Samen delen

Amy en ik zijn vriendinnen vriendinnen. We kennen elkaar al bijna 25 jaar. Zij is nu 32 en ik 29. Wij zijn van die vriendinnen die samen gaan stappen en samen op vakantie gaan. Samen onderonsjes hebben. We kennen elkaar door en door en hebben geen geheimen voor elkaar. Onze mannen hebben zich er ondertussen bij neer gelegd dat we veel samen delen. Samen willen doen, sinds kort heeft dat een nare wending gekregen. Amy dacht in haar linkerborst een knobbeltje te voelen, en vroeg mij of ik dat bij haar ook voelde. Omdat ik nogal naïef ben en denk dat het alleen maar andere mensen overkomt, had ik geen idee wat ik moest doen.
Ze heeft het me uitgelegd, en inderdaad ik voelde een knobbeltje bij haar. Hypochonder als ik ben heb ik meteen bij mezelf gevoeld. Shit ik voel een knobbel in mijn borst ter grootte van een pingpongbal. Ik heb Amy gevraagd of ze bij mij ook eens wilde voelen.
Amy voelde en trok wit weg. Ik wist niet wat er was. Het kon toch niet zo zijn dat we beide een knobbeltje hadden wat we niet wilden?
Ik bedoel we delen veel samen, maar dit toch niet? Ik had altijd het idee dat het niet de mensen zou overkomen die mij dierbaar zijn, en al helemaal niet dat het mezelf zou overkomen!

Daags erna toch maar naar de huisarts. Ik mee met Amy en zij later met mij. De huisarts van Amy stuurde haar door, hij was er niet zeker van.
Mijn huisarts begon meteen te bellen en mij te verwijten dat ik eerder had moeten komen.

Die zelfde dag nog werd er bij mij een mammografie gemaakt. En ook bij Amy. Bij ons beide was een operatie nodig.

Na een aantal onderzoeken, die we steeds samen ondergingen kreeg samen delen een heel andere betekenis. We delen nu naast al onze geheimen ook dezelfde ziekte.

Die ongelofelijke kutziekte, die ervoor zorgt dat je leven een heel andere dimensie krijgt. Gelukkig voor Amy is het bij haar een milde vorm, is ze er op tijd bij. Blijft het bij een borst besparende operatie en wat bestraling.

Helaas voor mij heb ik een hele zware behandeling nodig. Een behandeling met bestraling en een chemo. Een behandeling die al gestart is. Amy komt elke dag bij me langs, dan deel ik mijn misselijkheid, mijn lamlendigheid, maar ook de lolletjes die ik maak met de verpleegkundigen. Ook het delen van mijn woede, waarom heb ik die kutziekte, waarom kan ik nu waarschijnlijk geen kinderen meer krijgen en waarom kijken mensen mij na als ik langsloop?

Mijn vrouwelijkheid verdwijnt, geen borsten meer geen lange haren meer. En eerlijk is eerlijk ik voel me een beetje zielig.

Van de week nog. Ik draag een sjaal om mijn kale hoofd te verbergen, zeker als ik onder de mensen kom. Mensen oordelen en veroordelen maar, van de week werd mij zelfs gevraagd of ik onderdrukt werd door mijn moslim man. Nederlandse meisjes horen niet met moslims te trouwen! En dat alleen maar om een sjaal om mijn hoofd.

Een klein lichtpuntje is dat morgen mijn pruik klaar is. En weet je wat het mooie is aan mijn vriendschap met Amy? Mijn pruik is gemaakt van haar haren, wij delen immers alles samen……