Ik kan geen kant meer uit. Die eikel naast me wil ook niet wijken. We staan hier veel te dicht op elkaar. ‘Moven!’, probeer ik nog, maar het lukt van geen centimeter. Over millimeters nog maar te zwijgen. Wat duurt het allemaal lang. Verstikkend hoe de tijd voorbij kruipt. Ik word hartstikke gestoord van dat getik naast mijn oor. Wat!? Gaan ze ook nog koffie drinken? Hebben ze daar de tijd voor? Dat kan toch niet? Het in grote getale toegestroomde publiek wordt ook onrustig. De finale is in zicht. Er moet nu snel iets gebeuren. Ik overleg met het stuk dat helemaal aan de andere kant staat. We zijn het snel eens. Een shockade biedt de enige oplossing. Voorlopig.
Algemeen
Moppie, een toevallige ontmoeting
Het hondje, kijkt naar mij en ik kijk terug. Toevallig kwamen we elkaar tegen op een bruggetje. In het water rechts iets verder weg van de brugleuning, onder de schaduw van het laaghangende gebladerde dat Lees meer…
0 reacties