Zoals zo velen droomde ik er als klein jongetje van om topsporter te worden. Geïnspireerd door de successen van het Nederlands elftal in ’74 meldden mijn ouders mij aan bij de plaatselijke voetbalvereniging. Maar al vrij snel kwam ik erachter dat ik niet bovenmatig getalenteerd was. Hoogtepunt van mijn voetbalcarrière was een benutte penalty tegen de toenmalige keeper van De Graafschap onder toeziend oog van de latere bondscoach Guus Hiddink. Na jarenlang gepruts ruilde ik mijn voetbalschoenen in voor een badmintonracket. Helaas ging er ook nu weer een droom in duigen. Met veel gevoel voor understatement constateerde mijn vader dat trainer Fred niet uitblonk in didactische vaardigheden. Hij bedoelde te zeggen dat Fred me wekelijks de huid vol schold. Hoewel ik mijn gebrek aan technische capaciteiten kon compenseren door een overdaad aan werklust en geregeld een trainingspartijtje wist te winnen, zag de trainer niets in mij. Suf gebeukt door zijn verbale geweld, besloot ik mijn voetbalcarrière maar weer op te pakken. Omdat ik bij de vereniging waarvoor ik speelde nauwelijks wedstrijdminuten kreeg, kwam ik op aanraden van een vriend bij de concurrerende club in ons dorp terecht. Deze christelijke vereniging (we speelden nooit op zondag) had een gebrek aan leden, waardoor ik wekelijks in de basis stond. Maar toen ik 18 werd en bij de senioren moest spelen, kwam mijn carrière in een verontrustende neerwaartse spiraal terecht. Elk jaar werd ik in een lager team ingedeeld en het moment dat ik op mijn twintigste in het veteranenelftal moest gaan spelen, heb ik maar niet meer afgewacht. Ik stopte definitief en ging studeren.
Als student kwam ik iemand tegen die badminton speelde bij AMOR (Alles Met Ons Racket). Hij vertelde spannende verhalen over de recreantencompetitie. Een competitie die bedoeld was voor de wat minder getalenteerden. Ik werd meteen enthousiast en een jaar later maakte ik mijn rentree op de badmintonbanen. Trainer Frank wist zelfs iets positiefs over mijn badmintonspel te melden (‘groot anticiperend vermogen’), dus ook ik ging meedoen aan de competitie voor non-topsporters. Het niveau bleek hoger dan ik had gedacht en ik won niets. Maar ik wilde in elke wedstrijd het ongelijk van mijn vroegere trainer, obersturmbahnführer Fred, aantonen en liep onvermoeibaar achter elke shuttle aan. Helaas verstapte ik me in één van die wedstrijden en in plaats van in de finale te belanden, kwam ik in het ziekenhuis terecht.
Het jaar daarop deed ik vanzelfsprekend weer mee. Tot mijn grote opluchting begon ik steeds meer wedstrijden te winnen. De teleurstelling was echter groot toen ons team na poulewinst in de halve finales werd uitgeschakeld. Niettemin had ik de smaak goed te pakken. De daaropvolgende jaren pakte ik zelfs een paar prijzen. Twee keer werd ons team kampioen van de 3 noordelijke provincies. Maar in de ogen van mijn teamgenoten gooide ik iets te vaak met mijn racket en uitte ik te veel verwensingen tijdens het spelen. Na een akkefietje (verkeerd ingevuld wedstrijdformulier) met tegenstanders uit Sneek trok het bestuur mijn dispensatiekaart in en mocht ik geen lid meer zijn van de studentenbadmintonvereniging. De Friese opponenten verklaarden nooit meer tegen AMOR te willen spelen.
Bij de vereniging waar ik nu speel steken trainers en bestuursleden niet onder stoelen of banken dat ze mij maar een houten klaas vinden. Maar er gloort hoop aan de horizon: de recreantencompetitie is weer begonnen! Opnieuw gedreven door mijn miskend talent vlieg ik als een razende over de baan. De eerste partijen heb ik inmiddels gewonnen.
[img]http://www.anitavandijk.nl/badminton/nl/images/stripjes/strip4.gif[/img]
16 reacties
champagne · 2 april 2005 op 10:29
[quote] Maar ik wilde in elke wedstrijd het ongelijk van mijn vroegere trainer, obersturmbahnführer Fred, aantonen en liep onvermoeibaar achter elke shuttle aan.[/quote]
Soms brengt veel inzet je net zo ver als veel talent, soms ook niet… 😉
Leuke column, met plezier gelezen!
Mup · 2 april 2005 op 11:37
Ha, dacht ik , lekker met een bakkie lezen over muziek, Eddy staat er weer. Oepi, dacht ik toen, voetbal, o nee, badminton, toch weer even voetbal, o nee, badfleppen, kortom, ik bleef geboeid.
Heerlijk ondertoontje in deze column, ik heb genoten, zo ook maar weer eens naar de sport, weliswaar die van mijn dochter, en ik ‘draai’ de kantinedienst, maar zal aan je denken als ik een biertje tap,
Groet Mup.
Raindog · 2 april 2005 op 12:19
Ja Eddy! Wat verrassend om ook eens iets wat niet over muziek gaat van jouw hand te lezen! Je weet dat ik uit Friesland kom en ik weet het niet zeker maar meen me vaag iets te herinneren over een periode dat heel Sneek vol hing met met ‘wanted dead or alive’ posters. Nu ik er zo over nadenk….. 😉
Je walst trouwens wel heel erg makkelijk over de reden voor dispensatie heen. Dispensatie krijg je toch niet zomaar voorelkaar? Haha!
Hele leuke column, probeer dispensatie bij je huidige club te voorkomen zou ik willen zeggen!
Ma3anne · 2 april 2005 op 12:52
Verkopen aan een cabarettier deze tekst, of er zelf mee op de planken! Ik zie er een hele voorstelling bij. Ik wil je outfit wel verzorgen: te hoog opgetrokken sportsokken, te grote broek en baseballpet met de klep omhoog.
Lachuh! 😀
Eddy Kielema · 2 april 2005 op 14:56
De volgende x gaat het weer over muziek, Mup en dat wordt een nog tragischer verhaal dan dit! 🙂
Ik begrijp Raindog dat je niet in Sneek woont, anders wist je je de posters ongetwijfeld nog wel te herinneren! 😉 Overigens is de dispensatie minder erg dan je denkt, want ik kreeg dispensatie als niet-student om lid te mogen blijven. Ik had een beetje krediet opgebouwd, maar dat duurde helaas niet lang…
En, Ma3anne, badminton blijft wel een héél serieuze sport hoor! 😛
Ma3anne · 2 april 2005 op 16:42
Tuurlijk Eddy, tuurlijk. 😀
Angelique · 2 april 2005 op 18:41
Als het niet lukt, wij hebben nog wat mannen nodig in ons recreanten korfbal team :laugh: :laugh: :laugh:
Leuk stuk … ik zat weer te glimlachen naar mijn computer !
Angelique
Li · 2 april 2005 op 20:59
[quote]Opnieuw gedreven door mijn miskend talent [/quote]
Maar het schrijven gaat je wel goed af. Kun je in ieder geval ‘iets’. 😀
[quote] Revenge of a badmintonnerd[/quote]
Geweldige titel ook!
Li
sally · 2 april 2005 op 21:43
Typisch voorbeeld van :de aanhouder wint!
Leuk zo`n stukkie van jou even buiten de muziek om.
En wat mij betreft herkenbaar.
😀
liefs Sally
Bakema_NL · 2 april 2005 op 23:09
Behoorlijk herkenbaar voor mij. Ik begon ook met voetbal, maar dat was niet echt mijn ding. En daarna heb ik toch 7 jaar op badminton gezeten. Voor de meeste mensen een saaie bedoening, maar verdraaid goed voor de conditie en knap lastig met de juiste tegenstander, leuke sport, had ik er nog maar tijd voor………..en nee, tijd maken is iets wat ik nog nooit geleerd heb, ik zou ook niet weten hoe je dat maakt, het is geen bouwpakket.
pepe · 3 april 2005 op 00:08
Erg leuk stukje.
Ik zie bijna wekelijks de badmintonnerds hun slagen slaan als ik na de turntraining in de kantine zit. Ik wordt er al moe van als ik er naar kijk. Of zou dat van de training zijn.
Ze zijn vaak heel fanatiek aan het slaan, mooi gezicht wel.
Veel slageluk het komende seizoen!!
Kees Schilder · 3 april 2005 op 10:37
Leuk Ed.Goed geschreven ook. Maar de muziek blijft toch ook he?
Eddy Kielema · 3 april 2005 op 11:31
Ik beloof je Kees dat de volgende column over muziek zal gaan en niet over een ‘ster’ uit de badmintonwereld! 🙂
WritersBlocq · 4 april 2005 op 09:00
Hee Eddy, ik vind het een heerlijk verhaal, leest lekker weg! Wat mij betreft vaker dit soort dingen naast de muziekverhalen. Groetje, Pauline.
Raindog · 4 april 2005 op 18:20
Misschien kan Eddy het combineren door bijvoorbeeld iets te schrijven over een of andere wereldberoemde luchtgitaarspeler die bij voorkeur badmintonrackets gebruikte. Zomaar een idee hoor ;-).
WritersBlocq · 24 februari 2007 op 23:33
Ben even terug in de tijd aan het gaan, gewoon zomaar een ‘Eddy’ aangeklikt, met de garantie dat ik een goedgeschreven verhaal voor ogen krijg 🙂
Nog een groetje, Pauline (als je dit al ooit leest, want het leven gaat door 😀 )