Schaduwrijk

Eigenlijk weet ik niet waar je vandaan komt, uit welk land, welke stad, welke streek. Eigenlijk weet ik heel veel niet van jou. Zou je blauw mooi vinden? Vind je macaroni lekker? Houd je van vanillegeur? Ik hoop het niet, bah. Val je op mannen? Vrouwen? Beiden? Heb je broers, zussen? Geen idee.

Jij bent zo iemand waaraan je dat soort vragen gewoon niet stelt. Alleen het idee al. Belachelijk. Uren, dagen heb ik met je doorgebracht, lang geleden, en ik kan me geen gesproken woord herinneren. Aan jou denkend komen kleuren bovendrijven, paars, bruin, zilver. Een beetje donker, maar niet eng.

Flarden muziek, hoge zweverige muziek, zet die kleuren op de juiste plaats, als een ‘ schilderen op nummer’-schilderij. Sommige vakjes krijgen extra diepte door de hoge, bijna ijle stem, die de muziek vergezeld. Jij hebt de meest bijzondere stem die ik ooit gehoord heb en ook al bestaan mijn favoriete klanken uit ultieme stilte, af en toe zoek ik je op You Tube, als ik rust wil. In mijn hoofd.

Dansen met jou op vage feesten. De kleine uren ver voorbij. In kraakpanden, kelders, tuinen. Intens. Totaal anders dan dat je op het podium laat zien. Zou je dat nog steeds doen? Heb je al een nieuwe samensmeltpersoon gevonden? Ik hoop het voor je.

Bijna wekelijks lopen we elkaar tegen het lijf. Op de gekste plekken. De ene keer loop je mij, diep in gedachten, straal voorbij. Het komt dan nog niet eens in me op, om je uit die bijna-trance te halen. Soms geef je een vluchtig knikje in het voorbijgaan. Dat haat ik echt, net als wanneer je op me af rent, en me plat op mijn toeter kust, alsof we geliefden zijn die elkaar weken niet gezien hebben.

Een paar maanden geleden drukte je, tijdens een ‘vluchtig-knikje-ontmoeting’ een visitekaartje in mijn handen. Eigenlijk vond ik dat best raar. Visitekaartjes en jij. Het klopt gewoon niet. Thuisgekomen haalde ik het uit mijn portemonnee en moest hardop lachen. Alle contactgegevens stonden handgeschreven op een zelfgeknipt stuk papier.

Zanger
Danser
Visueel artiest

Je doet jezelf te kort. Als iemand het woord kunstenaar uitspreekt zie ik jouw portret. Je bent mooi. Geen standaard schoonheid, maar wel een hoofden-laten-draaien-type. Positief, dan. Lange zwarte haren rond een androgyn gezicht met koninklijke trekken.

Koninklijke trots. Zorgvuldig opgebouwd met behulp van jouw eigen creaties, veel lovende kritieken en zelfvertrouwen, dat slechts enkele malen deuken opgelopen heeft. Meestal had dat met geld te maken. Dat is voor jou een noodzakelijk kwaad.
Gelukkig kent onze staat vangnetten voor geniale createurs zonder economische talenten.
Toch?
Echte kunst zal in ons land toch altijd voortbestaan?

Waarom zie ik dan steeds meer mensen in mijn omgeving kleiner worden? Krimpen tot gedachtenloze schaduwen van zichzelf?

Voor het eerst sinds ik jou ken, heb ik je genegeerd zojuist. Ik kon je niet groeten. Ik kon het niet. Niet omdat je folders aan het bezorgen was, hoor. Werk is werk en inkomen is inkomen.
Het was jouw blik.
De pijn.