Het regent buiten, en de telefoon staat stil.
Ik staar naar de regendruppels die in vele getale uit de lucht vallen.
Tis bewolkt en ietswat donker buiten; het geheel doet triest aan. Uit verveling surf ik wat fora langs, en lees in stilte wat anderen meemaken.
Af en toe moet ik lachen in mezelf om enkele postjes die ik lees.
Tsja, zit al zo lang online met die meiden en ik ‘ken’ ze ook bijna allemaal wel
van in real life meetings enzo, dus dan ‘hoor’ ik ze gewoon praten.

Dan opeens stuit ik op een postje die de tranen in mijn ogen doen wellen.
Zo herkenbaar… De herinnering aan haar komt levendig naar boven.

Die laatste keer bij mij thuis.. Twijfels, zwevende woorden, tranen, intens verdriet..
“Nee, het ligt ècht niet aan jou, het ligt aan mij…”
Samen huilen, in elkaars armen, snikkend en naar adem snakkend.
“Blijf bij me!!” mijn hart wilde het gewoon uitschreeuwen,
maar de woorden bleven steken in mijn keel, mijn ogen spraken boekdelen.

Uitstel is afstel en ‘voorlopig even afstand nemen’ werkt niet.
In haar hart had ze al een keuze gemaakt, maar nog niet uitgesproken.
En ondertussen bleef ik hopen, en bidden, en wensen.

En toen het moment daar was, besefte ik maar al te goed dat het voorbij was.
Wéér tranen, maar nu meer van mijn kant dan van haar.
In haar hart had ze ookal afstand genomen van mij,
en er was niets meer wat die afstand nog kon overbruggen.

Ik heb niet gesmeekt, maar neigde er wel naar en kwam heel dichtbij.
Ik wilde haar gewoon niet los laten, want ik wist diep in mijn hart,
dat ik nooit meer zoveel van een andere vrouw zou houden.

Ik weet niet meer hoe ik thuis ben gekomen die dag.
Als door een wonder vond ik mijn weg tussen mijn tranen door.
3 dagen lang kon ik niet praten, de pijn in mijn hart was haast ondraaglijk.
En nog, als ik er aan denk, kan ik die pijn weer voelen.

Ik kijk naar buiten… Regendruppels als tranen…
Onophoudelijk, het gaat maar door en door.
Maar ik weet dat de zon weer gaat schijnen… straks…

Categorieën: Liefde

7 reacties

bert · 12 augustus 2005 op 07:10

[quote]In haar hart had ze ookal afstand genomen van mij, en er was niets meer wat die afstand nog kon overbruggen.[/quote]
Erg mooi geschreven Pebby. Het regent hier nu ook. De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.

Louise · 12 augustus 2005 op 08:22

Regendruppels als tranen…
Een mooi begin van een gedicht 😉

klungel · 12 augustus 2005 op 08:39

Mooi geschreven.

Er zijn van die herinneringen die blijven je de rest van je leven tranen geven. Die herinneringen komen bij mij boven bij het lezen van dit stukje.
Mooi dussss.

Troy · 12 augustus 2005 op 12:38

En toevallig werd dit stuk geplaatst op een zeer regenachtige dag, waardoor ik me nog meer in dit gevoel in kan leven. Ik ken het gevoel maar al te goed. Triest, maar mooi beschreven.

Grt Troy

Mosje · 12 augustus 2005 op 14:02

Emotieverhaaltjes over relaties die ophouden te bestaan, ik heb het er niet zo op. Een kaarsje erbij en de sonore stem van Jan van Veen, en je zou er tranen van in de ogen krijgen.
😥

Domicela · 12 augustus 2005 op 14:06

Zelfs de natuur laat vandaag haar tranen vallen … of zou er iemand daarboven mee zitten te lezen? Ik heb over het algemeen niet veel met de liefdesverhalen (of het gebrek aan liefde), maar deze vind ik wel mooi.

Groetjes,
Mila

Wright · 12 augustus 2005 op 20:27

[quote]Het regent buiten, en de telefoon staat stil.[/quote]
Jammer van deze zin. Ik heb nog geen rond hupsende telefoons gezien, maar misschien loop ik wat achter?:-o

Geef een reactie

Avatar plaatshouder