Samenwonen: Het begin

Ik zie haar door mijn straat lopen en probeer haar blik te vangen. Ze loopt straalhard langs me heen.
Tot mijn grote blijdschap kom ik er een paar dagen later achter dat ze in de kamer naast mij in hetzelfde huis woont. Ze staat boven aan de trap met haar handen vol was, roept ‘hoi’ en verdwijnt voordat ik met mijn ogen kan knipperen.
Leuk meisje, denk ik. Vanaf dat moment doe ik mijn deur niet meer op slot. Niet dat ik haar ’s nachts naast mij verwacht. Zo’n realist ben ik ook wel. Maar een dergelijke mogelijkheid moet je ook weer niet uitsluiten. Dat zou stom zijn.
Ze komt niet.
Wel hoor ik af en toe mannenbezoek. Tijdens die bange momenten gaat de tv uit, net zo lang totdat ik er zeker van ben dat het mannenbezoek geen kwade bedoelingen heeft.
Het bezoek keert altijd netjes huiswaarts. De vriend van haar zusje die ook in Den Haag woont blijkt later, maar dat wist ik toen nog niet.
Ondertussen heb ik geen flauw idee hoe ik mijn eerste toenadering moet maken. Vragen of ze wat met me wil drinken vind ik te snel en brutaal en meer kan ik niet verzinnen.
Godzijdank doet het lot zijn werk.
Het is zondagavond wanneer ik brak ben en twijfel tussen een computerspelletje of een film als de bel gaat.
Ik loop naar beneden, doe nieuwsgierig open en daar staat ze, een licht zenuwachtige glimlach op haar gezicht. Of ze bij mij kan telefoneren want ze heeft haar sleutel bij een vriendin vergeten.
‘ Maar natuurlijk.’
Wachtend op de terugkerende sleutel ontdek ik dat ze een groot gevoel voor humor heeft en een prachtige glimlach.
Dit is wel een erg leuk meisje, denk ik.
Een paar weken later komt ze pannen lenen.
‘ Ik denk dat ze me wel ziet zitten.’ vertel ik aan een vriend. ‘ Ik ben er nog alleen niet uit hoe ik dit verder moet doen. Een strategie moet ik nog verzinnen.’
Twee maanden zien we elkaar niet.
Ik begin me net af te vragen of het wel wat kan worden wanneer ik haar op eerste kerstavond op weg naar een andere vrouw weer tegenkom.
Ik lach, ze glimlacht terug.
‘ Wat doe je op kerstavond zo alleen?’
‘ Ik moet morgenochtend werken.’
‘ Ik ga morgenavond wat drinken met vrienden, heb je geen zin om mee te gaan?’
Ze heeft zin.
Morgenavond kan mij niet snel genoeg komen.
De volgende dag bel ik snel een vriend. ‘ Kom, ga mee wat drinken vanavond. Ik heb gezegd dat ik wat met vrienden ga drinken. Ik heb je backup nodig om de spanning er af te halen.’
Later op de avond, als het wederom uitstekend blijkt te klikken, zij de tent onveilig heeft gemaakt en de vriend gapend is verdwenen kijken we elkaar diep aan.
‘ Ik durf je niet te zoenen, je bent mijn buurmeisje.’ aarzel ik.
‘ Hoezo niet?’
‘ Wat nou als het niet goed gaat? We wonen wel erg dicht bij elkaar.’
Ik krijg twee zachte armen om mij heen.
Ze zoent me.
Wat een fantastisch meisje, denk ik.

Eppo Ford