Zo en mag het nu weer eens eens ’n keertje flink gaan dooien?
Want ik word een beetje niet goed van al dat geschaats.
Eindeloze herhalingen van Sven die met een toch wat verwend gezicht en veel te zelfverzekerd zijn 4e Europese titel op komt halen.
Je mag hopen op een enorme verrassing in Vancouver. Een totaal onbekende Oeigoer die vanuit het niets op de 5 en 10 km alle bestaande records verpulvert. Sven met een beteuterd gezicht naast Kemkers op dat bankje, smijt zijn schaatsen om zich heen. Ze blijven vlak naast de muisstille oranje feestneuzen met de punt vooruit in de boarding steken. Poef..Poef..
Diskwalificatie voor de ploegenachtervolging. Miljoenen zijn erin gepompt, en dan komt daar een man in een maillot van Mongoolse schapenwol en gebreide oorwarmers de baan op en rijdt de hele miljoenenkliek aan gort. Dát zijn de Spelen waar ik voor op wil blijven. Er is niets erger in de sport dan een voorspelbare winnaar.
Even drie keer Goud ophalen en dan weer naar huis. Waarom sturen ze die medailles niet alvast even op vanuit Canada. Scheelt een hoop gedoe.
En dan vandaag telkens weer die finish in Loosdrecht.
Vervolgens de reusachtige Smeets met een bespottelijke ijsmuts op dat enorme hoofd aan de rand van een 100 meter baantje in Dalfsen waar Erben Wennemars zijn afscheid viert.
Eerste stapjes, eigen achtertuin, ja ja ja..
Nationale gebeurtenis, historie, Anton Piek allure, beelden uit de keuken van ónze Erben, een persoonlijke tête a tête in gloeiende empathie..
Mart die wegglibbert in zijn eigen superlatieven.
Mag het nu eindelijk afgelopen zijn.
Overal bespiegelingen over die tocht in Friesland, die er toch niet komt vanwege het fondantijs, papijs, sneeuwijs, prutijs, ruïneijs, nog géén ijs.
Philip Bloemendaal in Zwart wit Polygoonbeelden over de klassiekers en de helletochten van vroeger.
Schaatsers in Een vandaag, Netwerk, Nova, Pauw en Witteman. Onverstaanbare Groningers met enorme snorren en Friese doorlopers naast sombere ijsmeesters.
Elke Jan drieletter met een puntmuts en een Black en Dekker loopt gaten in het ijs te boren en steekt er de houten centimeter in die mijn vader ook al in zijn gereedschapskist had liggen.
Op die manier wordt het natuurlijk nooit wat met die ijsvloer.
Schaaten en de media. Het is éven leuk maar dan wordt het ergerlijk. Alsof het warme gemeenschapsgevoel dat ons land bij drie graden vorst overvalt ook standhoudt als de thermometer boven 0 komt.
Het is altijd teveel, te vaak, te groot, te opgeblazen en in no time afgelikt.
Op!
En dan kan het stokje weg, net als bij het raketje van Ola in de zomer, waar ik nu hevig naar verlang.


8 reacties

Chris · 13 januari 2010 op 09:54

Wat een goed en scherp (!) stukje. Ik heb het met plezier gelezen.

Avalanche · 13 januari 2010 op 10:41

Fantastische column met een geweldige vondst aan het einde.

Ingrid · 13 januari 2010 op 11:17

Met mijn witte voetje, mijn been omhoog, heb ik niet anders dan smakelijk kunnen lachen. Vooral de gedachte aan het Ola ijsje houden mij op dit moment staande.

LouisP · 13 januari 2010 op 14:06

Trawant,
jij moet echt gaan schrijven!..dit stuk is zo snel..prachtig!

Louis

SIMBA · 13 januari 2010 op 14:58

[quote]Een totaal onbekende Oeigoer die vanuit het niets op de 5 en 10 km alle bestaande records verpulvert.[/quote]
:hammer:

Emiliever · 13 januari 2010 op 21:09

Superleuk om te lezen en wat mij betreft ook volkomen wáár. Overigens is het niet alleen het ijs waar ik genoeg van heb, ik word ook ernstig depressief van die witte rommel. Ik ga nog maar eens een stukkie om met de auto…

arta · 14 januari 2010 op 12:31

Buiten dat ik het helemaal met je eens ben, is dit ook nog eens heerlijk geschreven!
🙂

Mien · 14 januari 2010 op 23:06

Ik geef een vette onvervalste Nederlandse 10 voor deze column. 😉

[b][url=http://www.nederlands.nl/images/121850.jpg]Mien (mist de foto!)[/url][/b]

Geef een reactie

Avatar plaatshouder