De Palmolive-zeep glijdt tussen mijn handen door tot er perfect schuim achterblijft op alle vingers. Voordat het de kans krijgt op te drogen, buk ik snel voorover en laat mijn haar uitwaaieren naar de grond. Met geroutineerde bewegingen wordt het sop verspreid. Ik richt mij op en kijk in de spiegel. “Wow, dit is een geweldige haardag”, echoot mijn spiegelbeeld terug naar me. Hennarood haar, minstens dertig centimeter lang, staat stijl overeind op mijn hoofd. Als leeuwenmanen valt het tot ver over mijn schouders. Prachtig. Vind ik.

Een blik op de oranje badkamerklok zet me aan tot haast maken. School wacht niet en ik heb geen zin om wéér na te moeten blijven, al zitten alle strafwerkblad-antwoorden inmiddels in mijn geheugen gegrift. Vlug smeer ik felblauwe oogschaduw tot aan mijn wenkbrauwen en teken dikke zwarte dramalijnen rond mijn ogen. Nu wordt het spannend.

Op mijn tenen sluip ik de poepgroene badkamer uit. Eén schrootjeswand langs en ik ben bij de achterdeur. Elke dag ben ik weer blij met de beslissing van mijn ouders om al het sanitair op de deel van onze oude boerderij te herbergen. Vrijwel naast mijn uitweg. Ik grijp het vijfdehands spijkerjackie, waar de muziekkeuze van elke vorige bezitter nog met Edding op staat vermeld. [i]’AC/DC Highway to hell’[/i] staat bijvoorbeeld prominent op de rug en [i]‘Queen’[/i] wordt in mislukte kalligrafieletters geëerd op mijn borstzak. [i] Beat it![/i] schreeuwt mijn bovenarm, terwijl ik het jasje geruisloos aantrek. Mijn hand reikt naar de klink.

“Hier komen”, klinkt een boze stem achter mij plots. Verslagen draai ik me om.
“Zó kom jij de deur niet uit, dame.” Naar de grond kijkend sputter ik brutaal tegen, tot een hand mijn ‘geweldige haardag’ grijpt en me mee naar de douche sleurt. Het volgende moment voel ik hoe een koude waterstraal mijn ‘coupe d’ontplof’ en mijn zelfvertrouwen door het putje spoelt. Tien minuten later verlaat ik luidkeels mopperend alsnog ons huis. Op het schooltoilet wordt de schade zo goed mogelijk hersteld, maar het oorspronkelijke resultaat is niet meer haalbaar. De twee uur strafwerk na school laten mijn humeur tot het nulpunt zakken.

25 jaar later.

Twee vragende ogen van mijn elfjarige zoon.
“Alsjeblieft mam, mag ik alleen naar de kapper? Een kaal hoofd zal mij zó mooi staan. En als ik groot ben dan tatoeëer ik er een adelaar op. Cool. ”
“Weet je zeker dat je alleen wil?” De tattoo-vogel negeer ik wijselijk.
“Ja, jij mag niet mee. Dan ga je mij tegenhouden, hè?”
Even slik ik en denk terug.
“Ga maar, jongen.” Gretig pakt hij geld van me aan en rent de deur uit naar de kapper op de hoek, voordat ik de kans krijg me te bedenken. Ik onderdruk de neiging achter hem aan te gaan. Het is zijn hoofd, zijn haar.

Drie kwartier later loopt hij breed lachend weer binnen.
“Ik heb drie warme chocomel op. Ze vonden het zo stoer dat ik alleen kwam. Wat vind je er eigenlijk van?”
Nog breder lachend dan hij, bekijk ik het nét te keurige jongenskapsel dat hij zich aan heeft laten meten.

Categorieën: Diversen

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

17 reacties

LouisP · 6 maart 2009 op 20:38

Hoi A.

wat een fantastisch stuk om te lezen. Bijzonder vind ik de kleine details. En wat is je zoon eerlijk!

Leuke titel trouwens
L.

Mosje · 6 maart 2009 op 21:01

Worden die bengels van jou echt nette kinderen?
Niet te geloven.
😀

Neuskleuter · 6 maart 2009 op 21:14

Hahahaha, rebellie onderdrukken door de vrije hand te geven! Jongeren van nu schijnen trouwens sowieso al minder rebels te zijn, dat blijkt ook wel weer uit je uitsmijter 😉

Leuk!

Wel twee kleinigheidjes:
‘“Wow, dit is een geweldige haardag”, echoot mijn spiegelbeeld terug naar me.’
naar me is overbodig, omdat je het al over je eigen spiegelbeeld hebt.
‘Een blik op de oranje badkamerklok zet me aan tot haast maken.’
Zet me aan tot haast.

Nikita · 6 maart 2009 op 22:29

Erg leuk! Door dit verhaal ben ik je archief gaan bekijken. Je schrijfstijl intrigeert me mateloos. Jij bent voor nu mijn favoriet!

Ma3anne · 6 maart 2009 op 23:03

Ik wed, dat je dit later-als-ie-groot-is als iets positiefs terugkrijgt.
Bovendien ontzettend goed geschreven.

Gabberkaal, een paardenstaartje, spierwit geverfd, zwart-wit-geblokt-geverfd (door zijn kleine zusje), zwart-witte blokjes met orthodontistenelastiekjes in staartjes gebonden of zelfs in een soort haarnetje, helemaal kaal…. het is hier allemaal voorbij gekomen.
Die haardrachten al heel jong zelf laten beslissen blijkt achteraf een uitstekende pedagoocheltruc te zijn geweest. Het heeft een speciaal vertrouwen in elkaar geschapen. 😉

Anne · 6 maart 2009 op 23:11

Ha ha! Leuk geschreven, en wat een strategie! Je schrok er zelf van denk ik 😀

Dees · 7 maart 2009 op 08:28

Je realiseert je wel dat naar de kapper gaan en terugkerend ritueel is? 😀

Geweldig verhaaltje. Ik heb helemaal beeld van jou als puber en je zoon die zo overdonderd is door alle positieve aandacht en de chocomel dat hij zich een jpb-kapsel aan laat meten.

Mijn moeder heeft ooit een fles waterstofperoxide over mijn lange lok zwart haar – stoer voor de ogen hangend – gegoten. Die lok werd groen 😀

SIMBA · 7 maart 2009 op 08:50

Jeetje, ja dat haar heeft ons toch allen een hoop gedoe bezorgd! Erg leuk én herkenbaar.(kon nergens in de statuten vinden dat het inderdaad een verboden woord is) 😀

Prlwytskovsky · 7 maart 2009 op 11:43

“Het is zijn hoofd, zijn haar”
Heel goed van je. :duimop:

DriekOplopers · 7 maart 2009 op 12:53

Een topcolumn, Arta. Zoals altijd. 😉

pally · 7 maart 2009 op 16:37

Erg goed geschreven, Arta, met die jeugdherinnering, nog zo helder dat je empathie de kans onmiddelijk aangrijpt.
En toch dat nette ventje, uiteindelijk, ach!
Hele leuke titel, trouwens
Onderstaande vond ik geestig:
[quote]voel ik hoe een koude waterstraal mijn ‘coupe d’ontplof’ en mijn zelfvertrouwen door het putje spoelt[/quote]

groet van pally

Marley_jane · 7 maart 2009 op 18:19

Top!

axelle · 7 maart 2009 op 19:37

FAN-TAS-TIES. Echt! Axelle

lisa-marie · 7 maart 2009 op 22:45

Had hij de kans en dan… 😆 :hammer:

Helemaal top, ik zag het zo voor mij en een geweldige titel.

doemaar88 · 8 maart 2009 op 11:17

De sprong naar 25 jaar later verloopt soepel. Erg prettig om te lezen. Mooi stukje

[quote]“Alsjeblieft mam, mag ik alleen naar de kapper? Een kaal hoofd zal mij zó mooi staan. En als ik groot ben dan tatoeëer ik er een adelaar op. Cool. ”[/quote]
:hammer:

Mien · 9 maart 2009 op 09:44

Hij zal nu toch niet zo’n Pipi Langkous Tommy Pony hebben zeker?

Het is pas echt stoer als je mams kunt pleasen!

Leuke column Art!

Mien

LouisP · 13 maart 2009 op 07:53

A.

‘Beat it! schreeuwt mijn bovenarm, terwijl ik het jasje geruisloos aantrek. Mijn hand reikt naar de klink.’

bij deze zin zie ik jouw je arm in de mouw steken
en die arm naar de klink wijzen.
raar! Hoe het jasje er uit ziet kan ik wel dromen.
schitterend

L.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder