Met één been in de knalgroene pofbroek, verloor ze haar evenwicht en kwam ze met een smak op de grond terecht. Haar buurvrouw deed vergeefse moeite haar lachen in te houden en kon het nog net opbrengen te vragen of ze zich niet bezeerd had, voor ze het uitproestte. ‘Kreng’, riep ze, voor ze zelf mee lachte. Gelukkig had ze zich niet bezeerd. ‘Klote maillots ook’.
‘Je ziet er ook niet uit, hoor’, was de repliek van Will. Weet je nog, vorig jaar, wat schrokken we na het schminken van je strenge gezicht.’
‘Ach, mijn tanden lijken een stuk witter, met die troep op mijn snuit’, antwoordde bijna -Zwarte –Piet.
Vorig jaar…. Kreeg ze op die dag door dat het haar jongste dochter Jessica menens was?
‘Sinds wanneer besefte u, of merkte u, dat uw dochter liever als jongen geboren zou zijn?’ Het was een vraag waarop ze bij de psychologe geen antwoord had kunnen geven. Er waren vele voorbeelden te geven.

Ze was gevraagd om de rol van Piet op zich te nemen, voor de school van haar kinderen. Omdat haar eigen twee kinderen de leeftijd van geloven in de Goedheilig man gepasseerd waren, durfde ze het wel aan. Ze zou zo weinig mogelijk praten, anders zou haar Brabantse accent haar kunnen verraden. Ze zou een Piet met hoogtevrees spelen, die met het Grote Boek op het dak van de school was gekropen. Het Boek had Piet gestolen op verzoek van de kerstman. Die had Piet op de mouw gespeld dat Sint tegen zichzelf in bescherming genomen moest worden. Hij werd te oud, kon beter met pensioen, en het cadeau – werk aan hem overlaten.

Eenmaal terug van het dak, met een begrijpend standje van een bezorgde Sint, gingen ze de klassen rond om uitvoeringen, dansjes en tekeningen te bewonderen. Zo ook in de klas van haar jongste. Omdat het Sint opgevallen was dat alle uitvoeringen en dansjes vooral door de meisjes uitgevoerd werden, wilde hij graag de jongens eens even apart voor hem in de klas hebben. Jessica voldeed aan Sint zijn verzoek, en voegde zich bij de jongens van haar klas. Gespannen zaten ze af te wachten wat Sint voor hen in petto had. Tot Justin plotseling riep; ‘Hé, zij is geen jongen!’.

Alle ogen richtten zich op Jessica. Piet’s ogen niet. De blik die Piet had, kon niet doden, anders had Justin het niet na kunnen vertellen. Meteen herstelde ze zich weer, dat mocht ze niet denken, zelfs niet incognito. En de jongen was alleen maar eerlijk. Als je dat tegenover de Sint al niet was, tegenover wie dan wel? Juf Linda gaf Sint een knipoog, en wenkte Jessica bij haar te komen zitten. Wonderwel hield Justin verder zijn mond, en deed Sint alsof zijn leeftijd zijn gehoor aangetast had. Sint wilde van deze kerels weten waarom zij het dansen en de toneelstukjes aan de meiden overgelaten hadden.

De ochtend verliep nog erg prettig voor de klassen op school, nadat de Sint met zijn hoogtevrees – Piet weer naar andere scholen was vertrokken. Piet was thuis weer getransformeerd tot moeder van Jessica, qua uiterlijk dan, want op school was ze al bijna uit haar rol van Piet gevallen. Ze dronk met een hoofd vol gedachten koude koffie, en controleerde of de schmink in en achter haar oren goed weg was. Als ze dan zo meteen voor twijfelaars kwam te staan op het schoolplein, kon ze overtuigend ontkennen ooit een stap op het dak gezet te hebben die dag. Voor reacties zoals die ochtend in de klas van Jessica moest ze zich gaan wapenen. Niet alleen zij, maar ook Jessica. Als het maar geen schaduw geworpen had op de Sinterklaasviering voor haar kleine.

Eenmaal terug op het schoolplein kreeg ze niet de reacties van de twijfelaars, die hadden alles voor zoete koek geslikt. Kinderen die enthousiast hun ouders vertelden van die domme Piet, en ook een beetje medelijden met hem hadden, liepen haar straal voorbij.
Jessica kwam samen met haar vriendin – vriendin (zoals we dat waren gaan noemen na een heftige woordenwisseling van haar grote zus) naar buiten.
‘Je kunt heus wel een vriend of vriendin hebben, zonder dat je daar op bént, hoor pa!’ had ze na een plagerij van haar vader geroepen. Sindsdien noemden we de verkeringen voortaan vriend – vriend, of vriendin – vriendin. Jessica en Sofie waren druk in gesprek, en bewonderden elkaars cadeautjes. Jessica had gekozen voor een basketbal, met pomp, en Sofie had een Dolfijnen- -vriendinnenboekje. Ze botsten bijna tegen haar op. ‘O, hallo mam, het was leuk hè op school?’ waarop ze verschrikt rondkijkend liet volgen, ‘o nee, dat weet jij natuurlijk niet, jij was er niet’.
Trots gaf ze Jessica een dikke knuffel. Er werd afscheid genomen van Sofie, en samen liepen ze naar huis. Voorzichtig probeerde ze terug te komen op het voorval bij Sint en de opmerking van Justin. Jessica vond het helemaal geen probleem. ‘Justin snapt me niet zo goed, mam, daar kan hij niks aan doen. Jij snapt me wel, toch?’
‘Ja schat, ik snap het’, zei ze trots.

Als het weer tijd was, om bij de psychologe van het zogenoemde Genderteam langs te gaan, zou ze dit voorval misschien als voorbeeld kunnen geven, naast nog vele andere. En als iemand haar weer eens zou vragen, sinds wanneer ze duidelijk door had gekregen dat haar kleine, grootste schat in de verkeerde verpakking huisde, zou ze antwoorden; sinds ooit.


13 reacties

Kees Schilder · 3 januari 2005 op 13:39

Column van de maand. In ieder geval voor mij.

sally · 3 januari 2005 op 14:52

Ik vind het een zeer aangrijpend onderwerp.
Telkens weer Mup.
liefs Sally

Dees · 3 januari 2005 op 15:13

Ontroerende column dit… En je titel en eindzin alleen al zijn genoeg voor een brok in de keel. Complimenten!

Dinah · 3 januari 2005 op 16:04

Hij is super GEWELDIG, Mup.
Sluit me bij Kees aan : Column van de Maand.

Mosje · 3 januari 2005 op 16:21

Prachtig geschreven Mup.

Maarre, wanneer ontdekte jij nu dat je liever als zwarte Piet geboren zou zijn?
😉

Ma3anne · 3 januari 2005 op 16:26

Goede opbouw, mooi verwoord, de humor ertussendoor. Mup, ik heb weer genoten van je column.

WritersBlocq · 3 januari 2005 op 17:05

Hoi Mup, mooi verhaal hoor. Ben ook benieuwd wanneer er een verhaal, van wie dan ook, komtover iemand die liever Zwarte Piet zou zijn dan Witte René(e)tje ofzo.

pepe · 3 januari 2005 op 17:52

[quote]Voorzichtig probeerde ze terug te komen op het voorval bij Sint en de opmerking van Justin. Jessica vond het helemaal geen probleem. ‘Justin snapt me niet zo goed, mam, daar kan hij niks aan doen. Jij snapt me wel, toch?’ [/quote]

Gelukkig zijn er meer mensen die zoiets snappen. Jessica is als zij of als hij gewoon een mooi mens.

Je hebt het weer super geschreven Mup

Li · 3 januari 2005 op 21:58

Ik bewonder de liefdevolle manier waarop je dit verwoord enorm Mup! 😉

Li

doos2 · 3 januari 2005 op 23:44

De verpakking mag dan verkeerd zijn, de inhoud lijkt me erg goed te zijn! Net als je column.
Erg mooi weer, Mup.
groet,
Doos2

KingArthur · 4 januari 2005 op 09:12

Ik sluit me graag aan bij de reacties van de anderen. Wel wil ik erbij melden dat deze constatering toch niets wijzigd aan je gevoel voor deze persoon? Kortom, laat je niet gek maken door denkbeelden van anderen. Het mooiste houden van is houden van iemand voor wat ie is.

iris · 4 januari 2005 op 13:45

heel erg mooi!

Mup · 4 januari 2005 op 14:35

Bedankt voor jullie positieve reacties. En dan vooral op de positieve reacties op het onderwerp!
Mosje, je legt de vinger weer precies op de zere plek, hoe wist je van mijn wens?
KingArthur, die liefde is sterker dan welk oordeel of vooroordeel ook, geen zorgen,

Groet Mup.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder