SH! – Baobabfineer en de leermeester – 2/2

Mijn loopje naar De Malle Pietje voelde als een déjà vu. ‘Is het gelukt?’ vroeg hij mij enthousiaster dan mijn voorkomen. ‘Ja, het is gelukt,’ bevestigde ik de handige donder. ‘Heeft u ook signaalkleurige rode superdekverf? Hoogglans?! Een beetje dat vuurtorenrood? Mag best merkloos zijn. Ik ben van gedachten veranderd. Ik ga ze verven.’ Malle Pietje gaf geen krimp bij het horen van mijn voornemen. Stoïcijns draaide hij zich om en liep richting de rekken gevuld met verf. Hij retourneerde met de gevraagde pot signaalrode verf, welke hij agressief voor mij op de toonbank plantte. De vingers van zijn hand hield hij daarna geklemd rond de deksel.
‘Voor op het Baobabfineer!’ sprak hij traag. Zijn toon had iets hatelijks en hij keek mij bij het uitspreken van deze stelling strak en neerbuigend aan.
Er viel een pijnlijke stilte waarin ik hem de verschuldigde 10 euro overhandigde. Daarmee had ik de pot verf blijkbaar nog niet gekocht, want voordat ik deze tussen zijn handen vandaan had getrokken, klemde hij zijn vingers nog iets meer aan. Met een kort rukje liet hij de pot uiteindelijk schieten. Snel stak ik deze in mijn rugzak en verliet de winkel.

Na thuiskomst was de klus snel geklaard. Op het vullen van een emmer met aangelengde terpentine na, hoefde ik het verdere voorbereidende werk immers niet meer te doen. Mijn speakers stonden nog in vol dorpelwit ornaat aan de kranten vastgeplakt. Naast de halflege pot Superdek bevonden zich de souvenirs nog in precies dezelfde, onaangeroerde opstelling als gisteravond. De vereeuwigde deksel en de vastgezogen blokkwast. De lege fles sherry prijkte daarnaast nog steeds als een uitgelijnd duivels relikwie.
Nog voor ik tot actie overging, pakte ik de nieuwe camera van Deborah waarmee ik een paar foto’s maakte van de plaats delict. Die kon ik mooi gebruiken om Luuk via de mail op de hoogte te stellen van de herziene planning. Twee foto’s van de witte versie en later twee foto’s van de vuurtorenrode variant. ‘Zoek de verschillen’ zou ik in het onderwerp vermelden.

Na mijn eerste fotoshoot scheurde ik met enige kracht de blokkwast van het glazen tafelblad. De kwast was na die actie nog voor tweederde voorzien van een mooie, egaal droge kluit varkenshaar. Het andere deel had de tafel nooit verlaten. Na het bad dat ik de kwast gaf en het openen van de nieuwe pot verf, waren mijn speakerboxen in nog geen half uur vuurtorenrood gekleurd. Zonder het in acht nemen van droogtijd en de juiste ventilatie, tilde ik de rode kolossen terug op hun oude, vertrouwde plaats.
In een kamer waar tot voor kort alles tot in het kleinste detail wit diende te zijn, hadden mijn jongens dat kleurpalet nu volledig overgenomen. Dit was het summum van al te opzichtige audioapparatuur! Wanneer ik mijn ogen samenkneep, versmolt de eens zo steriele ruimte zich tot de Deense vlag. Missie geslaagd! Met trots in mijn hoofd, maar weemoed in de schoenen, schoot ik de voorgenomen tweede sessie foto’s.

Na het opstarten van de pc zag ik dat oma er nog vredig bijlag. De foto’s van de speakers waren goed gelukt. Wat zou Luuk uit zijn vel springen. Maar daar hoefde ik gelukkig niet bij te zijn. Wanneer ik hem de foto’s gemaild had, kon ik het beste per omgaande de telefoons ontkoppelen en alle gordijnen dichtdoen.
Mijn gedachten over Luuk’s reactie werden onderbroken door twee mailtjes die onze mailbox binnenvielen. Als je het over de duivel hebt…! Luuk was mij voor met een mailtje. ‘Je bent een lul’ vertoonde zijn onderwerp. Hij had de voorliggende avond blijkbaar nog niet afdoende zijn gram gehaald aangaande Debby.

Het mailtje dat zich echter bovenaan openbaarde en daarmee volledig in zicht was, had een voor mij onbekende afzender. Deze boodschapper had een ‘alias’ als accountnaam; ‘Leermeester38’. Mijn nieuwsgierigheid werd per omgaande beantwoord door de ultieme maagschop die Deborah vanuit het niets voor mij in petto had. Lijdzaam las ik hoe de indringer uitzag naar de afspraak van vandaag. Hij had een verrassing voor haar klaarliggen. Daaronder liet hij het ene sadomasochistische voorstel door het andere volgen. Nooit zou ze meer seksueel genot ervaren als ze zich liet ‘dopen’ door zijn extracties.

De boodschap stond zo ver van mij af dat ik halverwege verdoofd ophield met het lezen van zijn grove plannen met mijn Debby. Wel las ik haar boodschap onder zijn mail nog. Die had ze in al haar ondoordachtheid eerder die week naar de Leermeester gestuurd. Er stond slechts een datum, een tijdstip en haar mobiele telefoonnummer vermeld. Door mijn verbijstering heen drong het besef binnen dat ik samenwoonde met een 06-meisje.

Ondanks dat er niemand thuis was voelde ik mij betrapt. En, omdat ik de combinatie speakers-Leermeester38 niet op de spits wilde drijven, moest ik de mail van deze charlatan op rücksichtsloze wijze doen laten verdwijnen. Shift delete, was wat mij als eerste te binnenschoot.
Of juist niet? Moest ik zijn mail weer als ongelezen markeren en de pc uitschakelen? Zodat zij zelf de mogelijkheid had om de boodschap te verwijderen? Daarmee zou zij er vanuit gaan dat ik de mail helemaal niet had gelezen.
Ik koos voor de laatste optie. Rek tijd en wacht op raad. Misschien had ze haar lesje wel geleerd na vandaag en besefte ze na bezinning, dat ze met mij weldegelijk de ware in huis had!? Van mijn geveinsde plasseks van weleer was zij toch ook niet gecharmeerd. Waarom zou ze dat dan wel accepteren van dit heerschap?

Half negen die avond hoorde ik op de gang het gemor van de sleutel in het voordeurslot.
‘Hallo lieverd,’ riep Debby mij vanaf de kapstok toe. Haar opgelatenheid stokte bij binnenkomst van de woonkamer. Maar ze zei niets.
‘Was het leuk?’ vroeg ik haar na een moment van stilte. ‘Ja, het was gezellig. Ik moest je de groeten doen van Marijke.’

De blauwe randen rond haar polsen negerend, antwoordde ik haar. ‘Oh, dank je wel. Wil je wat drinken?’ Haar blik was strak gericht op de pontificaal geplaatste vuurtorenrode reclamezuilen. Langzaam knikkend antwoordde ze, zonder mij aan te kijken. ‘Ja graag. Doe maar een sherry.’