“Juf, Michelle is gevallen!” Ik kijk op van de schoenveters die ik aan het strikken ben. Een eindje verderop krabbelt Michelle overeind. Haar knie bloedt. Ik ga naar haar toe en zeg: “Zo, jij bent flink! Zó’n schaafwond en jij huilt niet eens!” Ze reageert niet en ontwijkt mijn blik. “Kom, dan gaan we naar binnen om je knie te verzorgen.” Ik wil haar een hand geven, maar ook dit gebaar negeert ze. Ze zit op de stoel en ik maak een doekje nat. “Het schrijnt zeker hè?” probeer ik mee te leven, terwijl ik voorzichtig dep met het doekje. Ze haalt haar schouders op. Misschien begrijpt ze het woord ‘schrijnen’ niet. “Prikt het?” probeer ik nog een keer. Ze schudt haar hoofd. Ik probeer een zucht binnen te houden. Als de pleister op de schaafplek zit loopt ze voor me uit naar buiten.
Een rotgevoel bekruipt me. Een kleuter hoort toch te krijsen als een mager speenvarken als het valt! Ik kan dan troosten en verzorgen en zo’n kind laten nasnikken op mijn schoot. Ik krijg geen grip op dit kind. Al een tijdje heb ik het gevoel dat Michelle het niet zo leuk heeft thuis.
Toen ze jarig was kwam er geen feestje thuis. Er gaan nooit vriendinnetjes met haar mee naar huis op woensdagmiddag. Ook gaat zij nooit mee met vriendinnen. Moeders van andere kinderen komen ook wel naar mij toe, of ik weet waarom Michelle niet bij hun kind mag spelen. Nee, dat weet ik niet. In de kring mogen de kinderen om beurten vertellen, maar Michelle zegt altijd: “Niks te vertellen.”
Ik heb er geen harde bewijzen voor, maar als ik op een spreekavond het zenuwachtige moedertje zie en de bullebak van een vader, dan kan ik me zo een en ander bedenken………..o nee, er is bij Michelle geen blauwe plek te zien. Maar er zijn vele soorten van mishandeling. Daar moet je als school voorzichtig mee om gaan. Je kunt niet zomaar een melding doen van mishandeling, je zet daar de wereld van zo’n gezin mee op z’n kop. Misschien is het gewoon een stil kind dat geen behoefte aan vriendinnetjes heeft. Moeilijk voor mij om mee om te gaan met mijn extravagante, spontane karakter. Toch maar in de gaten houden.
Au! Bij mij schrijnt en prikt het wél!
13 reacties
wendy77 · 5 juli 2006 op 14:20
Oh Trudy, ik kan me heel goed voorstellen hoe moeilijk het voor jou is, zoiets ‘waar te nemen’.
Goed opgeschreven, ik kan je gevoel haast voelen.
KawaSutra · 5 juli 2006 op 18:10
Inderdaad heel erg oppassen met het trekken van voorbarige conclusies maar wel altijd de ogen en oren open houden. Ik kan me voorstellen dat het lastig laveren is.
Prima column.
Anne · 5 juli 2006 op 18:13
Misschien toch voorzichtig kontakt met de moeder zoeken, bij voorkeur met smoes. Dan kom je wellicht meer te weten. Als je dat echt wilt.
En anders voor het meisje omzichtig, onopvallend, extra zacht zijn.
WritersBlocq · 5 juli 2006 op 19:15
Ai… bij mij prikt het ook!
Li · 5 juli 2006 op 22:35
Ai, daar roer je iets aan Trudy. Dit snijdt door je ziel. In de loop der jaren maakte ik, als kinderopvangster, een paar Michelle’s mee. Inderdaad heel moeilijk in te schatten wat er aan de hand is. Wel alert blijven en evt aankaarten bij de schoolarts/consultatiebureau.
Pakkend geschreven!
Li
Mup · 6 juli 2006 op 05:19
Ja, dit soort situaties hakt erin, kinderen blijven hun ouders op de een of andere manier altijd trouw, en het ergste van alles is nog wel, dat ze de fout vaak bij zichzelf zoeken,
Groet Mup.
Kees Schilder · 6 juli 2006 op 08:23
heel pakkend gexhreven
Mosje · 6 juli 2006 op 16:55
[quote]Moeilijk voor mij om mee om te gaan met mijn extravagante, spontane karakter.[/quote]Hela juffie, ik neem toch aan dat je hier “extroverte” bedoelde.
pepe · 6 juli 2006 op 21:26
Dit is geen leuke column, maar hij is ontzettend knap geschreven.
Lijkt me ontzettend moeilijk om als juf (buitenstaander) mee om te gaan.
DriekOplopers · 6 juli 2006 op 23:05
Lieve Trudy, je verhaal heeft me erg geraakt. Schrijnend inderdaad. Je weet niet wat er aan de hand is, maar je bent er niet gerust op. En je staat tamelijk machteloos.
Dankjewel dat je dit met ons wilt delen.
Driek
DreamOn · 7 juli 2006 op 01:00
…Hoewel ik alle feedbackers ook dankbaar ben hoor! (mocht het niet zo overkomen!!)
DreamOn · 7 juli 2006 op 01:00
Mosje: je hebt gelijk, ik gooi die twee altijd door elkaar.
Anne: je moest eens weten wat voor moeite ik heb gedaan om met die moeder een band op te bouwen. Ze heeft altijd haast en blijft op de vlakte. Michelle (dat is natuurlijk niet haar echte naam) is afkomstig uit een gezin met negen kinderen. Mijn collega’s hebben dezelfde ervaringen met de oudere kinderen, maar hebben er ook nooit een vinger op kunnen leggen. De kinderen laten zelf ook absoluut niets los.
Ik ben een keertje langsgegaan, maar kwam niet verder dan de voordeur.
Alle andere reacties: bedankt voor begrip en support. Liefs Trudy
DreamOn · 7 juli 2006 op 01:38
Ik had eerst mijn bedenkingen om deze column in te sturen. Maar door jullie reacties ben ik blij dat ik het toch gedaan heb.
Bedankt, nogmaals.