Samira

Het is een dag die vanaf nu in ons geheugen gegrift staat met chirurgische precisie.
De dag waarop een leven, dat nooit echt begon, eindigde. Alweer zitten we naast elkaar. In stilte. We hebben vaker zo gezeten, en hoeven niets meer te zeggen. In jou ogen zie ik de pijn. Samen rouwen we. Het lijkt een traditie te worden.

Ik stond op het Oor, een busverzamelplaats in Almere, te wachten op de bus die mij naar het station zou brengen om naar het concert van Marco Borsato te gaan toen je belde.
Geen woord begreep ik van wat je zei, mede omdat je de tranen voorang gaf aan ademen. Je was onderweg naar mijn huis en er was iets mis.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik baalde, maar onderweg naar huis vielen de puzzelstukjes van het verwarde telefoongesprek in elkaar. Je kindje, je toekomst, je alles, verdwenen. Ik voelde me schuldig, en verantwoordelijk, hoewel dat natuurlijk nergens op sloeg.

We rouwen om iemand die we eigenlijk niet kennen, nooit hebben gezien, nooit gesproken, nooit aangeraakt. Sterker nog, ze had nog niet eens een naam.

[quote]
Je voelt je een ouder maar zo zien de mensen rondom je dat meestal niet. Maar toch verdient het wezentje dat je onder je hart hebt gedragen een plaatsje dat groter is dan alleen een stil verdriet. Je verliest immers niet alleen je kindje maar ook je gedroomde toekomst samen met je kind. Dat kun je niet zomaar vergeten, daarom ook kun je niet zomaar verder gaan.
[/quote]

Je slaapt. Eindelijk. Je ademen word al rustiger. Nog nooit heb ik iemand zoveel verdriet zien hebben als vandaag. Nooit heb ik me machtelozer gevoeld dan nu. Er is niets dat ik kan doen om jou te helpen.

Ik pak je telefoon en zoek het nummer van je vriend. Ik probeer hem te bereiken. Hij neemt niet op.

Wat zul jij je alleen hebben gevoeld, in het ziekenhuis, zonder iemand die je steunde, die je vast kon houden, troosten.

Ik probeer een manier te bedenken om je te helpen, en besluit om, als je wakker wordt, voor te stellen om een naam te bedenken voor je dochter. . . dochter . . . het woord klinkt leger dan ooit tevoren.

[quote]
Ik ga half zitten als ik merk dat de gynaecoloog klaar is met de curettage. Ik wil haar zien of wat er dan nog is. Snel draait ze haar rug tussen mijn ogen en de tafel waarop de restjes liggen. Ik durf niets meer te vragen.[/quote]

Als je ontwaakt uit je slaap, is er eerst die glimlach, tot je helemaal wakker bent en herinnert wat je bent verloren.

Je probeert je vriendje nog een keer, maar hij is nog steeds onbereikbaar. Het is inmiddels half 3 ’s nachts, en samen kiezen we een naam uit voor je eerste dochter.

Samira.

Ondanks je pijn, zie ik weer een glimlach verschijnen op je gezicht, en je zegt “Bedankt”

De tranen die ik tot nu toe aardig binnen wist te houden breken door.
Niet omdat je me bedankt, maar omdat ik niet begrijp waarvoor.

Als ik het je vraag, geef je me een knuffel, en zegt “Daarom dus”.

[quote]
Familie, mijn vriend, vrienden, zij zijn niet hier, niet nu, wanneer het moet. Jij wel.
[/quote]

Maar dit zie je verkeerd. Ik had de mogelijkheid om er te zijn. Zij niet. Als je ouders niet op vakantie waren, hadden zij er geweest voor je. Als je vriendje zijn telefoon op had genomen, had hij er voor je geweest.

Als je een uur later had gebeld, had ik mijn telefoon uit gehad, en was ik er ook niet geweest.

Dus bedanken is niet nodig.

Je vriendschap is genoeg.

[quote]
Onze vriendschap is sterker dan de meeste huwelijken
[/quote]