samenwonen: blowen

Eén keer per jaar moet het gebeuren. Een hele week knetterstoned. Mijn voeten op de bank, een kast vol chocola en dan televisie kijken. Eerst films, bij voorkeur twee of drie. En later, als afsluiter in de kleine uurtjes, enkele documentaires op National Geographic en Discovery Channel. En overdag computerspelletjes spelen.
Met als enig zelfopgelegde verplichting midden in de week een uitstapje naar een platenzaak om nieuwe cd´s te kopen. Welke vervolgens intens beluisterd dienen te worden terwijl ik blader in pas aangeschafte strips.
Althans, zo moet het in theorie.
En jaren ging het zo in de praktijk. Vele, vele weken achter elkaar. Niets doen. Heerlijk. Het mooiste wat er is.
Oké, af en toe ging het er niet zo rooskleurig aan toe. Dan verloor ik mijn spraak bij sociale gelegenheden of werd ik misselijk van een overdaad aan voedsel door een iets te ver doorgevoerde vreetkick.
Zoals die keer toen ik een ontbijtkoek opat, met pindakaas en al, en tijdens het schransen ontdekte dat zich een flinke kolonie fruitvlieglarfjes in de koek genesteld had. En ik gewoon doorging met eten omdat mijn logica mij vertelde dat het niet rot smaakte, misschien een illusie was en larven boordenvol proteïnen zitten. Totdat de vreetkick over was en ik de plakkerige koek en pindakaas niet meer van mijn kiezen kreeg, terwijl ik mij net begon te realiseren wat voor massaslachting er in mijn mond had plaatsgevonden. En mijn maag zich omdraaide.
Maar dat waren slechts kleine minpunten.
Voor de rest was het leven vurrukkulluk. Weinig tot geen afspraken, net zoveel verantwoordelijkheden en een hele toekomst voor me.
Tenminste, dat was vroeger.
Tegenwoordig gaat dat anders. Niet dat het leven minder mooi is geworden, maar anders. Vooral minder zorgeloos eigenlijk.
Het kopen van een zakje superpolm is op de prijs na nog hetzelfde. Het nestelen op de bank en het aanzetten van de t.v. voelen eveneens vertrouwd.
Maar daar verandert het.
Want wanneer Nienke thuiskomt en ik haar de gehuurde speelfilms laat zien trekt ze zo’n zuinig gezicht dat ik weet dat een tweede en derde film de dvdspeler niet meer zullen halen.
En wanneer ik mijn eerste blow heb gerookt draai ik geen volgende meer omdat ik weet dat ik daarna niet meer kan praten en luisteren en kijk als iemand die met botox is platgespoten.
En als ze naar bed gaat met de woorden dat ik lekker naar de tv moet blijven kijken en roken als ik dat wil blijf ik niet zitten maar volg ik haar naar de slaapkamer omdat lichamelijke warmte mij veel aantrekkelijker lijkt dan frisse eenzaamheid. Wat het trouwens ook is.
Net zoals ik blijf liggen wanneer mijn maag begint te knagen omdat de wetenschap dat ik betrapt word terwijl ik een bord perzikenyoghurt met parmezaanse kaas en cashewnoten naar binnen aan het duwen ben mij helemaal geen prettig idee lijkt.
En dan heb ik het nog niet eens over het walgelijke feit dat ik de volgende dag moet werken. En met schrijven de rode draad geheel verlies en de grootste onzin op papier tik.
Kortom, de absolute zorgenloosheid ligt helaas niet meer binnen mijn bereik.
Maar goed, het schijnt trouwens toch dat blowen slecht is voor de gezondheid, dus.
En na een week roken gooi ik met blijdschap het restantje hash in de prullenbak en verheug ik mij al over mijn aanstaande terugkeer in mijn eigen sympathieke, praatgrage, humorvolle en buitengewoon intelligente ik. Als de THC is uitgewerkt over een dag of drie.

Eppo Ford