Rokjesdag 2010

Van alle kanten word ik gemaild, ontvang ik sms-jes, het is vandaag rokjesdag. Het is 18 maart 2010, het is ROKJESDAG. Ik kijk naar buiten en denk; hoezo rokjesdag? Geen zon te bekennen. De temperatuur is goed maar er is geen zon. In mijn ogen toch de eerste vereiste voor deze dag.

Het voelt alsof Martin daarboven de regie strak in handen houdt. Het lijkt er sterk op alsof hij denkt, ja hallo, stop even, dit is wel de allereerste rokjesdag zonder dat ik daarover kan schrijven. Willen jullie daar misschien wel even rekening mee houden.

Leuk hoor alle dames en meisjes die vandaag voor het eerst met de benen bloot gaan om de goedkeuring van menig man weg te dragen, maar dat gaat zo maar niet. Ik wens nog wel enige inspraak te hebben. En de enige manier waarop hij die kan hebben is door hoogstpersoonlijk voor die zon te gaan liggen. Even dwarsliggen. Op zijn Martins. Lekker brommend op een terrasje met een glas wijn in zijn hand.

Goedkeurend naar beneden loerend waar hij half vrouwelijk Nederland voorzichtig naar buiten ziet gaan zonder de door hem zo verafschuwde legging of panty. Blote benen moeten het zijn en blote benen moeten het blijven.

Gaat hij zijn fiat geven vandaag of laat hij de zon nog even achter de wolken verscholen zitten.
Vanuit het Noorden des lands verschijnen de berichten in mijn scherm dat de zon daar volop te zien is.

Martin geeft zich langzaam gewonnen. Alsof hij zijn toestemming geeft aan het vrouwelijk schoon.
Toe maar dames. Laat zien die kuiten. Laat de rokjes maar waaien. Steek je zelf in het nieuw. Een fleurig rokje, prachtig gelakte nagels in open muiltjes met daarboven strak geschoren benen. Het mag. Van mij mag het. Laat de hele wereld zien hoe vrouwelijk jullie zijn. Mijn zegen hebben jullie en zoals we allemaal weten komt alle zegen van boven. Nog steeds.

Martin bedankt. Zelf houd ik het graag op 22 april, als een soort eerbetoon. Wel droom ik er van dat er deze zomer nog veel rokjesdagen mogen volgen.