Na een langdurige ziekte en andere ellende had ik besloten een pup in huis te nemen. Via internet kwam ik een nestje tegen van een ongelukje tussen twee jonge honden, die een vakantieliefde beleefden. Moeder Border Collie en vader kruising Poedel/Malthezer Leeuwtje. Een wonderlijke combinatie . Maar ik lig graag dwars, dus een perfecte pup voor mij. Ik was op slag verliefd, toen ik de eerste foto’s zag en we konden een pup gaan uitzoeken. Het werd een gladharig reutje met allerliefste bruine wenkbrauwtjes in een zwart koppie. Mijn man besloot dat hij Sam moest gaan heten, aangezien zijn vader Moos heette. Daar kon ik me helemaal in vinden.

Na 8 weken konden we ons hondenkind gaan ophalen!
We moesten er 500 km. voor rijden in totaal, maar dat was geen enkel probleem. Sam gilde de boel bij elkaar toen we huiswaarts reden, maar toen hij een warme fleecedeken ontdekte, was het vrij snel helemaal stil geworden en vervolgden we onze reis in alle rust.

Sam was meteen helemaal thuis en begroette de katten met veel enthousiasme. Dat stemde ons opgelucht, want je moet maar afwachten hoe dat gaat lopen.
De eerste nacht liep uit op eentje zonder nachtrust…ik ben maar in de kamer gaan liggen, want Sam zette het weer op een gillen en piepen!
Gelukkig verliepen de nachten daarna stukken beter en Sam ging zich steeds meer thuisvoelen bij ons.
Kapót was ik na een dag met Sam!NEE! FOEI! ging het de hele dag en boos was ik soms, omdat hij zich wél goed gedroeg als het baasje thuis was.

Ik voelde me net een jonge moeder met een ADHD-kind. Elk uur naar buiten, daarna poep en pies ruimen, want uiteraard deed hij het dan binnen, nadat je naar buiten was geweest met hem.
Sammie werd ook ziek en kotste de hele boel onder. Gelukkig was het virus van korte duur en Sam kreeg weer aandacht voor de kattenbak, om daar vervolgens drollen uit te halen en die dan smakkend te verorberen. Héérlijk!

Af en toe voelde ik me wanhopig, maar ik wist dat het allemaal anders zou worden, tenslotte hadden we al eerder een pup opgevoed en dat was godzijdank een perfecte hond geworden.
Maar…wat hadden we dit keer in huis gehaald? Een sloper, een dominant kreng? Bijten kon hij in elk geval goed met die scherpe tandjes en mijn man en ik hebben dan ook de nodige wonden opgelopen.

Sammie groeide op en op een dag realiseerde ik me ineens, dat hij niks meer in huis had gedaan. Meneer ging ook wisselen en het bijten werd minder. Slopen heeft hij tot nog toe niet gedaan, hij pakt één van zijn vele kluiven en amuseert zich uren daarmee. Hij werd een sociale hond, die met mens en andere dieren prima overweg kan.

Zes maanden is hij nu…zijn eerste (kleine) vechtpartij heeft hij al gehad en loopse teven gaan zijn aandacht ineens trekken.
Sam gaat nu puberen, dus een volgende fase breekt aan.

Puppytijd…wat gaat het toch snel voorbij! Toch wel jammer, want wat heb ik achteraf genoten ondanks de slapeloze nachten en drukke dagen. Ik heb nu te doen met een jonge hond die langzaam op de volwassenheid afstevent.

Hoe zou het zijn volgend jaar om deze tijd?


0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder