Shit

Ik zat laatst naar de “Jagged Little Pill” CD van Alanis Morrisette te luisteren. Aan de ene kant peinsde ik over of ik een rechtszaak tegen haar zou beginnen voor misbruik van mijn naam (ik heet Allan Morris). Aan de andere kant dacht ik dat MIJN pillen niet “jagged” waren en allesbehalve klein. Ik voel me shit. Ik heb nu drie pogingen gedaan om de juiste combinatietherapie te vinden. Onder het mom: Nooit Opgeven, ben ik nu elf dagen bezig met een vierde. Het is 11 uur ‘s ochtends. Daar gaan we weer: vier enorme, oranje tabletten en één redelijk groot witte. Ik wil me niet als een apotheekwinkel voelen, dus ik wacht even met het innemen van al mijn andere medicijnen: codeine-fosfaat en Imodium tegen de diaree, een mulitivtamin pilletje, en een Prozac tegen de depressie. Dit laatste heb ik omdat de bijwerkingen van de anti-HIV medicijnen zo erg zijn dat ze mij mijn baan, huis, pensioen en spaargeld hebben gekost.

Ik voelde me redelijk voordat ik hiermee begon. Redelijk is natuurlijk een relatieve term. In mijn geval betekende redelijk, het nachtzweten deed mij bijna verdronken, droge huid, keelpijn en zoveel andere kwaaltjes die, alles bij elkaar, mijn leven een ellende hebben gemaakt. Om niets te zeggen over de hoge viral load en snel dalende CD4. Zoals ik al zei, nu voel ik me shit. Buikkrampen, hoofdpijn, misselijkheid, angstaanvallen en… o ja, die diaree. Hier komt een scheetje – fout! Geen scheetje, maar een klein stukje poep in mijn schone, witte onderbroek. Snap je het nu als ik zeg dat ik me shit voel?

Dit keer bof ik. Ik zat thuis. In feite bof ik helemaal tot nu toe, maar het zijn maar 11 dagen geweest. Om mijn nachtelijke nachtmerries gezelschap te houden heb ik ook nachtmerries overdag. Daar sta ik in de supermarkt. Ik begin een plastic zakje met tomaten te vullen en in plaats daarvan vul ik mijn onderbroek met iets anders. Elk uitstapje moet ik haarfijn plannen, net als een militaire operatie.

Het gaat zo: het scheetje gevoel kruipt stiekem naar me toe, maar mijn nieuwe ervaringen vertellen me dat het waarschijnlijk geen scheetje is. Het is het gevreesde poep stukkie. Of is het? Met mijn sluitspier vast gedrukt vraag ik me af of het de “gewone” poep is of de gevreesde projectiele diaree. Als er echt een God is, waarom heeft Hij dan projectiele diaree uitgevonden?

Met mijn hand vastgeplakt op mijn kont (alsof dat nu zou helpen!) loop ik als een nicht de trap op (geloof me, als je je sluitspier probeert vast te drukken kan je op geen andere manier lopen) en schreeuw “Godverdomme, waarom is de WC BOVEN???!!!” Als je nooit eerder zo’n diareeaanval hebt gehad, heb je geen flauw idee hoe moeilijk het is om naar boven als een mietje de trap op te lopen als je wanhopig de WC op tijd probeert te bereiken.

Gelukkig. Ik ben net op tijd om m’n riem open te trekken en mijn spijkerbroek naar beneden te laten zakken. Dit wordt snel gevolgd door een geluid dat klinkt alsof iemand een emmer vol diaree leegmaakt in een andere emmer vol diaree. Onder het zitten voel ik me shit. Mijn hele wereld ziet er shit uit en ik zie er ook shit uit, omdat ik de laatste week de energie niet heb gehad om me te scheren.

O, Godzijdank voor die levensreddende pillen! Ze hebben mijn leven veranderd! Ooit voelde ik me shit en nu, dank U God, voel ik me… shit. Ooit had ik een leven. Nu is een toiletborstel mijn naaste vriend en 25% van mijn povere inkomen moet ik uitgeven aan WC-papier.

De oplossing is zeker niet meer codeine-fosfaat en Imodium. Die weg leidde me tot de ontdekking van een nieuw woord voor constipatie. Het heeft 15 letters, begint met een “n” en eindigt met een “n” – nnnnnnnnnnnnnnn.