Rijp voor de psychiater?

Er is me wel eens gevraagd of ik niet naar de psychiater moet voor mijn onzekerheid. Ik ben onzeker, dat klopt. Maar om hiervoor naar de psychiater te gaan, gaat mij wat te ver. Onzekerheid zit gewoon in je karakter, toch? Ik ben al onzeker zo lang ik me kan herinneren. Volgens mij al op de kleuterschool. Ik weet nog wel dat er een meisje was, waar ik ontzettend bang voor was. Een jongen uit mijn klas moest voor mij puzzels halen, omdat ik niet voorbij haar durfde. Waarom? Als sla je me dood.
Toen ik wat ouder werd en moest beslissen welke opleiding ik zou gaan volgen, heb ik voor de makkelijkste weg gekozen. Iets waarvan ik zeker wist, dat ik het zou kunnen. Stel dat ik te hoog zou grijpen en zou mislukken. Was dit misschien een moment dat mijn ouders in hadden kunnen grijpen of zou dat zinloos zijn geweest?

Nu, jaren later, ben ik nog steeds onzeker. Ben ik niet te dik? Ben ik niet te mager? Ben ik wel geliefd? Vinden mensen mij wel aardig? Ben ik wel een goede echtgenote, vriendin of moeder? Allemaal vragen die mij iedere dag bezig houden.

Maar ik heb het idee, dat ik ook vaak onzeker word gemaakt door invloeden van buitenaf. Bijvoorbeeld tijdens mijn zwangerschap. Het is ongelofelijk hoe de verloskundigen, huisartsen en gynaecologen elkaar tegen kunnen spreken. Wie moet je geloven? Diegene die het mooiste verhaal heeft, de knapste kop heeft of het liefste naar je lacht? Als je kindje dan eenmaal is geboren, krijg je precies hetzelfde probleem. Je krijgt de onvermijdelijke babykwaaltjes waar je je zo snel geen raad mee weet. Moet je luisteren naar het consultatiebureau, naar de huisarts of de kinderarts? Geen idee. Wel weet ik, dat ze allemaal weer iets anders zeggen.

Maar een psychiater, nee. Het eerste wat hij zou doen, is in mijn verleden gaan zitten graven. Bijna iedereen heeft wel iets meegemaakt in zijn jeugd (echtscheiding van de ouders, geestelijke mishandeling of lichamelijk geweld, seksueel misbruik of gepest worden op school) waar zo’n zieleknijper een trauma van kan maken. Heerlijk ‘voer’ voor zo’n man, maar ik denk niet dat mijn onzekerheid daar vandaan komt. Vóór mijn kleuterschooltijd heb ik immers niets meegemaakt waar ze een trauma van kunnen maken of ze moeten er één verzinnen.

In het dagelijkse leven heb ik er zelf weinig hinder van. Niemand weet immers van tevoren wat er op zijn pad komt. Als je het zo bekijkt, leeft iedereen in onzekerheid .
Ach, het hoort nu eenmaal bij mijn karakter en de persoon die last van heeft van MIJN onzekerheid, zou zelf wel eens rijp kunnen zijn voor de psychiater.