Reizend verlangen

Tevreden terugkijkend op zijn ‘campagne de France’ gezamenlijk met zijn honderdkoppig ros, ZeZaRo, was KingArthur ook weer erg blij terug te keren na een veilig verlopen kruistocht. De Route du soleil naar het zuiden was erg vlot verlopen. Op de snelweg was hij niet één keer ingehaald. Was er zo weinig verkeer op de weg of had KingArthur zijn trouwe reisgezel zo hard laten werken? Niet relevant! De heenreis was in een flits aan hem voorbij getrokken. Flits!?…. Het kwartje begon te vallen. Of beter gezegd een zak met kwartjes. Ach ja, het kon allemaal nog wel betaald worden uit de missiekas, want een missie had KingArthur in zijn eeuwigdurende queeste naar het onmogelijke verlangen.

Tijdelijk had hij zijn kamp opgezet in Avignon alwaar een ontmoeting plaats zou vinden. In de zinderende hitte had hij zich eerst naar een terras begeven. Want vocht was wat hij nodig had op dat moment. Was het om moed in te drinken of om het vochtverlies te compenseren? Alsof KingArthur al jaren tot het meubilair van het café behoorde, keek hij een toevallige passant aan, die vervolgens op hem af liep, vriendelijk de hand schudde en weer verder liep. De hitte was zo erg dat het optillen van zijn rechterhand al een onplezierige sapstroom tussen zijn bilnaad deed veroorzaken. Maar respect van een vreemde moest met respect beantwoord worden.

Om negen uur ’s avonds had hij afgesproken bij de carrousel op Place de l’Horloge. En het moet gezegd worden: ze was op tijd. Gezamenlijk liepen KingArthur en zijn Wonderland naar een rustig café om daar de conversatie voort te zetten die in Nederland was gestopt. Naarmate de avond vorderde en de conversatie steeds dieper in detail ging, werd het KingArthur duidelijk dat de ideeën, die hij in zijn hoofd had gehaald, ver van de realiteit stonden. Wat goed is komt van ver maar een relatie op afstand was geen optie en om iemand weg te halen uit haar vertrouwde omgeving is net als de brug in Avignon, onmogelijk om de overkant van de Rhône te bereiken zonder een nat pak te halen. Ook naar een papaver rhoeas, die eenmaal geplukt direct haar schoonheid verliest, was KingArthur niet op zoek.

Daags na de ontmoeting trok KingArthur de wijngaarden in om zijn plan de campagne te herzien en weer een optie in zijn queeste bij te stellen. Echter het aanschouwen van de druiven aldaar, deden hem naar Camelot verlangen. Hij realiseerde zich dat hij daar ook een oogst binnen had te halen, voordat zijn druiven te krenterig zouden worden om er nog een lekker wijntje van te brouwen. Het kamp moest opgebroken worden om de terugreis te aanvaarden.

Na die terugreis, die mogelijk nog flitsender verliep dan de heenreis, kon KingArthur vroeg in de morgen de poort van zijn burcht openen om weer te kunnen genieten van alle luxe die hem aldaar omringt. Weer eens had KingArthur ervaren hoe gelukkig hij moet zijn met de vrijheid te gaan en staan waar hij wil en de mogelijkheden om hiervan gebruik te maken. Maar belangrijker was het besef te weten waar hij thuishoorde: Camelot. Alwaar hij kan leven als een god in Frankrijk genietend van zelf gemaakte wijn.