Regendruppels

Het regent buiten, en de telefoon staat stil.
Ik staar naar de regendruppels die in vele getale uit de lucht vallen.
Tis bewolkt en ietswat donker buiten; het geheel doet triest aan. Uit verveling surf ik wat fora langs, en lees in stilte wat anderen meemaken.
Af en toe moet ik lachen in mezelf om enkele postjes die ik lees.
Tsja, zit al zo lang online met die meiden en ik ‘ken’ ze ook bijna allemaal wel
van in real life meetings enzo, dus dan ‘hoor’ ik ze gewoon praten.

Dan opeens stuit ik op een postje die de tranen in mijn ogen doen wellen.
Zo herkenbaar… De herinnering aan haar komt levendig naar boven.

Die laatste keer bij mij thuis.. Twijfels, zwevende woorden, tranen, intens verdriet..
“Nee, het ligt ècht niet aan jou, het ligt aan mij…”
Samen huilen, in elkaars armen, snikkend en naar adem snakkend.
“Blijf bij me!!” mijn hart wilde het gewoon uitschreeuwen,
maar de woorden bleven steken in mijn keel, mijn ogen spraken boekdelen.

Uitstel is afstel en ‘voorlopig even afstand nemen’ werkt niet.
In haar hart had ze al een keuze gemaakt, maar nog niet uitgesproken.
En ondertussen bleef ik hopen, en bidden, en wensen.

En toen het moment daar was, besefte ik maar al te goed dat het voorbij was.
Wéér tranen, maar nu meer van mijn kant dan van haar.
In haar hart had ze ookal afstand genomen van mij,
en er was niets meer wat die afstand nog kon overbruggen.

Ik heb niet gesmeekt, maar neigde er wel naar en kwam heel dichtbij.
Ik wilde haar gewoon niet los laten, want ik wist diep in mijn hart,
dat ik nooit meer zoveel van een andere vrouw zou houden.

Ik weet niet meer hoe ik thuis ben gekomen die dag.
Als door een wonder vond ik mijn weg tussen mijn tranen door.
3 dagen lang kon ik niet praten, de pijn in mijn hart was haast ondraaglijk.
En nog, als ik er aan denk, kan ik die pijn weer voelen.

Ik kijk naar buiten… Regendruppels als tranen…
Onophoudelijk, het gaat maar door en door.
Maar ik weet dat de zon weer gaat schijnen… straks…