Samenwonen: Profiteur

De deurbel gaat. Ik doe open.
‘Hoi.’ Nienke staat beneden aan de trap.
‘ En, was het gezellig?’ vraag ik tegen beter weten in. Aan de toon had ik al gehoord dat haar humeur niet best is. ‘ Hm.’
Ik speel geroutineerd mee. ‘ Wat is er?’
‘ Niets.’ Ze doet haar jas uit en loopt naar de woonkamer.
Waarom vrouwen toch telkens niets antwoorden als er iets is?
‘ Jawel, er is iets. Ik hoor het aan je stem.’
Dit keer geeft ze het verassend snel op. Meestal moet ik het twee keer vragen.
‘ Ik kan daar zo kwaad over worden!’ spuugt ze onmiddellijk haar gal. ‘ En dat moet ik ook weer van haar horen, zij is daar gewoon heel eerlijk in. Maar voor de rest zal ook niemand het recht in mijn gezicht durven zeggen!’
‘ Wat?’ Ik heb oprecht geen flauw idee waarover het gaat.
‘ Ze hebben me voor jou gewaarschuwd!’
‘ Voor mij?’
‘ Weet je zeker dat hij genoeg van je houdt? En hij krijgt wel veel hè?’ doet ze haar vriendinnen na. ‘ Ik kan daar zo kwaad over worden! Wie denken ze wel dat ze zijn?’
‘ Ik profiteer toch ook van jou?’ geef ik hen een beetje gelijk. Er zat inderdaad geen kledingsstuk om mijn lichaam dat ik zelf had betaald. En het huis stond op haar naam…
‘ Alleen omdat ik meer verdien dan jij en omdat ik het huis heb gekocht. Maar zelf weten ze nog niet eens hoeveel de elektriciteitsrekening is en vinden ze het doodnormaal dat hun vriend veel meer verdient dan zij! Maar o wee als ik meer verdien en jij niks. Dan ben je ineens een profiteur! Hallo het is het jaar tweeduizenddrie! Hoe ouderwets kan je zijn!’
‘ Nou niks…’ probeer ik voorzichtig.
‘ Je weet best wat ik bedoel. Niet veel.’
‘ A, dat klinkt een stuk beter.’
Een kleine glimlach breekt door. ‘ Niet zo doen, je begrijpt best wat ik bedoel.’
‘ Ja, ik begrijp je. Dat is inderdaad irritant.’ antwoord ik nu serieus.
‘ En dat zijn je beste vriendinnen.’
‘ Ja…’
Ze kijkt sip voor zich uit, pakt een sigaret. ‘ Dan hoop je dat ze blij voor je zijn dat je eindelijk geluk hebt gevonden. Maar nee hoor, dan krijg je dit. En dan ook nog allemaal achter je rug, niet één van hun die het lef heeft gehad om het in mijn gezicht te zeggen. Behalve Ester. Die zegt dat gewoon. De rest, helemaal niks. Ik haat vrouwen.’ Ze zwijgt en steekt haar sigaret aan.
Ik zwijg even met haar mee.
‘ Ja. Ik kan me inderdaad niet herinneren dat mijn vrienden iets dergelijks gezegd hebben. Die hebben me alleen gefeliciteerd dat ik zo’n leuke vrouw aan de haak heb geslagen. Die alles voor me betaalt.’
Ik duik weg voor het kussen dat richting mijn gezicht zwaait.
Maar ze lacht wel.

Eppo Ford