Puntjes

Na een dag hard werken, kom je vrolijk binnen gelopen. Knuffel hier, kusje daar.
Hoe was jouw dag?
Prima hoor, die van jou?
Niets bijzonders eigenlijk. Zal ik koken, of wil jij?
Doe jij maar.
Vol goede moed haal je het kookgerei uit de kast om de maaltijd te bereiden.
Wat wordt het vandaag? Een pakje smaakversterkers met varkensvlees of toch de gevederde vriend?
Schatje, roerbak mie met varken of kip?
Doe maar kip, wel de vieze stukjes er afhalen he?
Maar natuurlijk!
Biertje erbij. Tevredenheid alom.
Stilte voor de storm, zo blijkt.
Zie je niet iets aan me?
Deze vraag staat in mijn top drie van minst favoriete vragen.
Hij mag aansluiten achter het sms’je: van wie is die dames sjaal aan de kapstok?
En, zittend op de bank: van wie is deze haar? Terwijl ze met duim en wijsvinger
een blonde haar van mijn trui plukt en deze triomfantelijk onder mijn neus duwt.
Alsof mijn angst voor detectiepoortjes bewaarheid wordt.
Niets verkeerd gedaan, toch begint het kreng te piepen.
Maar goed, ik zag dus niets aan haar.
Wat zou het kunnen zijn? Nieuw truitje, nieuwe broek?
Ik inspecteer haar van top tot teen.
Kapsel, denk ik ineens. Hoewel het amper opvalt, lijken de lokken iets korter te zijn dan gisteren.
Zo, daar is een stuk van af, staat je goed! Probeer ik.
Het blijkt een gouden greep, getuige de tevreden glimlach.
Ja, vind je? Gewoon even de puntjes laten bijknippen.
Mooi is dat, dertig euro voor bijknippen.
Maar mijn inwendige storm kan weer gaan liggen.
Wat volgt is een verhaal over shampoo en conditioner.
Leerzaam, want waar ik vroeger agressief ogend kaal was, groeit nu een aanzienlijke haardos.
De stad waar ik nu woon, dicteert dit een beetje.
Je moet je aanpassen aan je omgeving, vind ik.
Even later zitten we te eten.
Schatje, je moet wel een beetje model in je haar laten knippen. Zegt ze.
De volgende negen woorden zijn er uit voor ik het door heb.
Is goed schat, doe ik alleen even de puntjes!