Rustplaats

Met mijn ziel onder mijn arm loop ik een betoverend sprookje van Benmore botanische tuinen binnen, alwaar ik word verwelkomd door een lange laan van Californische sparren. Mijn gevoel van vergankelijkheid wordt benadrukt door de wijsheid van eeuwen overleven die in deze reuzen schuilt. Tussen deze bomen het groenste gras dat als een biljartlaken over het landschap glooit met hier en daar een metershoge rododendron. Na deze entree klauter ik, over de aangegeven paden, een bos binnen dat zijn weerga niet kent. Rust gecreëerd door de grillen van de natuur.

Maar ik wil meer en verlaat het pad in mijn zoektocht naar volmaakte perfectie. Bij elke pas die ik zet wordt de honger gestild en het gretige verlangen beloond. Langzaam verandert de ondergrond in weelderig mos waarin ik geruisloos wegzak. Ik baan me een weg door de varens, die er rijkelijk groeien, om uit te komen op een plek in een woud met bomen zo hoog dat de kruinen ervan de wolken kunnen krabben. Ik dwaal verder over een gemêleerd tapijt van bladeren en naalden terwijl ik de geur van dode natuur opsnuif in een schemerige atmosfeer verlicht door schaarse stralen daglicht die door het dak van het woud breken. Mysterieus wijzen ze mij de weg naar Avalon. Die ik begerig volg.

Even houd ik rust om de idyllische omgeving, waarin ik opga, te bewonderen en in mij op te nemen. Verrast zie ik naast mij, bijna binnen handbereik, een hert staan dat mij onbevreest gadeslaat. Rustig loopt het dier verder mij niet meer aandacht schenkend dan de blik waarmee het mij goedkeurend leek te groeten. Ook ik loop verder, de zoete inval van het licht volgend, langs adembenemende taferelen van ongekende schoonheid in alle schakeringen dat een woud rijk kan zijn. Mijn pad van licht eindigt bij een zwerfkei gemarkeerd door een enkele zonnestraal dat het hart van steen verwarmt. Mijn ziel verlangt ernaar los te komen van zijn voertuig om hier tot in eeuwigheid te rusten vanwege de vrede die er heerst. Maar op dat moment wordt het licht gedimd om uiteindelijk even later volledig te doven. Ineens ben ik me bewust van de serene stilte die er heerst. Zelfs de vogels vergeten van zich te laten horen. In hun toevlucht naar een schuilplaats laten ze mij achter in het schemerduister van het woud.

Een angst maakt zich van mij meester. Het hart verkilt. Storm na de stilte. Mijn gedachten worden overschreeuwt door een oorverdovend geraas dat klinkt als een orkaanwind die door de bladeren tiert. Slechts langzaam neemt het geraas af tot het ritme van een gestaag aanhoudende tromroffel. Een eerste druppel treft als een dikke traan de bodem, spoedig gevolgd door een intens verdriet van moeder natuur. Het zojuist nog zo vriendelijke tapijt verandert in een zompige ondergrond die aan mijn voeten zuigt op de weg die ik ben ingeslagen. Het woud laat mij niet gaan en maant me mijn zielewens in te lossen. In paniek ben ik op zoek naar de geeikte paden die ik, na een lange worsteling, weer hervind. Opluchting maakt plaats voor de paniek als ik de dreigende wolken achter de heuvels zie verdwijnen. Zoals altijd heeft de zon achter de wolken geschenen en troost het nu het woud met de warmte van zijn stralen. Langs het pad dat ik volg staat midden in het zonlicht een bankje waar ik plaatsneem om nog even te mijmeren over het beeld van de zwerfkei in zijn omgeving. Ik kan hier niet eeuwig blijven rusten en moet weer verder over mijn gekozen pad. Ik sta op en lees op de rugleuning van de bank een verweerde plaquette. “[i]In memorandum to Graham McCloud, our beloved ray of sunlight[/i]”.