Rammelende eierstokken

Ik wilde altijd zwanger worden voor mijn 30e. Helaas die vlieger ging niet op wegens het ontbreken van een betrouwbare zaaddonor. Ik wilde altijd zwanger worden voor mijn 35e. Ook die vlieger ging niet op wegens het ontbreken van een gezond lichaam. Ik wilde altijd zwanger worden voor mijn 40e dan? En de steeds harder tikkende tijdbom stond even stil. Eindelijk, ik ben zwanger. Dolgelukkig, maar jammer dat er dadelijk weer een oud wijf bij de kleuterschool staat. Dolgelukkig is ook mijn moeder, die al jaren tegen iedereen riep dat ze eerder achter een rollator zou lopen dan achter een kinderwagen. Ook die druk is van de ketel. Mijn man is ook dolgelukkig, zij het dat hij zwangere vrouwen niet zo aantrekkelijk vindt. De woordjes ‘niet zo’ vallen ook ‘niet zo’ goed in de aarde bij mijn gierende hormonen. Hij is meteen gewaarschuwd voor de resterende weken, die voor hem waarschijnlijk zullen tellen als tropenjaren.

Eindelijk heb ik de grote tieten waar ik mijn hele leven van gedroomd heb en nu vind ik ze niet eens leuk, laat staan mooi. Ik heb tintelende tepels en de blauwe aders tekenen een keurige gedetailleerde landkaart op mijn borsten, zodat mijn man ze nu ineens wel weet te vinden. Helaas voor hem: ze doen pijn, dus dat betekent: kijken en niet aankomen! Mijn keurig weg gelaserde haren op ongewenste oppervlakken, keren door de hormonen in een rap tempo terug. Dat vind ik weer ‘niet zo’ mooi. Evenals mijn onduidelijk ogende buikje. Ik hoor de mensen denken: ‘is ze gewoon vet of is ze zwanger?’ Ik heb mijn buikje de eerste paar dagen ingehouden, maar dat houd je niet lang vol.

Het toenemend aantal hormonen zorgt voor nog meer kwalen. Mijn blaas bezeikt me keer op keer. Hij geeft aan dat ie vol is, maar er komen maar 3 miezerige, niet noemenswaardige druppeltjes uit. Ik heb last van obstipatie doordat de hormonen ervoor zorgen dat mijn darmspieren minder goed werken. Hierdoor laat ik ze geregeld vliegen, wat mijn man wel leuk vindt, omdat hij zich nou 9 maanden lang niet hoeft te schamen voor zijn eigen sterk geurende knallers. Mijn recent aangeschafte zomerkleding heb ik welgeteld 2 keer kunnen dragen, doordat mijn opgeblazen darmen iedere knoop en rits lieten ontploffen zodra ik ging zitten. Het kan trouwens ook aan de kroketten liggen. Als het aan mij ligt, gaat de frituurpan iedere dag aan.

Al met al kan ik door de hormonen nog niet echt genieten van mijn eerste weken in de zwangerschap. Totdat ik mijn eerste echo’s krijg en een prachtig smoelentrekkende baby, na 10 minuten te hebben dwarsgelegen, toch echt in beeld verschijnt. 13 Weken oud en alles al d’r op en d’r aan. Het klinkt misschien cliché, emotioneel of overdreven, maar ik vind het een wereldwondertje. Onze kleine smurf, zoals ie tijdelijk heet, maakt ineens alles goed in mijn leven. Mijn lichaam is nog lang niet gezond, maar toch heb ik de gok gewaagd. Het was nu of nooit. Hoe gemotiveerd ik ook was om beter te worden, nu vecht ik nog drie keer harder.

Ondanks alle pijn en zwangerschapskwaaltjes weet ik nu al: you’re worth fighting for! En terwijl ik deze laatste regel type, voel ik het eerste levensteken van kleine smurf, alsof ie wil zeggen: als je dat maar weet! En met vloeiende tranen, veroorzaakt door de stijgende hormoonspiegel, leg ik met alle trots mijn handen beschermend op mijn prachtige zwangere buik. Ik ben zwanger! Wat een heerlijk gevoel!