“Mooie oranje rolstoel heb jij!” “Echt niet, er is van alles mis mee!”
Een klein, lief, hartveroverend meisjes met staartjes vertelt me over banden die niet deugen en een voetenplankje dat losgeraakt is. “Papa heeft het met een schroef vastgezet”, onthult ze. Haar staande vriendinnetjes doen er het zwijgen toe. Door de glaasjes van haar brilletje kijkt ze me spontaan en monter aan. Mijn hart smelt. Ik kniel bij haar neer. Bij een schat de niet weet wat lopen inhoudt.
“Het lijkt me zo vervelend als jij steeds in de hoogte moet kijken”. Ze is het volstrekt me eens. “Wat jij doet, doen andere mensen nooit”.
Ze vertelt levenslang de rolstoel te moeten blijven gebruiken. “Word jij nu nooit eens verdrietig wakker omdat je weet dat je weer in die rolstoel moet?” Mijn oog valt op haar naar binnen vergroeide voetjes terwijl ze “nee, nooit’ zegt.
De verbazing over die wildvreemde meneer die haar zomaar aanspreekt is haast tastbaar. “Vroeger was ik meester!” Haar verbaasde reactie: “Echt?”
Mijn vraag of ze veel wordt gepest wordt ontkennend beantwoord. “Nou soms, in het busje!”
Een vertederend kind; ik sluit haar in mijn hart. “Als nu mama of papa je rolstoel duwen omdat je ergens naar toe gaat, praten andere mensen dan óók tegen jou?” “Nee, eigenlijk nooit”, antwoordt ze openhartig. De gewoonste zaak van de wereld lijkt het. “Wat is nu het liefste wat je zou willen?” Voelbaar is nu dat ze me, naast aardig, toch ook een beetje dom vindt. “Nou gewoon, gewoon lopen!”
We zijn er het samen over eens dat wandelen er niet meer in zit. “Ik vind het wel knap dat je zo vrolijk en lief bent”, vertel ik. “Wees maar erg trots op jezelf en niet alleen vandaag hoor!” Ze knikt.
“Nou, ik ga verder. Ik vond het leuk met je te praten. Doei!” Ze zegt ook “doei” wanneer ik wegslenter. Ze rolt haar stoel richting speeltuin waarin ze nooit zal spelen. Mijn ogen vullen zich met tranen…

Categorieën: Algemeen

6 reacties

Ontwikkeling · 4 april 2010 op 14:27

Wat een goed verhaal! Zo gaat het meestal, alles wat niet “standaard” is, is eng en dus maar niet door de knieen. Goed dat jij dat wel gedaan hebt!

LouisP · 4 april 2010 op 20:07

bouwjaar 54……
een goed stuk..hoewel het droevige er iets te dik op ligt…..
Ik had voor een ander antwoord gekozen op de vraag wat ze het liefste zou doen…..paardrijden of zo……
“mijn ogen vullen zich met tranen”…kan subtieler…of weglaten….en toch vind ik dit een mooi stukje..
groet,
bouwjaar 58

pally · 5 april 2010 op 17:59

Mooi stukje, al ben ik het met Louis eens dat die tranen aan het eind niet hadden gehoeven. Die zaten al in het stukje(misschien zelfs net iets te veel). Waar ik een beetje moeite mee heb is de tendens, dat jij iets doet wat anderen nooit doen. ik geloof dat eigenlijk niet. Al vond ik dat op gelijke hoogte gaan wel leuk van je.
Welkom hier,

groet van Pally

axelle · 5 april 2010 op 20:05

Als het niet ‘verhaal om verhaal ‘is, vind ik dit puik werk.

Dees · 6 april 2010 op 11:44

Ik mis nog een enkele traan in een langgerekte baan op het gezicht van het meisje. Dit is een typisch voorbeeld waarin [i]showing not telling[/i] beter was geweest, nu krijg ik een te zoete smaak in mijn mond. ik geloof je oprechte gevoel overigens wel, maar juist dan is minder meer.

Tot de volgende 😉

bouwjaar54 · 7 april 2010 op 21:40

Dank voor alle opbouwende kritiek!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder