Schreeuwende Marieke

Dit keer maakt dochterlief, mij midden in de nacht wakker, niet omdat er inbrekers of bonkende spoken zouden zijn, maar omdat Marieke heel hard aan het schreeuwen is. Met moeite gooi ik mijn benen naast bed en graai in het donker naar iets om het blote lichaam te bedekken. Het duurt even voor ik bij mijn positieven ben, ik wrijf nog eens in mijn ogen en loop naar de slaapkamer van dochterlief. Ik hoor het snel, Marieke schreeuwt echt, alsof ze verkracht wordt zo hard, Auwwwwwww, hou op en hellllup.

Marieke doet wel meer vreemd, het is de achterbuurvrouw van een eindje verderop. Ze is een oudere vrouw alleen, met haar hond. Als ze haar hond uitlaat praat ze tegen zichzelf, meestal iets onverstaanbaars en niet veel betekenend. Ze sloft en schuifelt maar wat met het hoofd vaak gebogen, men zegt dat ze aan de drank is, als dat niet zo is dan is ze wel vaak de weg kwijt. Soms probeert ze een praatje te maken met wat buurtjes, maar de meeste mensen ontlopen haar. En eerlijk gezegd doe ik dat ook als ik haast heb, een heel enkele keer neem ik tijd om even naar haar te luisteren, maar veel zinnigs heeft ze niet te zeggen. Ze klacht over van alles en nog wat, o.a. dat ze wegenbelasting moet betalen voor de kat. Met moeite houd ik dan mijn lach in en denk er het mijne van.

Het geschreeuw stopt niet, ze blijft echt doorgaan. We besluiten samen polshoogte te nemen en lopen de trap af naar de huiskamer. De buitendeur doe ik open en nog steeds horen we haar schreeuwen. Ik wandel dan toch maar even de donkere steeg in, bij haar schutting sta ik stil, ze kreunt en schreeuwt nog steeds, maar mij is niet duidelijk of ze echt pijn heeft of dat ze misschien te dronken is en zomaar wat schreeuwt.
Praten tegen haar heeft weinig zin, dus besluit ik toch maar even de politie te bellen.

Ik leg de situatie uit, ze sturen een mannetje langs, na een kwartier zien we ze door de straat rijden en Marieke houdt zich op dat moment net even stil. Misschien was ze het schreeuwen even zat en kon ze niet meer. De politie is de straat nog niet uit of ze begint weer.
Naar bed gaan is zinloos want haar geschreeuw is nu niet iets waar je lekker bij in slaap valt.
We zetten thee en na een uurtje bel ik wederom de politie, ze zeggen dat ze al zijn geweest en dat er niets te horen viel. Maar ze komen nog wel een keer.

Ik vertel ze dat ze beter via de achterkant kunnen komen, omdat Marieke haar achterdeur wijd open heeft staan. Ze komen en schijnen met zaklamp in de steeg en weer houdt Marieke zich even stil.
De agent komt naar ons en vertelt dat er niets te horen is, ik wijs hem dan de weg naar de tuin van Marieke en als we dan bij de schutting staan horen we een kreet van haar. De agent roept naar haar iets toe en ze antwoord iets vaags, Auw en ik ben gevallen.
We grappen nog wat en de agenten besluiten naar haar voordeur te lopen, omdat de schutting vanuit de steeg niet te openen valt.

Na een tijdje zien we de politie weer vertrekken en gaan we naar bed, het werd uiteindelijk ook stil en we sliepen nog een uurtje. Bij het opstaan kijk ik naar het huis van Marieke, haar deur is dicht en het is stil, ik vermoed dat ze eindelijk is gaan slapen. De dag gaat hier verder zoals gewoon op vrijdag en pas eind van de middag hoor ik via een andere buurvrouw dat Marieke haar been heeft gebroken en nu in het ziekenhuis ligt, haar hond is in de loop van de dag opgehaald door de dierenambulance en het is en blijft voorlopig rustig in de steeg.

Marieke zullen we de komende week niet langs zien schuifelen, niet horen schreeuwen of klapperen met haar deur. Marieke mag ze dan niet helemaal op een rijtje hebben, maar kwaad doet ze niet echt. Geen vage praatjes van haar, het is stil zonder gekke Marieke.