To provide the best experiences, we use technologies like cookies to store and/or access device information. Consenting to these technologies will allow us to process data such as browsing behavior or unique IDs on this site. Not consenting or withdrawing consent, may adversely affect certain features and functions.
The technical storage or access is strictly necessary for the legitimate purpose of enabling the use of a specific service explicitly requested by the subscriber or user, or for the sole purpose of carrying out the transmission of a communication over an electronic communications network.
The technical storage or access is necessary for the legitimate purpose of storing preferences that are not requested by the subscriber or user.
The technical storage or access that is used exclusively for statistical purposes.
The technical storage or access that is used exclusively for anonymous statistical purposes. Without a subpoena, voluntary compliance on the part of your Internet Service Provider, or additional records from a third party, information stored or retrieved for this purpose alone cannot usually be used to identify you.
The technical storage or access is required to create user profiles to send advertising, or to track the user on a website or across several websites for similar marketing purposes.
2 reacties
pally · 13 november 2015 op 16:44
Klapstoelen
Bij klapstoelen denk ik altijd aan de ijzeren stoeltjes, die we bijna dertig jaar geleden kochten uit een speciaal krantje waarin mensen gratis verkoopadvertenties konden zetten. Dat ik de naam van dat krantje vergeten ben, kan ik van mezelf niet uitstaan. Afijn, marktplaats was zelfs in de verte nog niet aan de horizon verschenen. We hadden zelfs nog geen computer.
Maar in dat krantje werden vier antieke ijzeren klapstoelen met bijpassende tafel aangeboden voor vijfenzeventig gulden. Wij reageerden meteen en gingen kijken in een min of meer naburig dorp. Ze waren prachtig verveloos en precies goed aan het roesten. Ik zag ze zo in het Jardin du Luxembourg staan. Echt Frans. Dat zag ik zo, al konden ze niet praten. Ze waren een dramatisch donkerrood. Dat zijn ze tien jaar gebleven, tot wij de lavendelkoorts kregen en ze zelfs Provençaals werden. Dat zijn ze nog, ze zitten voor geen meter en alle houten plankjes zijn al een keer vervangen. Maar op een zomeravond in de boomgaard zingen ze een chanson, als je heel goed luistert…
arta · 13 november 2015 op 19:31
Mijjn moeder was mijn zussen en mij vroeger vaak zat, denk ik. We mochten namelijk twee keer per week naar de bioscoop en als één van ons niet wilde, veranderde ‘willen’ zonder pardon in ‘moeten’.
Mijn oudste zus zorgde met militaire precisie dat wij op de plaats van bestemming kwamen. Een smoezelig gebouwtje weggedrukt tussen twee winkels. Haar twee kleine zusjes dumpte ze in de benedenzaal om zelf, met haar vrienden op het balkon plaats te nemen.
Als de lichten uitgingen, gleed ik direct van de houten klapstoel af op de grond, terwijl boven mij een oorlog losbarstte. Ik was niet gek. In de maanden ervoor had ik al een keer een glazen literfles cola tegen mijn hoofd aan gekregen en waren er al verschillende keren onbestemde zoetigheden in mijn haar geplakt, die mijn moeder er ’s avonds mopperend uit had moeten knippen. Ik keek wel uit.
De zitting van de stoel diende als dakje, maar de veer van het ding gaf zoveel weerstand, dat het af en toe te zwaar werd en ik de keuze had om hem los te laten of mee omhoog te zwieren Bij beide opties veranderde ik direct van schuilend minimens in doelwit.
Er waren geen pauzes, de films duurden uren en als ik nu één titel moet noemen…
Onderweg naar huis legde mijn oudste zus met harde hand uit, dat ik het leuk had gehad. Heel erg leuk.
Elke week weer.
Twee keer.