Wanneer mensen vragen hoe het met mij gaat heb ik de neiging om te liegen. “Ja, het gaat prima met mij, en met jou?” Terwijl ik het zeg denk ik er niet bij na, maar van binnen knaagt er toch iets. Een gevoel van gevangenschap, pijn, verdriet, moeite om mezelf waar te maken. Het knaagt steeds dieper en ik val in een steeds diepere put. Een put waar ik niet meer uit kom. Vastgebonden op een stoel, geblindoekt. Ik merk niks van de omgeving om mij heen. Langzaam kan ik mijn handen uit de touwen wringen, stukje bij beetje. Na dagen wringen ben ik eindelijk los. Ik sta op, maar mijn benen wankelen. Ik doe mijn blinddoek af. De ruimte waar ik in ben is immens. Ik probeer de ruimte te herkennen, maar ik verdwaal, verdwaal in mijn eigen gedachten en gevoelens, ik voel een mes door mijn hart gaan. Ik zoek wanhopig naar uitgangen, maar na veel zweet verspild te hebben ben ik nog geen steek verder. Moedeloos zak ik door mijn knieën. Al huilend val ik in een diepe slaap.
Vast zit ik, vast in het huis van mijn ouders. Al jaren. Studeren, studeren, studeren, daaraan zou mijn leven gewijd moeten zijn. Maar ik ben anders, ik kan niet leren, ik wil vrijheid, vrolijkheid, liefde. Wanneer dit verboden wordt doet het verschrikkelijk pijn. Geen sociaal leven. Gevangen in de wil van m’n ouders. Het enige wat ik nu nog wil is weg, ver weg. Een onbewoond eiland met computer waar ik kan schrijven wanneer het mij goed doet. Mijn gevoelens verwerken doormiddel van een tekstverwerker, de pijn uit mijn hart verdrijven.
“U heeft één nieuw e-mailbericht,” geeft de pop-up van msn aan. Ik klik op deze pop-up en lees het mailtje: “Hoi Farfalla, bedankt dat je me de opdracht van Engels wil mailen, je bent mijn reddende engel. Tot morgen!” Even denk ik na, en mail dan terug: “Geen probleem meis, hier heb je de opdracht. Ik zou zelf graag een reddende engel willen zijn, maar voor sommige mensen is een engel van bovenaf al te laat…”
7 reacties
feyenoord4ever · 14 maart 2004 op 14:37
hele mooie column, de beeldspraak is echt adembenemend 😮
[quote]Wanneer mensen vragen hoe het met mij gaat heb ik de neiging om te liegen. “Ja, het gaat prima met mij, en met jou?” Terwijl ik het zeg denk ik er niet bij na[/quote]
heb ik ook vaak, is gewoon zo’n standaard antwoord
je bent een engeltje 😉
ps. feyenoord gewonnen, nu ajax nog 😀
Farfalla · 14 maart 2004 op 17:19
[quote]je bent een engeltje[/quote]
Thnx 🙂
[quote]ps. feyenoord gewonnen, nu ajax nog[/quote]
Kwas net zelf in de ArenA getuige van de 4-2 overwinning op Roda JC 😉 Sfeer zat er goed in toen Feyenoord gewonnen had.
Mosje · 14 maart 2004 op 21:35
[quote]Een onbewoond eiland met computer waar ik kan schrijven wanneer het mij goed doet.[/quote]Pff, dan heb je wel een verschrikkelijk lang verlengsnoer nodig hoor.
Maar uiteraard hoop ik dan voor je dat op een goede vrijdag Feyenoord4ever aan komt spoelen.
pepe · 14 maart 2004 op 21:38
Wees je eigen engel…
Zonder hindernissen wordt geen mens sterk.
Ik weet soms niet in hoeverre dit ernst is farfalla, ik hoop dan ook dat je niet gevangen blijft zitten, maak je los
pleuro · 14 maart 2004 op 21:45
[quote]Vastgebonden op een stoel, geblindoekt. Ik merk niks van de omgeving om mij heen. Langzaam kan ik mijn handen uit de touwen wringen, stukje bij beetje.[/quote]
Jeetje….. had jij me even op het verkeerde been gezet zeg!, na het lezen van deze passage dacht ik aan een gedicht wat ik ooit eens las…..
[i]your arms are warm but they make me feel
as if they’re made of cold, cold steel
a simple kiss like a turning key
a little click and the lock’s on me
can’t move my arms, can’t lift my hands
I won’t admit to where I am
I pretend I can always leave
free to go whenever I please
but then the sound of my desperate calls
echo off these dungeon walls
I’ve crossed the line from mad to sane
a thousand times and back again
should have known passing through the gate
that once inside I could not escape
I never thought this could happen to me
never thought this is where I’d be
In chains…[/i]
Maar toen ik verder las, had ik in de gaten dat ik totaal verkeerd zat!
Leuk! 😀
Ma3anne · 14 maart 2004 op 21:48
De sfeer doet me denken aan de droeve poëzie uit de sixties, die we aanwendden om onze gevoelens uit te drukken in gedichten die plotseling niet meer hoefden te rijmen. Groter groeien door in diepe lagen van jezelf te zoeken.
Alleen hadden we toen nog geen computers…
Schitterend Farfalla!
Mup · 15 maart 2004 op 19:29
[quote]Een onbewoond eiland met computer waar ik kan schrijven wanneer het mij goed doet. Mijn gevoelens verwerken doormiddel van een tekstverwerker, de pijn uit mijn hart verdrijven.[/quote]
Blijf dat maar liever hier doen,
Groet Mup.