SH! – Blenderfeestje

Al in een vroeg stadium van onze liefdesepoche werd mij duidelijk dat ik verzeild was geraakt in een kringfeestfamilie. Dit soort niet zeldzame sferen blijkt altijd wel als voordeel te hebben dat je gevraagd, maar vooral ook ongevraagd op de hoogte wordt gehouden van alle kleinburgerlijk materiële zaken. Met name huishoudelijk vernuft was een vast agendapunt tijdens de familiebijeenkomsten. Op haar vorige verjaardag was de moeder van mijn lief aan de beurt geweest om als laatste in de lijn een prachtige blender in ontvangst te nemen. Hiermee waren alle vrouwelijke gezinsleden in het bezit van zulks een onontbeerlijk keukenkleinood. Tijd dus voor een nieuwe inkoopronde van anderszins elektro-prul.

Daar nu alle vrouwelijke leden van de familie toch waren bedeeld met een blender, leek het de moeder van het geheel een gezellig idee om eens een blenderfeestje te organiseren. Zo had ook mijn meisje haar blender meegenomen naar moeders verjaardagsfeestje van dat jaar. Ik kon mij er nog geen beeld bij vormen wat nu precies de bedoeling was, maar dat werd al rap duidelijk. Moeder, oma, de vriendin van de broer en mijn Debby hadden ieder hun eigen blender op de eettafel geïnstalleerd en in het midden van de tafel stond een gourmetstel ingeplugd.
Oma die, sinds opa was overleden, dementeren als grootste hobby had, keek met half open mond en grote betraande walvisogen naar de elektronische maatbeker voor haar.

‘Nou!’ Zette moeder hoopvol in, ‘Hier is het vlees, hier het brood. Eet smakelijk!’
Met het gemak en routine van het bereiden van een stamppotmenu pakte ze een klomp biefstuk van de voorgesneden vleesberg en liet dat met beleid in de blender zakken. Een schijf ui, een kwart boterham en een half zakje Silvo volgden. Nu moest ik goed opletten. Ik had immers nog nooit een blenderhapje geassembleerd. Ja, steengrillen, racletten of Chinees fonduen, dat wel, maar blenderen?

Nadat ze de blenderdeksel had gemonteerd, schakelde ze het aan. ‘Alleen pulseren, anders gaat het te hard’, sprak ze onderbroken door het pulserende geluid heen. Mijn lief, die zich thuis al ruimschoots had ingelezen, was zonder de instructies van moeder te volgen al voor zichzelf begonnen. En zeer verdienstelijk. Het vlees, brood, uitje en kruiden had ze eerder dan moeders tot een mooie droge klont geteisterd. Behendig schudde ze de stevige vleesbal uit de blenderbeker op haar bord en kneedde hiervan een plat rondje.

Dus dat was het. Het vlees tot een kluit boren, waarna je dit als een soort hamburgertje verwrongen op de gourmetplaat tot een consumptie cremeert. Inventief en smaakvol. Alleen het sociale aspect ontging mij een beetje. Door het kabaal van pulserende blenders heen was het immers onmogelijk elkaar uit te leggen wat er nieuw was op de technische snufmarkt.

Oma had in een opwellend helder moment de schakelaar van haar blender gevonden. Ze had slechts een plak vlees in haar blender geheveld en was gehavend door een versleten motoriek niet in staat om te pulseren. Zo draaide haar blender op stand 5 continu, waarbij ik mij afvroeg of ik de enige was die haar strapatsen volgde. Ik hield mij toch maar afzijdig, omdat het wel een amusant tafereel was. Vanaf het moment dat ze haar blender had aangeschakeld, bleek ze het bewustzijn van die actie al helemaal kwijt te zijn. Het duurde ongeveer een halve minuut voordat Debby’s moeder kort ingreep om zich vervolgens direct weer te concentreren op haar eigen elektronische truc.

Oma deelde de blender met haar schoonzoon, de man van moeder, maar die had zich tijdelijk sanitairaal geëxcuseerd. Waarmee gezegd dat niemand meer de curatele over oma had. Tijdens de mopperende verwijten van moeder aan het adres van de niet aanwezige vader kopieerde oma de volgende stap. Ze pakte de maatbeker van de onderkant en schonk het vale vleespapje op haar bord. ‘Daar kan ze altijd nog een fijn pannenkoekje van bakken’, sprak ik verheugd. Doch niemand verstond mij. Ja, oma wellicht wel. Die zat direct naast me, maar zij had inmiddels een lepel ter hand genomen.

Nog net voordat oma de pensbrei naar binnen wilde lepelen, greep moeder andermaal in. Met een tik op haar vingers kletterde het Solingenbestek terug op tafel. Een aandoenlijk schouwspel. Ooit oma, nu zelf kleinkind met het IQ van een volle zakdoek. Gevangen tussen de boven- en de onderkant van haar bewustzijn. Slechts gedreven door de oergewoonten; soep, lepel, billenkoek.

De zoon des huizes onderbrak het tafereeltje ruw met een schreeuwende mededeling over de aankoop van een nieuwe autoradio. Hij keek mij daar, bij het ontbreken van zijn ouwe heer, als volgende in de rangorde vol verwachting aan.
De broer van Debby had deze wetenswaardigheid nog niet koud verkondigd of ik zag vanuit mijn ooghoeken dat oma haar hand optilde tot een Hitler-groet.
‘ZIEG!’ Gilde ze schril. Met ferme kracht sloeg ze vervolgens met vlakke hand in het midden van haar bord. Een zweem leverpastei verliet rondom haar hand de randen van het Boerenbont. Alle blenderettes legden van schrik de fabriekshal stil. De stilte deed pijn. De hand van oma waarschijnlijk ook. En aan de wijze van hoe oma haar hoofd schuin tegen mijn schouder had aangehangen, leek ze op korte termijn niet in staat om haar daad te onderbouwen.
Ik begreep ook eigenlijk niet waarom moeder bij dit soort ondoordachte, spontane acties oma om argumenten ging vragen. Haar ‘zijn’ staat op pauze. Wat mag je verwachten? Maar ik bedacht me ook dat ze altijd de moeder van mijn muze zou blijven, van wie ik even een liefdevolle blik ving.

Nadat vader weer was aangeschoven, werd hij het volgende doelwit van moeder. De oorzaak van oma’s bommetjes waren overduidelijk te wijten aan zijn immer slecht geplande potverpozingen, waardoor oma altijd uit het gareel schoot. Ze stond op om van haar Leifheit-magic roll ripper een hectare zijdezacht af te scheuren. ‘Je weet toch dat ze hulp en begeleiding nodig heeft!?’ Spuwde ze richting vader. Maar vader bleek weer eens dezelfde sociale handicap te tonen als zijn zoon. Hij pareerde de aantijging van moeder met een vraag richting zijn zoon, betreffende zijn eerder die dag aangeschafte elektrische tuinklauw.

Zoon hing echter, ondanks de actie van oma en de vraag van zijn vader, nog vast in de mededeling over zijn nieuwe autoradio en keek mij daarbij weer strak aan. ‘EEN SONY’, gilde hij nu net iets agressiever dan de eerste keer. Het schreeuwen was overbodig geworden door het stilvallen van het totale blenderpark, maar dat was hem in de tussentijd ontgaan.
Gelaten zocht ik naar woorden welke nooit de juiste zouden zijn. Graag had ik hem op dat moment willen antwoorden dat ik die avond een prachtig gedicht zou gaan schrijven over mijn schoonfamilie. Maar dichten deed je in zijn ogen slechts met het beste merk plamuur of gupa. Ik wilde naar huis en als ik ooit nog eens zou gaan blenderen, dan nodigden we alleen oma uit.