Het heerlijk avondje is gekomen, het avondje van Sint Marlboro. Door de rooksteen opgetogen, zwart als roet. Wie zoet is krijgt lekkers wie stout is de roe … Tja, dan weet ik het wel. Potverdikke, dit weekend door gebrek aan stress 2x gezondigd. En wel heel stevig. Was ik net van mijn driedimensionale tetrisverslaving af, komt het rookgevaar weer om de hoek. Het begint wel ernstige vormen aan te nemen. Ik zie nu zelfs in het pak van Sinterklaas een Marlboro-dessin. En dat in het weekend van pakjes(Marlboro)avond. Of dit nou te maken heeft met het afronden van een druk studieblok of een nieuwe kennismaking met een stormachtig café doet even niet ter zake.
Belangrijker is de misvatting dat na een maand stoppen met roken de geest al sterk genoeg is voor verleiding. Mooi niet dus, bij die ene blijft het dan niet meer. Ik ga het nu niet hebben over een tijdelijke terugval. Want dan ben ik op sterven na dood. Nee, gewoon toegeven, ik ben nog niet zover.
Dat wordt dus weer een nieuwe start. Ditmaal onverbiddelijk nee zeggend tegen elke verleiding. Je blijft per slot van rekening verslaafd. De snuif, de trek, de gezelligheid, het genot, de gedachte aan die cowboystokken heeft blijkbaar een terminale plek ingenomen in mijn hersenen. Dat is met geen knapperend houtvuur meer te bestrijden.
Zelfs met woestijnzand erover is deze misstap niet weg te poetsen. Wie zich brand moet op de cactus zitten. Jippiejajee!!! Marlboro-country! Leve Lucky Luck in Portugal. Met vingershag vereeuwigd in Lissabon. Sneller dan zijn schaduw. Moet toch eens met Rataplan gaan praten. That dog doesn’t smoke!
Rookmien
[img align=right] http://www.innerned.com/images/peuk.gif [/img]
[i]”Rookverhalen”, een compilatie van hersenspinsels opgehoest tijdens het stoppen met roken in het najaar van 2001. Oftewel verhalen van een jonge dichter bij trekdrop en kaarslicht.[/i]
0 reacties