Samenwonen: Samenwonen

Wie met de gedachte kwam weet ik niet. Maar op een gegeven ogenblik hangt het in de lucht. We gaan samenwonen. Mijn studie aan de filmacademie is afgelopen en mijn kamer veel te duur geworden voor mijn budget. Nienke weigert eveneens nog langer de hoofdprijs te betalen voor haar aangrenzende woonruimte. En geen van ons beiden vindt het een goed idee om in de toekomst grote afstanden te moeten overbruggen om bij elkaar te zijn. Ik zie mezelf al fietsen door de regenachtige nacht met een tandenborstel in mijn achterzak. We kennen elkaar pas een half jaar maar ik peins er niet over. En fuck eigen ruimte. Wie heeft eigen ruimte nodig als je elke dag je geliefde op de billen kan petsen?
Er is maar één oplossing mogelijk.
We slaan de huis-aan-huis bladen open en struinen Funda af naar een betaalbaar driekamerappartement met balkon.
Enkele weken later nemen we een makelaar in de hand.
De eerste stappen op de huizenmarkt zijn verhelderend. In eerste instantie komen we tot één conclusie. Sommige mensen zijn niet goed bij hun hoofd. Het ene huis is gemodelleerd naar een stacaravan op de Veluwe, het andere doet denken aan een blokhut in de donkere bossen van Noorwegen. En vele huizen zijn behangen met bloemige tegeltjes, hebben een rare bar in de woonkamer of dwingen tot douchen in de gangkast.
Slechts één woning met Whirlpool bevalt me wel.
Het kost Nienke enige weken om mij ervan te overtuigen dat het toch echt geen verstandig idee is een huis te kopen waarvan de bovenbuurvrouw haar ramen heeft dichtgeplakt met kranten en isolatieschuim.
Ik laat me overtuigen. Het huis en hypotheek gaan trouwens op haar naam, zij heeft een vaste baan, ik niet, dus weinig keuze van mijn kant.
In tweede instantie komen we tot nog een andere conclusie. Krotwoningen mogen andere mensen kopen. Een beetje verven, prima. Kloddertje hier, kloddertje daar, geen probleem. Maar keuken- en badkamerverbouwingen zijn niet aan mij besteed. Ik ben blij dat Nienke het met mij eens is.
Na vier maanden intensief zoeken, vooral Nienke is daar erg goed in en weet elk plekje op internet te vinden, vinden we een huis. Geen villa, maar ons huis.
We doen een bod. Nienke legt de telefoon neer.
Een half uur zitten we vervolgens zwijgend naast elkaar op de bank, allebei diep in gedachten verzonken.
Samenwonen. Als dat maar goed gaat.
Pas dan komen langzaam de woorden terug.
‘ O jee.’

Eppo Ford