Vriend verloren. Het zou zo maar een Nederlands gezegde kunnen zijn. Of een Chinees spreekwoord. Inderdaad, een goede vriend van mij is vader geworden.
En ik heb geen flauw idee wat ik er mee aanmoet. Ben ik blij voor hem? Misschien. Kan het me eigenlijk schelen? Nope.
Wat moet ik met dat kind?
Als een collega van Nienke een kind heeft gekregen worden er opgewonden afspraken gemaakt, raadselachtige kado’s ingeslagen en, naar ik me zo kan voorstellen, vertederende blikken over de rand van de wieg geworpen. En dan heb ik het dus over een collega, niet eens over een goede vriendin.
Oké, Nienke zegt ook wel dat ze niets met baby’s heeft, maar toch bespeur ik bij haar meer opwinding na een geboorte dan ik bij mezelf kan ontdekken.
Ik heb in de verste verte geen emotie. Helemaal niks.
Behalve dan dat ik het jammer vind bij het bier drinken op de voetbalclub dat hij eerder naar huis gaat.
Waar komt die desinteresse van de man toch vandaan? Want dat dit ongeïnteresseerde gevoel alleen bij mij leeft geloof ik niet meer na een korte rondvraag bij vrienden. Het is een universeel herkenbare mannelijke reactie: mannen vinden baby’s van anderen maar helemaal niks.
Zelf was die vriend de eerste om dat toe te geven toen ik hem belde om hem te feliciteren. ‘ Ik vind baby’s van anderen maar helemaal niks.’, zei hij. ‘ Maar je eigen kind is toch anders.’ Om daar aan toe te voegen. ‘ Het valt me trouwens op dat hij overal bang voor is. Licht, geluid, hij schrikt zich de hele tijd de tyfus.’
‘ Net als zijn vader dus.’ grapte ik, en we schakelden over naar belangrijkere zaken, het huidige integratiebeleid van minister Verdonk bijvoorbeeld.
Nee, veel beter begrijp ik hoe het er in het dierenrijk aan toe gaat.
De leeuw is nog maar net de nieuwe leider of hij gaat al op zoek naar de peuters van zijn voorganger met het doel ze genadeloos te verscheuren. Net zoals dat bij bavianen gebeurt, tijgers, beren en wie weet hoeveel andere diersoorten nog meer. De kinderen van een andere man zijn er om vermoord te worden en de moeders om mee te paren.
Dat dit niet zo gaat bij mensen kan ik me wel voorstellen. Ik denk dat er heel wat wenkbrauwen zullen worden opgetrokken als ik naar de wieg loop, de baby onder de dekens vandaan trek, in twee stukken bijt en vervolgens bovenop de vriendin van mijn vriend spring. Kost me trouwens ook een vriendschap, heb ik zo het vermoeden. En dat is me toch wel wat waard.
Vandaar dat ik ondanks al mijn weerstand heb voorgenomen toch een afspraak te maken om even over de wieg te gluren. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik het net zo eng vind als in een doodskist kijken. Maar misschien heeft hij wel bier in zijn koelkast staan en kunnen we na tien seconden kinderkamer proosten op zijn nieuwe geluk.
Want dat kan niet veranderd zijn, toch?
Eppo Ford
4 reacties
Ma3anne · 2 december 2004 op 11:24
Je hebt te weinig oestrogenen, Eppo. 😀
Mup · 2 december 2004 op 12:43
[quote]Waar komt die desinteresse van de man toch vandaan?[/quote]
Hopelijk was het een meisje?[quote]we schakelden over naar belangrijkere zaken[/quote]
belangrijker dan een kind? Duhhh…..
Groet Mup.
Bakema_NL · 2 december 2004 op 19:27
Inderdaad, de baby van een ander vind je meestal niks………nou ja, niks is overdreven misschien.
En misschien vind je babies überhaupt niks. Ik kon er ook weinig mee, mijn vrouw was al eens zwanger geraakt, toen was ik er echt nog niet aan toe trouwens, maar dat ging al mis in de eerste 3 maanden….die tijd moet je eigenlijk altijd eerst al afwachten voordat je van een waarschijnlijk slagende zwangerschap kunt spreken. Maar een aantal jaren later was het dan wel zover. Baby kwam met een keizersnee vanwege de rug van mijn vrouw, vroeger gebroken na een val uit een Italiaanse hangmat, dus toen de slagers haar aan het dichtnaaien waren, was het zo dat ik degene was van ons tweeën die het eerste met de kleine in mijn armen zat, helemaal met zijn tweetjes in een kamertje……….en dan besef je toch pas echt wat voor gevoel dat is, mooi en beangstigend tegelijk en wat vrienden er van zouden denken was wel het allerlaatste waar ik aan dacht, dat doet er in de verste verte niet toe. Zowiezo begrijp ik die kinderfobie niet van mensen. Dat je zelf geen kind(eren) wilt ok, maar velen overdrijven nogal. Zo ook mijn eigen broer die nooit kinderen wil. Prima, zijn keus. Nu woont hij samen en is er gezamenlijk besloten dat er in hun huis ook geen kinderen over de vloer mogen komen, overigens ook zijn eigen (of gezamenlijke?) keus, dus ook niet van zijn eigen broer. Een van zijn beste maten is hij al kwijt (tja, die vriendin werd zwanger) en mij ziet hij ook niet bepaald veel zeg maar.
Zo’n baby is echt de nummer 1 verantwoordelijkheid voor een ouder en ja, daar moeten vrienden best eens voor wijken misschien. Maar het betekent echt niet dat er geen ruimte en tijd meer overblijft voor andere dingen hoor.
pepe · 3 december 2004 op 19:16
Wacht maar tot het kind groot genoeg is om mee te voetballen, of te stappen, wedden dan ga je er vast de lol van in zien 😉