Een vriendin van mij geeft in een weerbarstige bui toe dat ze verlangt naar een man die het geld verdient zodat zij de ruimte heeft om zich te focussen op belangrijke zaken als het helpen van haar medemens, spiritualiteit en zaken die haar gelukkig maken. Ze geeft ook aan dat de druk om inkomen te genereren haar behoefte – zelfs noodzaak – aan zingeving bijna onmogelijk maakt.

Ik kan niet voor alle vrouwen spreken maar wat mij opvalt is dat de vrouwen die ik ken, of heb gekend, in de knel komen als zij kiezen voor een single bestaan. We redden het allemaal prima maar zijn vaak niet helemaal gelukkig. Zou het zo kunnen zijn dat de mens niet gemaakt is om in zijn eentje volledig tot zijn recht te komen?

Nou wil ik niet beweren dat het oude rollenpatroon eigenlijk zo gek nog niet was maar in zekere zin zijn we in de oertijd in groepen gaan leven zodat iedereen zich veilig kon voelen en alle taken evenredig en naar talent verdeeld konden worden. De groepen bestonden meestal uit gemiddeld zestig a zeventig personen zodat er ruimte was voor uitval. Een Sabeltandtijger moest tenslotte ook eten.

Je had de jaagclub, de verzamelaars, de getalenteerde ordescheppers, de bouwers, de spirituele- en natuurlijk de creatieve oermens die handigheidjes uitvond die de mens nu nog dienen. Althans, die de basis hebben gelegd voor onze vooruitgang.
De vrouwen vielen meestal binnen de groep verzorgers, verzamelaars en de creatieve. 
Spiritualiteit zal bij beiden een rol hebben gespeeld want uiteindelijk waren veel leiders ook een soort magiërs.

De laatste jaren zijn er steeds meer mannen en vrouwen die kiezen om single te blijven en ik vraag mij af of dat wel zo goed lukt? Ja, we kunnen allemaal prima een baan hebben, een huis of flatje onderhouden en ook nog wel iets leuks doen. Maar is een mens niet pas volledig als hij/zij toekomt aan zingeving? Kan je als single jezelf ontplooien, je focussen op je sterke punten of moet je simpelweg te veel ballen in de lucht houden? 

Dit geldt natuurlijk voor vrouwen én mannen.
Niemand verlangt naar het ouderwetse rollenpatroon maar is het niet eens tijd om na te denken of we niet teveel naar individualisme neigen?

Misschien hebben mannen en vrouwen elkaar meer nodig dan wij willen toegeven en moeten we alleen een andere vorm vinden. Waarom niet een soort rolverdeling? Goede afspraken maken over je sterke punten die je in wilt brengen kan ook met de buurman, vriendinnen of andersoortige personen.

Hij kookt voor jou want hij is er goed in en jij zet zijn konijnenhok in elkaar. Hij schrijft bezwaarschriften en andere officiële stukken, jij kijkt zijn auto na. Jij doet de boodschappen, hij sjouwt ze. Hij heeft een badkuip, jij mag erin. Hij is gek op huishouden, jij niet. Het mag ook andersom. Gewoon weer terug naar de oertijd met een duidelijke verdeling zodat iedereen zich kan focussen op zijn talent.

Zoiets dus. Het lijkt mij wel wat. Wat vinden jullie?


Esther Suzanna

Ik schrijf omdat ik het niet laten kan op https://www.facebook.com/esthersuzanna/ en http://suzannaesther.nl/

5 reacties

Sagita · 9 januari 2016 op 11:45

Een belangrijke oorzaak dat we leven zoals we leven is gelegen in de specialisatie. De ontdekking dat mensen zich van elkaar onderscheiden door ergens goed in te zijn. De kapitalist heeft dat uitgebuit omdat hij daardoor veel efficiënter kon produceren en meer winst kon maken. Helaas heeft dat een verarming van zingeving geven. De hele dag het zelfde doen omdat je daar goed in bent.
Het is juist de afwisseling in het ontmoeten van mensen, van andere culturen, het ontdekken van andere vaardigheden die het leven rijker en zinvoller maken.
De moderne relatie, het huwelijk, de weerspiegeling tussen twee mensen die je heel leven duurt is arm aan groei aan persoonlijke ontwikkeling.
Ik vind het zo gek nog niet een wereld vol singles met ieder zijn eigen muren, maar wel met ramen en een deur die wijdt open kan!
Groet Sa!

    Esther Suzanna · 10 januari 2016 op 21:49

    Mooi verwoord, Sagita. Zingeving is natuurlijk voor iedereen anders, er zijn veel mensen die een specifiek doel hebben in hun leven maar omdat ze alleen in hun onderhoud moeten voorzien daar niet aan toekomen. Dat bedoelde mijn vriendin. Ik heb wel een beetje geluk bij ‘ongeluk’. Ik bedoelde eigenlijke exact wat jij als laatste noemt, de deuren wat meer open houden en niet op je eiland blijven zitten. Wat wel leuk is dat dit stukje in mijn kennissenkring heeft gezorgd voor méér communicatie. Of ik daar nou echt bij mee ben..haha, ik werd daarstraks gebeld door een buurvriend, of ik kon helpen met een burenruzie. Dat ging mij te ver eerlijkheidshalve…Hij dacht waarschijnlijk dat als ik goed ben in ruzie maken ik óók goed ben in bijleggen. Dat kan ik best maar dan wel MIJN ruzie, niet die van een ander. 😉

Mien · 9 januari 2016 op 13:59

Ik ken legio voorbeelden van mensen die binnen een huwelijk tot grote wasdom komen. Een voor allen en allen voor een werd er ooit geroepen. Met en zonder toeter. Ik denk dat we samen moeten blijven werken aan collectief bewustzijn. Maar wel ook zelf blijven nadenken, ontwikkelen, nieuwsgierig zijn, verwonderen en bewonderen en bovenal bijven groeien. Zo af en toe single zijn daar is niets mis mee. Maar het moet vooral niet te lang duren. Daar wordt niemand gelukkig van. Uitzonderingen daargelaten.

arta · 11 januari 2016 op 14:54

Mooie overpeinzing, dit is er zo eentje, die even blijft hangen…
Ik begrijp hem wel, maar kan me er slechts deels in vinden.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder