Lakschoentjes
Mijn vader hertrouwde in november, een paar maanden na mijn moeders dood. Niet ongebruikelijk, beginjaren 50, in katholieke kringen. Als jonge weduwnaar met dochtertjes in de leeftijd van drie, zes en acht jaar, was er voor hem weinig keus. Hij wilde ons zo graag bij elkaar houden. Tijdens de ziekte van mijn moeder, dat hele laatste fatale jaar, hadden wij op verschillende adressen gelogeerd. Met dit huwelijk creëerde hij rust voor ons en denk ik nu, ook voor zichzelf. Onze nieuwe moeder, die we meteen na de wat treurige bruiloft ‘mama’ moesten gaan noemen, kenden we al een poos. Zij was een van de verpleegsters, die mijn moeder verzorgden tot op het laatst. We vonden haar aardig. Als we op bezoek kwamen en dat was bijna dagelijks, nam ze ons mee voor limonade, fruit of een ijsje in de afdelingskeuken. Daar hing de geur van kool gemengd met antisceptische middelen en vazen met troebel bloemwater. De vloer was van gespikkeld zwart-wit graniet.
Onze lakschoenen voorzien van bandjes en een knoopje, die we altijd aan mochten voor het bezoek, hadden leren zolen. In de grote hal, vlakbij de ingang, konden we daarmee lekker gaan ‘glijen’, als we een poosje bij mama waren geweest. Via een enorme glazen deur kwam je daar het ziekenhuis binnen. Er stonden rieten fauteuils van in onze ogen reusachtige afmetingen en een wat aftandse palm in een koperen pot. Daartussen door gleden we rond met een grote aanloop, alsof het een ijsbaan was.
Bezoekers die binnenkwamen struikelden geregeld bijna over ons. Reageerden soms geïrriteerd. Wij trokken ons daar niks van aan. Eigenlijk was het gewoon ons territorium. Hier lag onze moeder toch al héél lang, vlak om de hoek in haar eigen kamer. Nou dan. We speelden een soort op straat maar dan binnen. De nonnen en verpleegsters lieten het toe. Waarschijnlijk hadden ze medelijden. Wij voelden ons helemaal niet zielig. Beseften niet dat mama dood zou gaan. Het was zoals het was en wij voegden ons, zoals kinderen dat van nature kunnen.
Het ‘glijen was o zo leuk, mama’, vertelden we later met verhitte hoofden. Ze glimlachte vermoeid. Wreef met haar vingertoppen langs onze wang. We mochten haar als afscheid voorzichtig een kus geven. Bij de deur zwaaiden we altijd nog even, voor we weer met onze vader mee huppelden naar de auto, om naar een van de oma’s of een tante te gaan.
Jaren later, toen mijn vader ook allang dood was, vertelde mijn tweede moeder, hoe mijn vaders huwelijksaanzoek aan haar was verlopen.
Hij vroeg eerst of ze met hem wilde trouwen en voor ons zorgen.
‘Nee’, antwoordde ze,’ik heb al besloten als verpleegster naar de missie te gaan, naar Afrika’.
’Oh, zei mijn vader’. Dan ben ik dus te laat’.
Hij was even stil.
‘Maar als ik de kinderen nou zwart verf, Rina?’
Daar moest ze zo om lachen, dat ze ‘ja’ zei.
[i]Misschien is het handig om uit te leggen, dat dit stukje, net als het eerste deel, een fragment is uit het levensverhaal dat ik aan het schrijven ben, met als rode draad, de schoenen)[/i]
29 reacties
arta · 21 januari 2011 op 08:56
Huppelend op lakschoentjes beschrijf jij een periode uit jouw leven, die het verloop veranderd moet hebben. Op jouw eigen originele wijze: Erg mooi!
Mien · 21 januari 2011 op 09:11
Bespiegeling in hoogglanslak. Mooi.
Mien
Li · 21 januari 2011 op 10:41
‘Maar als ik de kinderen nou zwart verf, Rina?’
Zwarte lakschoenen zijn toch het mooist Pally. 😉
Mooi geschreven en, hoe triest ook, een feest om te lezen.
Gefeliciteerd trouwens met 3 keer 22 😀
Li
lisa-marie · 21 januari 2011 op 11:10
deze schoenverhalen raken mij op allerlei wijze, ik denk omdat je bij belangrijke dingen in je leven weet wat je droeg.
Ik in iedergeval wel.
Pally ik geniet van je orginele wijze hier in.
SIMBA · 21 januari 2011 op 13:21
Geweldig! Een verhaal met als rode draad schoenen…..daar moet je pally voor heten
Ik vind deze trouwens beter dan de eerste.
Avalanche · 21 januari 2011 op 13:40
Deze is wat opbouw en ‘schoendraad’ betreft beter dan de eerste. Samen vormen ze een mooi sfeerbeeld van jouw jeugd; een sfeerbeeld zoals alleen jij dat neer kunt zetten.
Prachtige opmerking van je vader, trouwens en mooi dat je juist die als afsluiter gebruikt hebt.
[size=xx-small](Wat me opviel: de’c’ in het woord ‘antisceptische’.)[/size]
trawant · 21 januari 2011 op 14:05
Vooral de geur en de sfeer van het oude ziekenhuis is prachtig beschreven, ik hoor en zie jullie ‘glijen’..
Mooi 2e deel, uitleg kan in het vervolg weg, we snappen het nu.. 😉
LouisP · 21 januari 2011 op 16:20
Pally, ’t kost me meer moeite om me in de situatie in te leven. Meer moeite dan met je andere verhalen. Maar dat geeft niet..
“Hier lag onze moeder toch al héél lang, vlak om de hoek in haar eigen kamer. Nou dan. We speelden een soort op straat maar dan binnen.”
Mooie en bijzondere zin…
dat glijen, daar heb ik wel een mooi beeld van..
louis
Boukje · 21 januari 2011 op 16:34
Practig beschreven Pally! Ik kon me er helemaal in verplaatsen.
Harrie · 21 januari 2011 op 18:46
Glijen is voor mijn geen optie. Ik spring in mijn bos met blote voeten van de hak op de tak. Vol leven en met de onnozelheid van een kind.
vanlidt · 21 januari 2011 op 19:59
Erg inspirerend en onderhoudend, en een raak tijdsbeeld. Ik kijk uit naar meer hoofdstukken.
Schorpioen · 21 januari 2011 op 20:41
Het verhaal bevestigt dat één periode (leeftijd) per schoenverhaal de crux is voor een goed kort verhaal. De soort schoen komt hierin zelfs maar zo terloops voorbij dat die aanvullende laatste regel alleen maar handig is om de titel te verklaren.
Mooi verhaal! Geweldige versiertruc van je vader.
Dees · 22 januari 2011 op 12:31
Dit is erg mooi. Ik denk mijn favoriet van jouw hand zelfs. Dicht op de huid, vleugje humor, tonnen nostalgie. Erg mooi dus. De uitro mag weg hoor 😉
Ps. Ik vind antisceptische middelen een column op zichzelf waard 😀
sylvia1 · 22 januari 2011 op 19:31
Gisteren had ik ‘m al gelezen, maar had toen niet de tijd om te reageren. Misschien ook beter, want ik heb gemerkt dat ik steeds enthousiaster word. Het glijden door dat gebouw, waar de moeder overlijdt en een verpleegster met dromen over Afrika de tweede moeder wordt, is een mooi beeld. Sterke column.
embee · 23 januari 2011 op 12:41
Supersister!!! :kus:
pally · 23 januari 2011 op 13:57
Heel erg bedankt voor de reacties op deze voor mij dicht op de huid zittende column.
het maakt dat ik jullie durf te vervelen met nog meer delen.
:kus:
Li) dank voor de wens
Dees):oeps: thanks!
Het anti jeweetwel ga ik even opzoeken.
Liefs van Pally
Mien · 23 januari 2011 op 19:04
@Pally: Graag gedaan! 😉
Edit 01-02-11:
En gefeliciteerd met de CvdM!!!
De gouden schoen is voor jou!!!
Kwiezel · 1 februari 2011 op 00:13
Pally!
Van harte met je CvdM! Mooi gedaan!
pally · 1 februari 2011 op 16:12
Bijna op reis, werd ik nog blij gemaakt met een CVDM, super!
:kus: Pally
WritersBlocq · 1 februari 2011 op 16:27
Huh? Ik had nog niet gereageerd zie ik… nou ik wilde hem denk ik nog een keertje lezen omdat ie zo mooi en treffend is, en dat ben ik vergeten. Dus bij deze een [b]dubbeldikdwarsvetverdiende[/b] feli met je onwijs mooie verhaal, èn met je Column van de Maand!
Voelt goed, ja toch! Groetjes en fijne vakantie, Pauline.
LouisP · 1 februari 2011 op 17:35
Proficiat Pally, met je CVDM…
louis
arta · 1 februari 2011 op 18:26
Gefeliciteerd, Pally!
Echt heel terecht deze CVDM!
🙂
embee · 1 februari 2011 op 19:01
Vet verdiend deze cvdm Pal!!!
Fijne vakantie!!! :kus:
Nikita · 1 februari 2011 op 22:16
Wat een prachtige column, Pally! Op deze manier sta ik graag mijn plaatsje af in de ‘column van de maand’ 🙂
Groet,
Nikita
trawant · 2 februari 2011 op 21:57
Mooi zo :hammer: ..feli en terecht CVDM..
Bijzondere invalshoek, ben benieuwd naar het vervolg..
sylvia1 · 3 februari 2011 op 09:56
Mooie CvdM! Gefeliciteerd Pally!
SIMBA · 3 februari 2011 op 12:19
Ja, dit is een échte column van de maand!!!
Proficiat!
Avalanche · 10 februari 2011 op 21:46
Heb even zitten slapen geloof ik, maar alsnog van harte gefeliciteerd met deze zeer verdiende CvdM!
Kuin · 25 februari 2011 op 11:02
Ik ben een lange tijd weggeweest door allerlei omstandigheden die ik wellicht nog eens met jullie zal delen in een column, maar om columns als deze ben ik blij weer terug te zijn bij Column X.
Pally, dikverdiende CvdM!