Schoenjaren (2)

Lakschoentjes

Mijn vader hertrouwde in november, een paar maanden na mijn moeders dood. Niet ongebruikelijk, beginjaren 50, in katholieke kringen. Als jonge weduwnaar met dochtertjes in de leeftijd van drie, zes en acht jaar, was er voor hem weinig keus. Hij wilde ons zo graag bij elkaar houden. Tijdens de ziekte van mijn moeder, dat hele laatste fatale jaar, hadden wij op verschillende adressen gelogeerd. Met dit huwelijk creëerde hij rust voor ons en denk ik nu, ook voor zichzelf. Onze nieuwe moeder, die we meteen na de wat treurige bruiloft ‘mama’ moesten gaan noemen, kenden we al een poos. Zij was een van de verpleegsters, die mijn moeder verzorgden tot op het laatst. We vonden haar aardig. Als we op bezoek kwamen en dat was bijna dagelijks, nam ze ons mee voor limonade, fruit of een ijsje in de afdelingskeuken. Daar hing de geur van kool gemengd met antisceptische middelen en vazen met troebel bloemwater. De vloer was van gespikkeld zwart-wit graniet.

Onze lakschoenen voorzien van bandjes en een knoopje, die we altijd aan mochten voor het bezoek, hadden leren zolen. In de grote hal, vlakbij de ingang, konden we daarmee lekker gaan ‘glijen’, als we een poosje bij mama waren geweest. Via een enorme glazen deur kwam je daar het ziekenhuis binnen. Er stonden rieten fauteuils van in onze ogen reusachtige afmetingen en een wat aftandse palm in een koperen pot. Daartussen door gleden we rond met een grote aanloop, alsof het een ijsbaan was.

Bezoekers die binnenkwamen struikelden geregeld bijna over ons. Reageerden soms geïrriteerd. Wij trokken ons daar niks van aan. Eigenlijk was het gewoon ons territorium. Hier lag onze moeder toch al héél lang, vlak om de hoek in haar eigen kamer. Nou dan. We speelden een soort op straat maar dan binnen. De nonnen en verpleegsters lieten het toe. Waarschijnlijk hadden ze medelijden. Wij voelden ons helemaal niet zielig. Beseften niet dat mama dood zou gaan. Het was zoals het was en wij voegden ons, zoals kinderen dat van nature kunnen.

Het ‘glijen was o zo leuk, mama’, vertelden we later met verhitte hoofden. Ze glimlachte vermoeid. Wreef met haar vingertoppen langs onze wang. We mochten haar als afscheid voorzichtig een kus geven. Bij de deur zwaaiden we altijd nog even, voor we weer met onze vader mee huppelden naar de auto, om naar een van de oma’s of een tante te gaan.

Jaren later, toen mijn vader ook allang dood was, vertelde mijn tweede moeder, hoe mijn vaders huwelijksaanzoek aan haar was verlopen.
Hij vroeg eerst of ze met hem wilde trouwen en voor ons zorgen.
‘Nee’, antwoordde ze,’ik heb al besloten als verpleegster naar de missie te gaan, naar Afrika’.
’Oh, zei mijn vader’. Dan ben ik dus te laat’.
Hij was even stil.

‘Maar als ik de kinderen nou zwart verf, Rina?’
Daar moest ze zo om lachen, dat ze ‘ja’ zei.

[i]Misschien is het handig om uit te leggen, dat dit stukje, net als het eerste deel, een fragment is uit het levensverhaal dat ik aan het schrijven ben, met als rode draad, de schoenen)[/i]