Roekeloos tuinieren

Het is heerlijk nazomeren in mijn tuin. De laatste tomaten hangen hardgroen aan de struiken, terwijl de eerste kruisspinnen zich met gekromde ruggen aan hun webben vastklampen. Waar in andere tuinen het gazon dor en amechtig ligt uitgeteld, ademt mijn tuin lentegroen. Dat heeft mij deze zomer menige kubieke meter water gekost, maar dan heb je ook wat. Een welig tierende flora en fauna, waarvoor ik niet naar bos of duin hoef af te reizen.

Een rijk geschakeerde tuin komt natuurlijk niet vanzelf aanwaaien, – daar moet je eerst geld en zorg in stoppen. De kosten gaan voor de baten uit; water en zorg erin, bloemen en planten eruit. Het is zo simpel als het lijkt.

Toch zijn er tuiniers die er niet in slagen hun tuin te laten floreren. Voornamelijk omdat deze tuinmannen hun neus ophalen voor eenvoudige oplossingen. Zij houden hun hand op de kraan en bidden hartstochtelijk in afwachting van Gods eigen hemelwater.

Het zijn niet de minsten die zo roekeloos met hun tuin omspringen. Zij zijn doorgaans academisch geschoold en hebben bovendien knappe koppen om zich heen verzameld voor advies. Zij gaan er vanzelfsprekend van uit dat zij niet voor niets hebben doorgeleerd. Daarom kiezen zij liever voor de geleerde omweg, dan voor de platgetreden gemeenplaatsen die hun succes reeds in de praktijk hebben bewezen.

De tuinmannen moeten regelmatig rekenschap afleggen aan de tuiniers van aangrenzende percelen, die wel water in hun tuin pompen. Want de hand op de kraan in hun tuin heeft ook invloed op de stagnatie van de groei in de directe omgeving. Zodra hun tuin na het uitblijven van regen verdort, verpietert ook de opbrengst van de naastgelegen tuinen.

Ondanks de verhitte debatten tijdens de Tuin-top laten zij zich niets gelegen liggen aan de meningen van hun collega tuiniers. De tuinmannen zijn immers rotsvast overtuigd van hun eigen gelijk. Liever incasseren zij een misoogst dan dat zij het vertrouwen in hun God opzeggen.