Roestglans

[i]Oude liefde roest niet[/i] weet mijn lijf net eerder dan mijn bewustzijn. Jouw nummer al een tijd niet meer geprogrammeerd in de diverse telefoons die ik na jou versleten heb. Maar toch een wetenschap ergens, getuige de verdwaalde vlinder die even gaten in mijn gepantserde buikwand vliegt, op de maat van de Eftelinggeluiden van mijn ringtone. Mijn bewustzijn trekt snel bij, na het door jou noemen van jouw eigen naam. Hoe een stem je in de diepte van het verleden kan sleuren. Een stem zo merkwaardig bekend en zo vergeten, te dichtbij om te kloppen met het gevoel van nu. Een flinke kloof verwijderd van het gevoel van toen. Er zou een echoputtige kwaliteit aan moeten zitten, dan zou het beter passen, maar dat zit er niet, je klinkt helder en heel nabij.

Ik hoor jouw charme, hoor de verstreken jaren in je stem. De jaren dat ik er niet was. Ik kan ze moeiteloos uit de toonaarden van jouw geluid filteren, ik weet wat er hoort en niet hoorde. Ik maak een slechte grap en doe mijn uiterste best om de nerveuze trilling in mijn stem te temperen, ik was immers altijd zo [i]cool[/i].

Je hield nooit van het type zwartgallige grap dat ik maak om mijn ijs te breken, maar je lacht voluit nu, alsof het uit je tenen komt borrelen. Alsof je heel lang niet gelachen hebt.

We praten. Over jaren geweest. Relaties versleten. De lange stukken gemist in enkele, onpersoonlijke zinnen ingevuld, alsof ze maar nauwelijks van belang zijn, alsof het om dagen gaat in plaats van om vele jaren. We halen herinneringen op. De grote herinneringen, herinneringen aan hete zomers en stortbuien en donderstormen en wij hand in hand lachend en doorweekt. De collectie euforie en drama’s. Daarna de kleinere herinneringen. Praten. Slappe lach, met buikpijn over de vlonder rollen. [i]Folly[/i]. Prille liefde die verlegen begon, terughoudend. Vrijen. Passie, die pas maanden later écht tot bloei kwam. En natuurlijk die ene, intense vakantie. Ik zag er nog foto’s van tijdens mijn vorige verhuizing.

Of ik weer alleen ben en ja ik ben nu weer alleen en hij is ook alleen. Hij is me nooit vergeten, ben ik hem vergeten. Mijn lijf niet en ik leg hem uit hoe een wijzer mens me ooit vertelde dat je lichaam afdrukken onthoudt waar je geest zich niet van bewust is, ik vertel hem van de vlinder die er al was voor zijn stem. Maar hij luistert niet goed naar me.

Het lijkt allemaal best logisch zo’n optelsom, zo gemakkelijk, bijna tastbaar zonder dat het zelfs nog maar is uitgesproken. Jaren verdwenen, oude frustraties verzonken en nu kunnen we het goede zo weer oppakken. Alleen plus alleen als samen. Ik ben het alleenstaan ook wel weer zat. En dit, dit is verleidelijk en gemakkelijk. Waarom niet! We kennen elkaar grotendeels en kunnen de rest weer leren kennen, waarom niet, vertrouwd en nieuw en ouder en wijzer. Volwassen, nu wel. Waarom niet…

Maar je luisterde dus niet goed en ineens zijn er de beelden van jouw drankgelach tijdens het zoveelste drankgelag, dat ik je nooit mee kon krijgen, al had je me vantevoren gevraagd je mee te slepen als je teveel op zou hebben. Je lachen en je altijd weer verder de nacht of vroege ochtend in willen, het gaf me toen een wanhopig gevoel. Ik wilde je nooit in de drank in je bloed en coke in je neus laten gaarkoken. En het feit dat ik dat nu wel zou doen neemt toen niet weg.

Je eindeloze geklets. Je neiging om iedereen alles te vertellen, ook de zaken die ik jou in vertrouwen had verteld. Ik vond het eerst charmant en ontwapenend. Later werd het een belemmering in mijn openheid en al heel snel een niet te onderdrukken, hevige irritatie met buikpijn.

Het kleine haten binnen liefde, hoe erg en niet te stoppen. Jouw haat ook. In ieder geval mijn vergeetachtigheid, dat ik mijn paspoort weer eens liet liggen op een anonieme stoel op het vliegveld. “Je zou onze kinderen nog vergeten”, zei je minachtend.

Maar dit wil ik jou helemaal niet vertellen. Want jij nodigt me uit om een biertje te drinken, in de stad waar ik niet meer wonen wil. Oude liefde roest niet klopt zeker wel, maar

“We both know what memories can bring, they bring diamonds and rust”

is waarder.

Als ik je dat vertel, zeg je bijna laatdunkend dat ik weinig veranderd ben. Een dromer, geen doener, duidelijk een zonde mijnerzijds, die opnieuw zou zijn gaan vreten. We hangen vrij snel op daarna. De losgebroken vlinder rust uit in een van de geslagen bressen in de buikwand en fossiliseert daar in rap tempo, terwijl ik mij even wentel in nostalgische onomkeerbaarheid en mij terug naar rust en jou van me afschrijf.

[size=xx-small][i]Joan Baez: Diamonds and rust [/i]- [url=http://www.joanbaez.com/Lyrics/diamonds.html]http://www.joanbaez.com/Lyrics/diamonds.html[/url][/size]