaffia.

pally · 17 juli 2009 op 12:08

Een goed en interessant stuk, Jan, dat ik wel een tweede maal moest lezen om eruit te halen dat je werkelijk theater binnen theater hebt gemaakt en dat het theater geen metafoor was voor je visie op de consumptiemaatschappij. Of misschien zelfs ook dat wel,

groet van Pally :wave:

JanBontje · 17 juli 2009 op 12:37

Beste Kuin,

hartelijk dank voor je reactie.

JanBontje · 17 juli 2009 op 12:40

Dag Pally.

Leuk, die ‘verwarring’… De ironie is dat het stuk DON QUICHOT IN HOLLAND wel degelijk ook een maatschappijkritische functie had, nl. het voor het voetliocvht brengen van de noodzaak van alternatieve (in dit geval wind-)energie.

Theater binnen het theater – in een wereld die (Shakespeare o.a) ook theater is… :hammer:

klapdoos · 17 juli 2009 op 15:31

Een oud gegeven in een hedendaagse verpakking, of zoals het gezegde al aangeeft ‘Je ogen zien en willen meer dan je maag”
Groet van leny

Mien · 18 juli 2009 op 11:16

Je kunt zeggen wat je wil, maar ook Don Quichot is langzamerhand verworden tot hotspot en icon in consumptie, reclame en marketing. Hij gaat er in als koek.

Mien (consumeert bij voorkeur lucht)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder