Al die moeite! M’n grote mond open gehad om voorlopig geen emo-columns meer te schrijven en me uitsluitend nog over maatschappelijk verantwoorde thema’s te buigen, blijk ik schrijfsgewijs gezien ineens helemaal opgedroogd als een puist na de pus. Een plekje dat alleen nog maar irriteert en verder nergens meer toe dient. Ik had maatschappelijke betrokkenheid me duidelijk anders voorgesteld. Toch, als ik de krant opsla voel ik me enigszins getroost omdat ik daar vooral dezelfde soort irritatie aantref die, wanneer puntje bij paaltje komt, in feite weinig anders is dan een puist na de pus. Misschien ligt het daarom wel niet eens aan mij en is de moeite die ik ervaar wezenlijk niets anders dan mijn allergische reactie op alles wat er op me af komt door krant en buis. Troost dus omdat ik mezelf soms even, heel even maar, wijs weet te maken dat het mijn puist eigenlijk niet eens is.

De werkelijkheid is anders. Het is mijn puist wel degelijk: mijn eigen puist op Europa’s beschaamde wang aan de Noordzee. Ontevredenheid en onderbuik zijn troef en Maurice heeft jammer genoeg nog geen onderzoek gedaan naar de vraag of de gemiddelde Nederlander denkt dat het ooit weer over zal gaan. Aan mij heeft hij het tenminste nog niet gevraagd. Gelukkig ook maar. Want ik zie vooral rode vlekken op een smal gezicht dat maar niet op wil drogen van de pus. Dit is niet de spiegel waarin ik gewoon was te kijken. Laat iemand toch onze handen op onze rug binden en ons een poosje verhinderen ‘ja’ of ‘nee’ te zeggen op alle mogelijk denkbare onzinonderzoekjes van politici of andere honden. Het zijn toch altijd derden die er met het been vandoor gaan als er gevochten wordt. En laat diegene ons pussig gezicht dan meteen wassen. Want deze stuurman aan wal vindt dat dit gezicht verzorging nodig heeft en wat die zestien miljoen andere stuurlui daar van mogen vinden interesseert me dan ook in het geheel niet. Als ze in ieder geval maar eens ophielden van knijpen want het wordt er alleen maar lelijker van en helen is zo al helemaal onbegonnen werk.


18 reacties

Avalon · 13 juni 2005 op 11:14

[quote]wanneer puntje bij paaltje komt[/quote]

wanneer puistje bij pusje komt?

pepe · 13 juni 2005 op 11:17

[quote]Laat iemand toch onze handen op onze rug binden en ons een poosje verhinderen ‘ja’ of ‘nee’ te zeggen op alle mogelijk denkbare onzinonderzoekjes van politici of andere honden.[/quote]

Precies onzinonderzoekjes zijn er te veel.
Het gevoel dat het er toch niet toe doet, maakt het alleen maar erger.
Ik zou het schip Nederland niet willen besturen.

Je hebt het weer mooi verwoord Raindog, hier lacht de spiegel en bij jou?

WritersBlocq · 13 juni 2005 op 11:39

[quote]hier lacht de spiegel en bij jou?[/quote]
Bij mij ook! Ik vind het een goed verhaal Doggie, maar deze 2 zinnen klopppen m.i. niet:
[quote]Ik had maatschappelijke betrokkenheid me duidelijk anders voorgesteld.[/quote] het woordje “me” (mij) staat beter na “had”
en
[quote]Als ze in ieder geval maar eens ophielden van knijpen[/quote]
In ieder geval moet zijn in elk geval en van knijpen moet zijn met knijpen, toch?
Een dikke groet van Pauline.

champagne · 13 juni 2005 op 12:03

[quote]blijk ik schrijfsgewijs gezien ineens helemaal opgedroogd als een puist na de pus.[/quote]

Kijk, dát vind ik nou een mooi! Zo’n vergelijking.

En by the way… wie heb jij beloofd voorlopig geen emo columns meer te schrijven??!!
Ben het er NIET mee eens! 🙁

Mosje · 13 juni 2005 op 12:12

Raindog, ga alsjeblieft weer emo-columns schrijven. Ik bedoel, je hebt waarschijnlijk inmiddels al wel weer een stuk of vijf vrouwen versleten.
Vermaak ons!
😀

melady · 13 juni 2005 op 14:08

een beetje te vaak het woord puist en pus.
Ben het wel eens met je stelling, maar lees liever je emo’s. (wat een woord) 😀

Wright · 13 juni 2005 op 14:09

[quote]Want deze stuurman aan wal vindt dat dit gezicht verzorging nodig heeft [/quote]
Ik word het gemekker ook weleens zat, maar ja… dan mekker je en dat wil ik dus juist niet.
Dus de rok hoog opgetilt en vrolijk in het rond gedanst! *Oud utopiaanse uitdrukking.:lol:
Ik stel toch voor Raindog, om een mini referendum te houden waarbij de vraag luidt: Bent U tegen of voor een emo-column van Raindog?
(Of vindt je dat onzin? 🙄

WritersBlocq · 13 juni 2005 op 15:00

[quote]Bent U tegen of voor een emo-column van Raindog?[/quote]
Mijn stem ben ik kwijt, ik heb stemmen in mijn hoofd gekregen van het stemmen en ben niet meer in de stemming te krijgen voor een stemming 😮 Ik word, als ik zo doorga, door Moderator weggestemd ben ik bang…
Ik eis een emo-column van Raindog, héél mooi, en héél gauw! Groetje, Pauline.

Kees Schilder · 13 juni 2005 op 16:09

Niet dat ik deze column slecht vind.Verre van dat. Steengoed juist.Maar je kan ook een reaktie emo column schrijven op speelmeisje

Troy · 13 juni 2005 op 16:54

Ik ben voor de emo-column maar zoiets kun je tenslotte niet afdwingen. Als je ons tot de volgende emotionele uitbarsting kunt vermaken met columns als deze ben ik ook zeer tevreden:-)

Grt Troy

Ma3anne · 13 juni 2005 op 17:25

De breed maatschappelijke pokdaligheid heeft toegeslagen. Ik begrijp je punt helemaal.
Tijd voor een uitburgeringscursus, wat mij betreft.

KingArthur · 13 juni 2005 op 18:13

Hmm, ik vat hem niet in zijn geheel. Ik vind de vergelijking of zinsnede puistje na de pus zo vreemd namelijk. Is het niet dat het pus het puistje veroorzaakt? Eenmaal uitgeknepen hou je enkel een korstje over. Ik weet het niet geheel zeker. Ik ben namelijk (gelukkig) over de pubertijd heen.

WritersBlocq · 13 juni 2005 op 18:24

[quote]Niet dat ik deze column slecht vind.Verre van dat. Steengoed juist.[/quote]
Wauw, Kees schroeft het steenpuistengehalte nog even op, spreekt tot de verbeelding 😀

Louise · 13 juni 2005 op 19:07

Ik ga ook voor de emo-stukjes van jou. Op de een of andere manier mopper je te lief 😉
Wat de inhoud betreft, heb je helemaal gelijk!

KawaSutra · 13 juni 2005 op 19:42

[quote]een puist na de pus[/quote]
Ik voel ook meer voor pus na de puist. Hij groeit en gloeit tot hij knapt en dan heb je…… Nou ja, laat ook maar. Een knappe beeldspraak zonder emotie. Ik moest wel even goed nadenken over de boodschap.

Raindog · 14 juni 2005 op 00:12

Mensen, dank voor de reacties. Wonderlijke reacties. Misschien heb ik het deels zelf wel uitgelokt door in de opening te refereren aan de afspraak die voor een deel met Dees maar vooral met mijzelf was, om niet alleen over zieleroerselen te willen schrijven maar ook over de roerselen van andere herkomst. Misschien heeft Louise het wel het meest treffend omschreven en de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik mezelf niet snel als het type ‘schreeuwer’ zou typeren. Zie je? Ik noem dat meteen schreeuwen. Dat zegt genoeg denk ik. Wie weet ben ik er inderdaad wel te lief voor. Ik ken in ieder geval één iemand die dat misschien zou beamen en dat is niet één van vijf, maar één van één vrouwen Mosje. En ze is me te dierbaar om als inspiratie voor columns te gebruiken; ze inspireert me namelijk tot zoveel meer. Maar misschien hoeft het een het ander niet uit te sluiten en zien we dat in de al dan niet nabije toekomst dan wel.
De twee dingen die je noemde Writersblocq zijn precies de twee zaken waar ik heel erg over getwijfeld heb. Kennelijk heb ik verkeerde keuzes gemaakt, ondanks dat ik alle mogelijke opties hier meermaals hardop heb zitten lezen alvorens die keuzes te maken. Het is soms moeilijk blijkt maar weer eens, taal.
En dan de technische kant van de zaak; komt pus na de puist of andersom? In mijn ogen is dat een kip-of-ei vraag maar ik vond het vermakelijk om te zien hoe serieus sommigen over die vraag na zaten te denken. Ik blijf bij mijn punt en mijn volgorde. Mijn eigenlijke punt is gelukkig aangekomen zo blijkt. Ma3 zegt het mooier dan ik zelf kon bedenken; maatschappelijke pokdaligheid. Prachtig gevonden. Misschien juist wel omdat het een zelfde soort perspectief biedt als dat het de pokdalige puber doet: het tijdelijk beperkte zicht door de bomen zal uiteindelijk plaats maken voor de volwassenheid van het bos. Althans, dat hoop ik dan maar. Ja dus Pepe, bij mij lacht de spiegel. En als ik een rok zou dragen, dan zou ik die zeker optillen Wright.

En over wat voor emo omhoog getilde rokken bij mij teweeg brengt Champagne, Melady, Lou en anderen, mogelijk dat ik daar nog eens een column aan wijd. Jouw uitnodiging echter Kees, laat ik deze keer met graagte liggen. Het fenomeen ‘metro-man’ is wat mij betreft al lang weer achterhaald. Sinds de berichtgeving van afgelopen avond wil ik de kans aangrijpen om ‘de Neverland-man’ te introduceren; kan alles maken en komt overal mee weg. ‘Eat it’ of ‘beat it’ al naar gelang situatie en omstandigheden verlangen.

Bedankt allen. 😉

Dieperik · 15 juni 2005 op 01:10

Je kunt het zoeken in grootheden, maar gemakkelijker is het om je bij het schrijven van columns of wat dan ook, te beperken tot hetgeen jou bezig houdt en welke impact dat op jou heeft. Dat betekent automatisch ook dat grootschalige, nationale of mondiale aangelegenheden jouw ziel beroeren. Daarvoor hoef je geen groot ego te hebben, daarop hoef je niet meteen te ‘schelden’, maar het doet je wat en dringt daardoor tot je persoonlijke levenssfeer door. Voila het recept voor een emo-column.

Voor mijn gevoel bleef je in deze column teveel hangen in beeld en vorm en raakte de inhoud daardoor teveel op de achtergrond. Vermakelijk schrijven over het schrijven – of juist over het niet kunnen schrijven – kunnen slechts enkelen. Gezien jouw rationele benadering van het fenomeen schrijven raad ik je de ‘Kladboeken’ van Jeroen Brouwers van harte aan.

Om te bewijzen dat je overal over kunt schrijven volstaat het verhaal ‘Reis door mijn kamer’ van Maarten Biesheuvel.

Raindog · 15 juni 2005 op 22:00

Beste Dieperik, je nuancering in je eerste alinea is geheel terecht en heel erg op zijn plaats. Mijn benauwde samenvatting van emo-columns die ik onverhuld impliceer – ik geef dat grif toe – heeft te maken met een persoonlijke kanttekening die ik bij al die emoties heb. Niet zelden verwordt emotie tot legitimatie van dubieuze daden van mensen of nog erger: het doel op zichzelf. Ik probeer dat in ieder geval voor mezelf te relativeren door mezelf er regelmatig op te wijzen dat mijn emoties ‘heus niet altijd voor iedereen even interessant zijn’. Niet het doel op zichzelf. Daarin vind ik mezelf soms krampachtig. De aloude kwestie van het hoofd en het hart is een steeds terugkerend thema in mijn leven. Dat zal zo ook wel blijven en het verbaast mij dan ook niet dat je daar iets van herkend hebt in mijn schrijfstijl.

Dank voor die nuancering alsook voor je overige opmerkingen en de leestips.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder