Rijles-stress

Ik heb last van rijles-stress. Volgens mij is dat na RSI en burn-out de nieuwste welvaartziekte. Oké, het is niet werk gerelateerd, maar dat maakt het niet minder erg, toch? Omdat een rijbewijs in deze maatschappij toch wel errug handig is, en de NS juist niet, besloot ik een poosje geleden om toch maar eens te gaan lessen. Dat had ik in principe 5 jaar geleden ook al mogen doen, toen ik ‘volwassen’ werd, maar iets hield me altijd tegen. Na de eerste paar uur lessen wist ik ook wat dat dan was: ik kan gewoon niet rijden…

Ik zal nooit de nieuwe Jos Verstappen worden of in het Guiness Book of Records komen als langst schadevrij rijdende vrouw. Nu heb ik die ambitie gelukkig ook niet, maar het zou wel fijn zijn als ik het voertuig in elk geval lang genoeg onder controle zou hebben om veilig van A naar B te komen. En dat ik daarbij dan ook zo min mogelijk mede-weggebruikers hinder.

Na een intest bij de rijschool bleek dat ik ongeveer 40 uur nodig zou hebben om te leren rijden, zo’n beetje het meest uitgebreide (en dus meest dure) pakket. Nu ken ik mezelf vrij goed en dus was ik er al op voorbereid, zowel psychisch al financieel, dus vol goede moed begon ik op een mooie zaterdagochtend aan mijn eerste rij-onderricht.

De instructeur was eerst een kwartier bezig om uit te leggen waar ook al weer het gas zat en hoe alles werkte (hoezo blond) en toen was het vol frisse moed op naar de polder. Al snel bleek dat ik ook een beetje moeite had met rechts en links want midden op mijn eigen weghelft rijden was toch vrij lastig. Na een poosje schakelde ik zelf, wat dan wel weer een hele prestatie was.

Tegen het einde van de rijles wilde ik al opgelucht adem halen, toen donderwolken zich boven de lesauto samenpakten. Een stel kippen besloot om net voor de auto over te steken, waardoor ik boven op de rem stond. Uiteraard vergat ik daarbij het koppelingspedaal in te trappen waardoor de motor afsloeg. Eenmaal van de schrik bekomen (de kippen in ieder geval) reden we weer verder. Al snel zaten we middenin een marathon, ook leuk op een smal dijkje. De lopers gingen in ieder geval wel een stuk sneller…

Inmiddels ben ik ruim op de helft van mijn rijopleiding en moet volgende week afrijden. Maar eerst nog een paar uur lessen. Leuk is het al niet meer, maar ik blijf mijn best doen. Bij voorbaat wil ik graag mijn excuses aanbieden aan alle kippen en marathonlopers die zich op de weg wagen volgende week. Als je iemand in een lesauto ziet rijden, denk dan aan de conditie van de leerling. Misschien heeft hij of zij ook wel rijles-stress…