Revolutie

Plotseling dringt het besef tot me door dat mijn leven niet meer van mij is. Machteloos, zo voel ik me.
Ik word geleefd, en dat is geen leuke conclusie. Sterker nog, ik baal er grondig van.
Mijn leven speelt zich net zo af als het geregelde bestaan in een willekeurige gevangenis. Het enige voordeel voor mij is dat ik mag gaan en staan waar ik wil. En ook dat is slechts subjectief. Ook waar ik ga of sta staat gepland. Op tijd uit bed, niet te laat op het werk, kinderen van de crèche halen. Het hele leven is voorgeprogrammeerd.
Hoe heeft het zover kunnen komen? Gevangen, in het web dat leven heet. Alles staat op zijn kop. Niets schijnt meer te gaan zoals ik dacht dat het zou moeten gaan.
Je vraagt je af waarom ik dat toegelaten heb, deze sleur? Het overkomt waarschijnlijk iedereen op een zeker moment. Je laat het niet bewust toe deze overheersing.
Vroeger zag ik het gebeuren bij mijn ouders, en ik zwoer dat het mij nooit zou overkomen. En dan in eens, op je zesendertigste verjaardag besef je het. Gezellig, familie over de vloer. Je eigen kids samen met neven en nichtjes. Zo lekker oer Hollands.
Spontane braakneigingen krijg je van dit soort burgerlijkheid. Wat staat er in de weg om al deze mensen eruit te gooien en weer controle te krijgen over je eigen bestaan? Huis en haard te verlaten op weg naar het onbekende?
Het idee spreekt me aan. Een revolutie ontketenen in je eigen vertrouwde omgeving. Wat zou je vrouw er van zeggen, en wat denk je van de kinderen? Zouden ze het redden zonder je? Zullen de kinderen naar je vragen als je er niet meer bent?
Je hoort het je partner al zeggen: “Papa, die zwerft de wereld rond, op zoek naar iets.”
Maar naar wat? In elk land wordt alles geregeld door wetten en regeltjes. Net als hier. Overal leef je in een quasi vrijheid.
Wat zou het verschil zijn met een gemiddelde Nederlandse bajes? Volgens mij niets.
Ook daar krijg je voorgeschreven wat te doen en wanneer. Hier bepaalt mijn omgeving wie of wat ik ben, en erger nog, wat ik moet doen en wanneer.
De vereniging belt, kun je…, en als zij het niet zijn is het de school wel. Even de buurvrouw helpen met het een of ander. Wedden dat er een andere buurtbewoner komt die ook graag wil dat je even helpt.
Nee zeggen is geen optie. Alles kunnen ze over je zeggen maar arrogantie kan je niet verweten worden.
Maar waarom zou je geen nee zeggen? Waarom niet gewoon een keer je baas opbellen en zeggen dat je ziek bent? Ja, waarom niet gewoon een keer burgerlijk ongehoorzaam zijn?
Waarom zou je de boeien niet afgooien die je vastketenen aan de gewoontes van het bestaan?
Je doet het niet omdat iedereen vindt dat het niet kan. Maar toch…?
Ondertussen lijd ik verder, in stilte.
Maar ergens diep in mijn hoofd is de revolutie begonnen. Heel voorzichtig dat wel, opdat niemand het merkt.
Langzaam begin ik te graven aan de tunnel die mij weer de vrijheid moet geven. Het scheppen doe ik met een theelepeltje. Langzaam maar gestaag. En aan het einde van de tunnel zal het licht zijn dat ik zoek. En zo niet, dan graaf ik gewoon verder. Net zolang totdat ik heb gevonden wat ik zoek: Vrijheid in mijn bestaan.