Pukkel

Ietwat ongemakkelijk zitten we aan een wankel tafeltje in een rumoerig cafeetje. In gedachten laat ik haar hobbies en interesses nog eens de revue passeren, maar ‘beeldbewerking met Adobe Photoshop’ zit er echt niet tussen. Toch moet ze er heer en meester in zijn, getuige het verschil tussen haar gezicht en haar profielfoto. Niet dat ze lelijk is. Integendeel, als ik door mijn oogharen kijk zie ik hetzelfde, sprankelend mooie meisje met vlasblonde haren dat haar foto voorwendt. Maar die pukkel hè… Die pukkel!

Bij haar bovenlip is een permanente cosmetische imperfectie ter grootte van een klein model knikker neergestreken, die met man en macht probeert de aandacht af te leiden van het aimabele meisje dat een verwoede poging doet om haar levensverhaal te vertellen. Alsof ik in de sauna angstvallig de aanblik van andermans genitaliën probeer te vermijden, focus ik me indringend op de ogen van mijn gesprekspartner. Toch voel ik mijn blik met regelmaat van een secondewijzer naar beneden afglijden. De pukkel speelt kiekeboe met me; afwisselend onttrekt zij zich aan mijn gezichtsveld en verschijnt dan plots weer. Kiekeboe!

Als een geschenk uit de hemel zorgt een serveerster voor afleiding. Ik bestel iets alcoholisch in de hoop dat het mijn gezichtsvermogen zal vertroebelen; zij vraagt om iets vrouwelijks om haar schattigheid te benadrukken. De serveerster krabbelt onze wensen op een blocnote en vertrekt, waarna wij ons eenzijdige gesprek voortzetten.

Het arme schaap trekt alles uit de kast om mijn aandacht voor zich te winnen. De liefste, spontaanste en grappigste anekdotes surfen doelloos over geluidsgolven die niet worden opgepikt door mijn trommelvlies. Ik ben alleen nog maar gebiologeerd door het gevaarte op haar gezicht waar bij nadere inspectie ook nog eens een haar uit lijkt te groeien.

Als de drankjes zijn geconsumeerd delen we de rekening en nemen we afscheid. In een ultieme wanhoopspoging probeert ze met indringende puppyogen aan te sturen op een vervolgafspraak, maar de schoonheidsidealist in mij kan de aanblik van haar pukkel niet langer verdragen en houdt de boot af.

Ongeveer twee jaar later wordt op onze trouwdag gememoreerd aan onze moeizame eerste ontmoeting. Mijn bruid grapt dat ik sinds die avond nooit meer zo stil ben geweest en wijt mijn toenmalige gebrek aan spraakzaamheid aan mijn zenuwen. Ik heb haar nooit verteld dat haar pukkel onze toekomst bijna voorgoed had veranderd. Dat blijft mijn geheimpje om bestwil.