Robotactie

‘Bliep, pieppiep.’
Kleine Kees probeert al uren zijn nieuwe robot werkend te krijgen, maar het lukt hem niet. In plaats van de robot mechanische geluiden te laten maken, maakt hij ze nu zelf. Het ding is echt veel te gecompliceerd voor zijn leeftijd. Ik snap niet hoe ze een robot speelgoed van het jaar kunnen maken, als de kinderen er zelf niets mee kunnen. Grote Kees heeft gisteren geprobeerd hem te helpen, zonder resultaat. Het lukte hem ook niet.
In het verleden schoot ik dan uiteindelijk te hulp en kreeg de boel altijd werkend. Dit jaar gaat dat echter niet gebeuren. Afgelopen jaar kreeg ik niet alleen voortdurend commentaar van mijn niet-zo-macho echtgenoot, maar ik werd ook regelmatig blootgesteld aan de vrouwonvriendelijke opmerkingen van mijn niet-altijd-lieve zoon. Ik heb me stellig voorgenomen niet meer de man te zijn hier in huis en de schroeven de schroeven te laten. De mannen zoeken het zelf maar uit.
Het menselijke gebliep begint behoorlijk op mijn zenuwen te werken. Ik heb al een paar keer gevraagd om er mee op te houden, maar Kleine Kees heeft zich duidelijk voorgenomen niet naar zijn moeder te luisteren.
‘Kees, voor de laatste keer, hou op met dat gebliep.’
Kleine Kees kijkt niet op of om, grote Kees doet ook alsof hij me niet hoort.
‘Piep, pieppiep, bliep.’
‘Kees, nu is het afgelopen.’
‘Bliep, pieppiep, bliep, bliep.’
Ik sta op en loop naar de hoek van de kamer waar kleine Kees zit, omringd door vele losse onderdelen. Hij negeert me nog steeds en bliept ongestoord verder. Ik trek de robot uit zijn handen en gooi die op de grond.
‘Wat doe je nou?’
Ik reageer niet, maar begin op de robot te springen. Pas als de robot volledig gedesintegreerd onder mijn voeten ligt, stop ik.
‘Zo, ik heb vandaag in elk geval weer gesport. Heerlijk als het lukt om een voornemen in elk geval de eerste maand vol te houden.’